نظرات کاربران درباره کتاب صوتی گل‌های معرفت

کتاب «گل های معرفت» سه داستان کوتاه است از سه مذهب مختلف. راه هایی برای کشف حقیقت و آرامش زندگی. راه هایی که چه ایمان داشته باشیم چه نداشته باشیم، بیاموزیم که زندگی را پاس بداریم. بیاموزیم که باید به خوبی اعتقاد داشت و درونی شدن این اعتقاد باعث رشد و کمال انسان می شود. داستان اول، «میلارپا» در مذهب بودا جریان دارد. سیمون که در پاریس زندگی می کند متوجه می شود که در سالیان قبل در کالبد مردی به نام سواستیکا در صحرای تبت زندگی می کرده و دشمن میلارپا بوده و برای رسیدن به آرامش باید صدهزار بار داستان میلارپا را تعریف کند. میلارپایی که به آرامش درونی دست یافته است. داستان دوم، «ابراهیم آقا و گل های قرآن» در مذهب اسلام جریان دارد. موسی، پسری یهودی است که زندگی سردی دارد و در اوج نا امیدی و رنج روزگار خود را می گذراند. ابراهیم آقای مسلمان، مغازه داری در محله ی آنهاست که با موسی دوست می شود. ابراهیم آقا به او درس زندگی، درس مرد شدن و درس مستقل بودن را می دهد. ابراهیم آقا به او قدرت تجربه کردن را می آموزد. داستان سوم، «اسکار و بانوی گلی پوش» در مذهب مسحیت جریان دارد. اسکار که سرطان دارد در بیمارستان بستری است. او می داند که به زودی خواهد مرد و از ناباوری دیگران دلگیر است. مامی رز، پرستار پیر از اسکار می خواهد هر روز نامه ای به خدا بنویسد و از او هدیه ای معنوی بخواهد، هم برای خودش و هم برای دوستانش.

کتاب فوق العاده بود. فوق العاده برای آن کم است! بی نظیر بود! بند بند آن درس فلسفه ی زندگی می‌داد!

کتاب زیبایی است. اجرا هم مثل همیشه بی نقص و روااان

این کتاب معرکه است

ممنون کتاب را خیلی دوست داشتم داستان آخر رو از همه بیشتر و بعدش داستان دومی ... گویندگی عالی مثل همیشه.

به تعداد انسان های روی زمین، راه رسیدن به خدا وجود دارد، فرقی نمیکنه، چه دین و آیین و مسلکی داشته باشید گوینده مثل همیشه، عالی و درجه یک

خب درباره گویندگی که چیزی نمیگم چون فکر می‌کنم همگی به جذابیت صدا و مهارت جناب سلطان‌زاده واقفیم. درباره کتاب باید بگم،اگه داستان اولو کنار بزاریم، نسبتا خوب بود.هر چند به شخصه نتونستم ارتباط لازمو با کتاب برقرار کنم،اما می‌تونم بگم شنیدن این کتاب وقت تلف کردن نننیست! ی خلاصه کوچیک‌م از کتابو براتون میزارم،امیدوارم مفیدفایده واقع بشه: *ابراهیم اقا خندید و گفت:مومو جان قشنگی همه جا هست.هر جا رو که نگاه کنی قشتگه.این چیزیه که توی کتاب من(قرآن)نوشته *مومو جان جواب ندادن خودش یک جور جوابه *وقتی از نورماندی برگشتیم و من باز به آن آپارتمان سیاه و خالی وارد شدم،احساس نمی‌کردم که عوض شده‌ام.نه ولی می‌دیدم دنیا ممکن بود برایم رنگ دیگری داشته باشد.با خود می‌گفتم که می‌توانم پنجره ها را باز کنم و دیوارها اگر رنگ روشن تری می داشت بد نمی‌بود.می‌دیدم که شاید مجبور نمی‌باشم مبل هایی را که بوی گند گذشته را می‌داد نگه دارم. *مواظب باش مومو از اتوبان نرو؛اتوبان به درد نمی‌خوره‌ توی اتوبان باید مثل برق حرکت کنی.از چیز دیدنی خبری نیست.اتوبان مال احمقاییه که می‌خوان هر چه سریع تر از یک جا برن جای دیگه.جاده‌ای کوچک قشنگی رو پیدا کن که دیدنی ها رو به مسافر نشون میدن *اینجا بوی خوشی میاد.مردم نمی‌دوند.سر فرصت مارو تماشا می‌کنند.نفس می‌کشند.میدونی مومو من تمام عمر زحمت زیادی کشیدم اما خیلی اروم‌‌.بی شتاب.دنبال پول جمع کردن یا دراز کردن صف مشتریان نبودم؛فقط حوصله.راز خوشبختی همینه *پیش پای ما نردبانی گذاشته شده تا از این زندان فرار کنیم.آدم اول جماد بود بعد نبات شد و بعد حیوان.اما از این حالت حیوونی نمی‌تونه دل بکنه.همش دلش می‌خواد همونطور حیوان بمونه.بعد آگاهی بدست آورد و عقل پیدا کرد.صاحب ایمان شد.هیچ فکرشو می‌کنی که از خاکی تا امروز چه راهی رو طی کردی؟بعد وقتی از این حالت ملکوت انسانی گذشتی به ملکوت می‌رسی،دیگه کاری به این عالم خاکی نداری. *من نمی‌میرم.من به ابدیت می رسم *دست خودته رنج بکشی یا نکشی *خر توی دنیا زیاده... *من در کتاب های پزشکی دنبال واژه هایی که برایم از همه مهم تر بود گشتم مثل زندگی،مرگ،ایمان،خدا.باور نمی‌کنی،این کلمات هیچ یک در کتاب نبود.خب متوجه هستی که معنیش این است که این ها مرض نیستند.نه زندگی مرض است،نه مرگ،نه ایمان و نه خود تو.گرچه همه شان مرا مبتلا کرده اند.این خودش یک خبر خوبی است.مایه امیدواری "مامی رز"من خیال میکنم این فرهنگ پزشکی فقط صحبت از مسائل خصوصی می‌کند اما کاری به مسائلی که همه مردم باهاش گلاویز اند نداره.مثل زندگی مرگ ایمان یا خدا.من فکر می‌کنم مسئله زندگی جواب نداره.فقط باید زندگیش کرد

امان از داستان دوم! اون دوتای دیگه هم خوب بودن، اما داستان دوم یه سر و گردن بالاتر بود! در‌کل این کتاب ارزش خواندن یا شنیده شدن رو داره.

داستان دوم و سوم روان تر است

گویندگی مثل همیشه عالی، کتاب هم در حد متوسط بود