خود اثر به نظرم ۴از۵ ستاره بودنثر روان، ترجمه خوب و شخصیت پردازی مناسب بود. برخی روابط مثل رابطه فدر با رزالیند تقریبا در میانه کتاب کاملا رها می‌شوند و هیچ اثری از رزالیند در میانه کتاب نیست و مجددا در فصول پایانی سرو کله رزالیند پیدا می‌شود. این از نظر من ضعف در پیوستگی روایت و شخصیت پردازی‌ست. راوی امتیاز ۴از۵ میدم. کم اشتباه و روان با صدای مطلوب خواندند. ولی در جاهایی مثل صدای شخصیت بوآسو، صدای گوینده با توصیفات نویسنده تناسبی ندارد.

در ابتدا باید گفت که این کتاب ، یک کتاب نا تمام از نویسنده است، یعنی داستان ناگهان پایان می یابد بدون هیچ سرانجام، نتیجه و یا اعلام عاقبت و آینده اشخاص در داستان. متن روان و بدون تکلف است و صدای گوینده متین و خوشایند.

به‌رغم ضرباهنگ سریع زندگی امروز، اوقات ما پر است از فراغت‌های کوتاه و فرصت‌های طلایی. اتاق انتظار پزشک و صف بانک و وقت‌هایی که توی تاکسی یا مترو می‌گذرانیم، می‌تواند وقف سرک کشیدن از پنجره‌ای کوچک به جهان عجیب شاهکارهای ادبی شود. نیز، بارها اتفاق افتاده که تلاش کرده‌ایم مطالعه‌ی یکی از این شاهکارها را آغاز کنیم. اما به دلیل هیبت اثر، نداشتن زمان کافی یا هم‌گام نشدن با حال و هوای داستان از این کار بازمانده‌ایم. در این مواقع، دسترسی به گزیده‌ای خوش‌خوان و مناسب از آثار نویسنده می‌تواند جرأت و شوق مطالعه‌ی نوشته‌ای را در که خواندنش کاری شاق به نظر می‌رسید، در ما برانگیزد. نویسنده‌ای با اسم‌‌های بسیار «ماری آنری بِیل» (1783-1842) نویسنده‌ی سبک رئالیسم است که قرن نوزدهم در فرانسه زندگی و فعالیت می‌کرد. او را اکنون با نام هنری «استاندال» می‌شناسند؛ اما پیش از آن، آثارش را با اسامی متفاوتی از جمله «لوییس الکساندر بومبت» و «آناستازیوس سر پیر» منتشر نموده است. یک عنوان از کتاب‌هایش را هم با نام واقعی خود «ماری آنری بیل» منتشر کرد. او در نامه‌نگاری‌های خود نیز از اسامی مستعار مختلف استفاده می‌کرد. به طوری که در طول عمرش از بیش از صد اسم متفاوت برای معرفی خود بهره برد. استاندال را بیشتر با رمان‌های «سرخ و سیاه»، «صومعه‌ی پارم» و « راهبه‌ی دیر کاسترو» می‌شناسند. اما «فدر» یا «شوهر متمول» هم از آثار خوش‌خوان و جذاب استاندال محسوب می‌شود که شنیدن آن نیازمند صرف زمان زیادی هم نیست.🌹🌠

نوع نوشتار داستان (و شاید هم فقط مترجم این سبک را انتخاب کرده بود) من رو یاد نوشته های امیرعلی نبویان در برنامه رادیو هفت می اندازد که البته امیرعلی طنز مینوشت و خودش در برنامه میخواند(از قسمتهای به شدت جذاب و مفرح برنامه بود) توصیف وقایع و شخصیتها خوب بود و میتوانستم داستان رو به صورت فیلم تجسم کنم ولی چرااااااااااااااااااااااااااااااا😯😯😯 چرا یک رمان نیمه تمام؟؟؟؟!!!!!! رمانی نبود که پایان باز داشته باشد و خواننده بتوانند هر پایانی را مجسم کند کاملا از نیمه رها شده بود!!!!!!!!!!!!!! و من کاملا شوکه شدم با شنیدن این که رمان نیمه تمام رها شده🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️ بعد از گوش کردن ۸ فصل🙄🙄🙄 برای همین کاملا مطمئن نبودم و توصیه جدی نمیکنم،مخصوصا به کسانی که رمان نیمه تمام دوست ندارند😁😁 ولی اگه از سبک داستان نویسیش خوشتون میاد، گوش دادنش خالی از لطف نیست،مخصوصا که گوینده عااااااااااالییییییییی بود👌

خیلی مسخره بود

یک ساعت و نیم ازش گوش دادم حالم به هم خورد ادامه ندادم

داستان قشنگه ، گوینده هم خوب می‌خوندن. فقط کاش به‌جای شخصیت‌ها بویژه شخصیت زن داستان ، ادا درنمی‌آوردن. و حیف که داستان ناتموم موند.

شخصیت پردازی نویسنده عالی بود و کوچکترین رفتارها رو ،از زوایای جالبی بررسی میکرد که برای من خیلی جالب بود...صدای گوینده جالب و دلنشین بود...ولی خیلی برام ناراحت کننده بود وقتی متوجه شدم که داستان کامل نیست و این یک رمان ناقص!!!

اولین کتابی بود که استاندال خوندم به احتمال زیاد دیگه کتابی ازش نمیخونم چون کلا از این سبک خوشم نمیاد ولی حقیقتا بعد از ۸ فصل دلم میخواست بدونم که ته داستان چی میشه ای کاش که ابن کتاب کامل میبود . گویندگی خیلی خوب نبود خصوصا اونجاهایی که سعی میکردن صدا ها به شخصیت ها بیاد خصوصا شخصیت زن ماجرا و حتب یه سری جاها بود که انگار گوینده فراموش میکرد تا قبل از این با چه لحنی صدای شخصیت رو در اورده و کلا یه جور دیگه صدا رو در میاورد . یه سری مسائل خصوصا این حجم از پول دوستی اذیتم میکرد مثلا به جایی بود که میگفت برادرش حاضره که جونش رو برای خواهرش بده حتی از اون بالاتر تمام پول هاشو 🤨عموما برعکس نیست؟؟؟؟ ولی خب چه میشه کرد دیگه اینجوری بوده زندگی حتما در کل بد نبود🤷🏻‍♀️

داستان و سبک نوشتن نویسنده من رو جذب نکرد