آشنایی با بهترین و مشهورترین نویسندگان آمریکای جنوبی (لاتین)

مارکز در آراکاتاکا شهری در شمال کلمبیا در ۶ مارس ۱۹۲۷ متولد شد و ۲۰۱۴ از دنیا رخت بر بست. بزرگ‌شدن نزد پدربزرگ و مادربزرگش باعث شد از آن‌ها بخصوص از فعالیت‌های سیاسی پدربزرگ تأثیر بگیرد و آگاهی‌هایی پیدا کند. مدتی در رشته‌ی حقوق تحصیل کرد اما به‌زودی فهمید که علاقه و استعداد او در ادبیات است. رفته‌رفته از دهه‌ی چهل نوشته‌های خود را به‌صورت پاورقی روزنامه‌ها چاپ کرد. از سال ۱۹۶۱ برای زندگی به همراه همسرش به مکزیک رفت. مارکز در داستان‌نویسی بسیار تحت تأثیر فالکنر بود. از ۱۹۶۵ تا ۱۹۶۷ برای نوشتن صد سال تنهایی وقت گذاشت. رمانی که شهرت جهانی را برای وی به ارمغان آورد. سال ۱۹۸۲ برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات شد. مارکز را از پیشگامان رئالیسم جادویی می‌دانند، اگرچه همه‌ی آثارش در این مکتب ادبی جای نمی‌گیرد.

۱۹۷۲-۱۹۷۳ در اسپانیا مطالعات خود را روی دیکتاتور اسپانیا، فرانسیسکو فرانکو، آغاز می‌کند و رمان پاییز پدرسالار نتیجه‌ی این مطالعه است که در سال ۱۹۷۵ به چاپ می‌رساند. مارکز زندگی ژنرال پیری را روایت می‌کند که بسیار سفاک و جنایت‌کار است. هیچ‌کس از ظلم و ستم او در امان نیست، حتی نزدیکانش. البته همچون همه‌ی دیکتاتورها، او هم از اول چنین خودکامه نبوده، اما قدرت و اختیار تام او را به چنین آدمی تبدیل می‌کند.

بورخس در ۱۸۹۹ در بوئنوس آیرس آرژانتین متولد شد. وقتی با خانواده‌اش به سوئیس مهاجرت کردند، در کالج ژنو مشغول به تحصیل شد. وی در سال ۱۹۲۱ به زادگاه خود بازگشت و شروع به نوشتن در مجلات ادبی کرد. بورخس در فعالیت‌های سیاسی هم شرکت می‌جست. در دوره‌ی ریاست‌جمهوری پرون به‌دلیل حمایت از متفقین جنگ جهانی دوم از کارش اخراج شد. اما کمتر از ده سال بعد، با سقوط پرون مدیر کتابخانه‌ی ملی و استاد ادبیات انگلیسی در دانشگاه بوئنوس آیریس می‌شود؛ که کمی پس از آن بر اثر عفونتی که در سرش پیدا می‌شود بینایی‌اش را از دست می‌دهد. بورخس هیچ‌گاه پس از نابینایی از نوشتن دست نکشید. او به‌کمک مادرش و بعضی دوستانش مطالبش را مکتوب می‌کرد.

بورخس که به‌خاطر داستان‌های کوتاهش مشهور گشته، تأثیر بسیاری بر رئالیسم جادویی ادبیات آمریکای لاتین گذاشته است. همچنین به غنای ادبیات فلسفی و نوع ادبی فانتزی افزوده است. وی در سال ۱۹۷۹ به پاس خدمات ادبی‌اش به زبان اسپانیایی، از طرف وزارت فرهنگ اسپانیا جایزه‌ی میگل دو سروانتس را دریافت کرد. او سرانجام در ۱۴ ژوئن ۱۹۸۶ در ژنو سوئیس درگذشت.

«اولریکا و هشت داستان دیگر» مجموعه‌ی نه داستان کوتاه از بورخس است که کاوه میرعباسی آن‌ها را از زبان اسپانیایی به فارسی ترجمه کرده است. داستان‌هایی که به زبان ساده نوشته شده است و در عین حال خواننده برای درک هر داستان باید با لایه‌های طنز و فلسفه و فضای فرهنگی آمریکای لاتین آشنا باشد تا بتواند جذب آنها بشود.

یوسا در سال ۱۹۳۶ در آرکیپای پرو به‌دنیا آمد. در همان سال اول زندگی‌اش پدرومادرش از هم جدا شدند و او با مادرش زندگی می‌کرد. دو سال در دبیرستان نظام درس خواند و همین چنان تأثیر ژرفی بر نگرش او نسبت‌به زندگی گذاشت. یوسا در لیما حرفه‌ی روزنامه‌نگاری را دنبال می‌کند و در همین مدت استعدادش در نوشتن داستان آشکار می‌شود. از سال ۱۹۵۹ به پاریس مهاجرت کرد و سال‌ها به‌عنوان معلم و روزنامه‌نگار و مترجم در پاریس و لندن و مادرید زندگی کرد. جایزه‌ی سیکس بارال را در بارسلونای اسپانیا به‌خاطر انتشار کتاب عصر قهرمان (۱۹۶۲) دریافت کرد و شهرت جهانی او را برایش به ارمغان ‌آورد. جنگ آخرالزمان (۱۹۸۱) رمان حجیم مهم دیگر اوست. 

رمان خانه‌ی سبز (۱۹۶۶)، گفت‌وگو در کاتدرال (۱۹۶۹)، قصه‌گو (۱۹۸۷) و بسیاری نمایشنامه و مقاله حاصل فعالیت‌های ادبی اوست. یوسا برخلاف نویسندگان «بوم» نه تابع رئالیسم جادویی است و نه واقعیت و جادو را با هم ترکیب می‌کند. یوسا به واقعیت متعهدتر است. از این رو، تخیل او نیز واقعی است. ضمن آنکه بر واقعیت‌های بیرونی تمرکز دارند. خشونت و جنگ و جدال بر سر قدرت و اعمال آن از مهم‌ترین مضامین عمده‌ی رمان‌های یوساست. وی در سال ۲۰۱۰ برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات شد.

سال‌های سگی که استقبال از آن خود نویسنده را بسیار غافلگیر کرد روایت خشونت است. خشونتی که از بی‌عدالتی سرچشمه می‌گیرد. یوسا در رمان خود نشان می‌دهد که در جوامعی که بر پایه‌ی بی‌عدالتی استوار شده مجالی برای گفت‌وگو و بحث و مناظره وجود ندارد و به این ترتیب روابط انسانی مخدوش می‌شود و داستان همیشگی اعمال زور آدم‌های بالادست بر آدم‌های پایین‌دست اتفاق می‌افتد.

روبرتو بولانیو متولد سانتیاگوی شیلی در سال ۱۹۵۳ است. سال‌ها او و خانواده‌اش در شهرهای مختلف خانه‌به‌دوش بودند تا اینکه در سال ۱۹۶۸ به پایتخت مکزیک مهاجرت کردند و در آنجا ساکن شدند. جنبش‌های سیاسی در مکزیکوسیتی باعث شد بولانیو تحولاتی پیدا کند. رفته‌‌رفته تفکرات چپ‌گرایانه‌ای پیدا کرد و در کودتای ۱۹۷۳ شیلی نقش جاسوس گروه مقاومت را برعهده داشت. یک سال پس از آن به مکزیکوسیتی بازگشت و به همراه عده‌ای، گروه چریک‌های ادبی را که ترکیبی از سوررئالیسم فرانسوی و دادائیسم به سبک مکزیکی بود تشکیل دادند. دو مضمون عمده‌ی نویسندگی بولانیو یکی درباره‌ی زندگی نویسندگان و سروکله‌زدنشان با نوشتن است، دیگری گم‌شدن ناگهانی شخصیت‌ها و عدم وابستگی به مکان است؛ درست همان ویژگی زندگی بولانیو در دوران کودکی، یعنی آوارگی. وی با اینکه خیلی زود و در چهل‌وهشت‌سالگی درگذشت، آثار زیادی نوشت، البته بعضی از آن‌ها پس از مرگش چاپ و منتشر شدند.

رمان «۲۶۶۶» آخرین رمان بولانیو است که پس از مرگش منتشر شد و محمد جوادی آن را به فارسی ترجمه و کتابسرای تندیس آن را چاپ کرد. این رمان یکی از بزرگ‌ترین آثار ادبیات معاصر آمریکای لاتین است. ساختار آن به این شکل است که دارای پنج بخش به‌ظاهر مجزاست، اما در روایت کلی به هم مربوط می‌شوند. به‌طور کلی این رمان حول موضوعاتی چون خشونت، مرگ، هویت و جست‌وجوی حقیقت می‌چرخد و لابه‌لای آن به تأثیرات استعمار و جهانی‌سازی بر جوامع محلی می‌پردازد. مشخصه‌ی دیگر این رمان سبک نگارش پیچیده و چندلایه‌ی بولانیو است که با روایت‌های گوناگون خواننده را درگیر خود می‌کند.

ارنستو ساباتو در یک خانواده‌ی پرجمعیت ایتالیایی‌الاصل در روخاس آرژانتین به دنیا آمد و سال‌ها در آنجا زندگی می‌کرد. از همان ابتدا نقاشی و طراحی برایش آرام‌بخش بود. اگرچه در مدرسه به قضیه‌های ریاضی و نظم حاکم بر آن علاقه‌مند می‌شود، پس از آن به ادبیات جذب می‌شود و از ریاضیات به این دلیل که جایی برای انسان قائل نیست کناره می‌گیرد و به جست‌وجوی تحکیم رابطه‌اش با انسان‌ها می‌رود. وی از نمایندگان برجسته‌ی رمان‌نویسی قرن بیستم و نیز از نویسندگان شاخص ادبیات اسپانیایی است. علاوه بر رمان مقالاتی درباره‌ی انسان‌زدایی از علم و فناوری نوشته است و بیشتر هم در آمریکای لاتین و اروپا شناخته شده است، چراکه آثارش چندان به انگلیسی ترجمه نشده است. مضمون عمده‌ی رمان‌های ساباتو لجاجت و ستیز آدمی با هستی است. آدمی که چون نمی‌تواند ارتباط درستی با دیگران برقرار کند، به‌جای حل این مشکل ارتباطش را قطع می‌کند. ساباتو در کمال ناباوری سه رمان تونل (۱۹۴۸)، قهرمانان و گورها (۱۹۶۱) و فرشته‌ی ظلمت (۱۹۷۴) را نگه داشت و بقیه را سوزاند. او از این زندگی وحشتناک رنج می‌برده است. از این رو همیشه هنر را وسیله‌ای برای رسیدن به عالم نهانی تصورات و تخیلات می‌دانست. ساباتو به استاد ساباتو و ساباتوی پیامبر هم مشهور است. یک بار موفق به بردن جایزه‌ی میگل سروانتس شده و سال‌ها نامزد دریافت جایزه‌ی‌ نوبل ادبیات بوده است.

«فرشته‌ی ظلمت» تصویر هزارتویی از ذهن ساباتو است. نویسنده که هم این رمان را خلق کرده و هم خودش را، در پایتخت آرژانتین در جست‌وجویی جانکاه به دنبال خویشتن خویش می‌گردد تا به آرامش و قرار دست یابد. ساباتو در این رمان آدم‌هایی را به تصویر کشیده است که ابدیت و مطلق را جست‌وجو می‌کنند. وی با ستایشی که از خیال و افسانه و هنر می‌کند به آدم‌ها یادآوری می‌کند که شور و نشاط این‌ها را در هزارتوی تاریک زندگی از یاد نبرند.

خوان مانوئل پوئگ دیدونه (Juan Manuel Puig Delledonne) در خنرال ویگاس آرژانتین در روز ۲۸ دسامبر ۱۹۳۲ به دنیا آمد. پوئگ از چپ‌گرایان و ازجمله مخالفان دولت آرژانتین بود که به همین دلیل به مکزیک تبعید شد. جایی که اغلب آثارش از جمله بوسه‌ی عنکبوت، لبان غنچه‌ای بزک‌کرده و استخوان شرمگاهی فرشته‌سان را در آنجا نوشت. از این نویسنده و نمایشنامه‌نویس آرژانتینی نمایشنامه‌ی بوسه‌ی عنکبوت به فارسی ترجمه شده است. منوچهر خاکسار هرسینی آن را ترجمه و انتشارات افراز چاپ و منتشر کرده است. داستان این نمایش گفت‌وگوی دو مرد زندانی با هم است که روند دوستی ناخوشایند بین آن دو را روایت می‌کند. دوستی بین آنها ناخوشایند است زیرا تفاوت‌های شخصیتی و نگرش سیاسی متفاوتی با هم دارند.

کارپانتیه متولد ۱۹۰۴ و اهل کشور کوباست. او علاقه و دانش بسیار زیادی در تاریخ و ادبیات و موسیقی و معماری و نقاشی داشت. همین دانش در نثرش هم نمودار می‌گردید. وی در دهه‌ی بیست فعالیت ادبی خود را با نوشتن مقاله و اجرای اپرا و سخنرانی‌هایی آغاز کرد. مدتی در جنبش‌های انقلابی شرکت کرد و سرانجام در سال ۱۹۲۸ تبعید شد و به پاریس رفت. جایی که چندان هم غریب نبود، چرا که آله‌خو تباری فرانسوی هم داشت. نخستین نوشته‌اش رمان مهم و موفق پادشاهی این جهان است که به فارسی هم ترجمه شده است. برخی این رمان را آغازگر رئالیسم جادویی در رمان آمریکای لاتین می‌دانند. ویژگی منحصربه‌فرد کارپانتیه در داستان‌هایش تکرارهای پیاپی و رخداد ناگهانی وقایع در طول زمان است. رمان‌هایی مثل گام‌های گمشده، انفجار در کلیسای جامع (ترجمه‌ی سروش حبیبی)، انفجار و سایه و کنسیرتو و باروکو همگی نمودار کاوشی دردآلود در رویدادهای تاریخی و رفتارهای آدمی در طول تاریخ است. جنگِ زمان مجموعه‌داستان کوتاهی است که از نظر بعضی جسورانه‌ترین و تأثیرگذارترین نوشته‌ی کارپانتیه است.

«قلمرو این عالم» به ترجمه‌ی کاوه میرعباسی، رمان کوتاهی از کارپانتیه است که این‌بار روایت زندگی ژنرال لوکلر، همسرِ پولین بناپارت (خواهر ناپلئون بناپارت)، را با تخیل خود در هم می‌آمیزد و روایت زندگی آدم‌های قرن نوزدهمی را برای قرن بیستمی‌ها بازگو می‌کند. نکته‌ی قابل توجه این کتاب مقدمه‌ی بسیار مهم آن است که در باب نظریه‌ی رئالیسم جادویی نوشته شده است.

سامبرا شاعر و نویسنده‌ی اهل شیلی در سال ۱۹۷۵ در شهر سانتیاگو متولد شد. وی در سال ۱۹۹۷ مدرک دانشگاهی خود را در رشته‌ی زبان و ادبیات اسپانیایی از دانشگاه شیلی دریافت کرد. پس از آن برای تکمیل زبان اسپانیایی به مادرید رفت و چند سالی هم در آنجا به مطالعه و تحصیل زبان اسپانیایی مشغول شد.

وی در آثارش به بحران‌های هویتی‌ای که نسل‌های بعد از دیکتاتوری پینوشه در این فرهنگ زیسته‌اند و به آن دچار گشته‌اند، می‌پردازد. نسل‌هایی که از درک واقعیت فرار می‌کنند و به‌ناچار به نوستالژی‌های گذشته پناه می‌برند. «راه‌های برگشتن به خانه» و «زندگی خصوصی درختان» با ترجمه‌ی ونداد جلیلی از جمله آثار سامبرا است که نشر چشمه آنها را چاپ و منتشر کرده است. در هر دو اثر با رنج و اندوه تنهایی آدم‌ها و در انتظار بودنشان روبه‌رو می‌شویم. زندگی خصوصی درختان رمان کوتاهی است که از واقعیت و خاطرات و داستان و وهم و خیال همه در هم آمیخته شده و روایت خانواده‌ای را بازگو می‌کند که زن چند شبی می‌شود که به خانه برنگشته است و همسرش در جست‌وجوی او به مرور خاطرات گذشته‌اش می‌پردازد.

خولیو کورتاسار در ۲۶ اوت ۱۹۱۴ در ایکسل بروکسل، پایتخت بلژیک، از پدر و مادری اصالتاً آرژانتینی زاده شد و ۱۹۸۴ درگذشت. دوران کودکی خولیو در بروکسل بلژیک، زوریخ و ژنو سوئیس و بارسلونای اسپانیا و درنهایت بوینوس آیرس آرژانتین سپری شد. دورانی که چندان هم عادی نبود و بنا به گفته‌ی خودش با اندوه و ناراحتی و زودرنجی و مریض‌احوالی بود. او بسیار شیفته‌ی ژول ورن، نویسنده و نمایشنامه‌نویس فرانسوی، بود.

خولیو از همان کودکی دارای استعداد ادبی بسیاری بود. از ۱۹۳۸ فعالیت ادبی خود را آغاز می‌کند. مجموعه غزلیاتی را با نام مستعار خولیو دنیس چاپ می‌کند و بعدها منکر می‌شود که صاحب این اثر بوده است. از ۱۹۴۵ با روی کار آمدن خوان دومینگو پرون در دولت آرژانتین به مخالفت برمی‌خیزد و مجبور به مهاجرت به فرانسه می‌شود و تا پایان عمرش در فرانسه می‌ماند. وی برای گذران زندگی‌اش در سازمان یونسکو مشغول به ترجمه می‌شود. کورتاسار با رمان «لی‌لی‌بازی» یا «رایوئلا» (۱۹۶۳) آغازگر شکوفایی رمان آمریکای لاتین شد. اگرچه از مخالفان ساختار سیاسی کشورش بود، آرمان‌هایش در هواداری از چپ بیشتر هیجانی و عاطفی بود تا از روی تفکر و تأمل. ویژگی غالب داستان‌هایش طنز و طیبتی گستاخانه بود. وی شیفته‌ی هر چیز خیالی و ناشناخته بود؛ از این رو، در آثارش هم به کمک آشنایی‌زدایی فضایی سوررئال را روایت می‌کرد. تا پیش از رمان لی‌لی‌بازی داستان‌های دیگری ازجمله مجموعه‌داستان ساحل دیگر، پایان بازی‌ها، نمایشنامه‌ی پادشاهان، همه آتش آتش و بسیاری آثار دیگر.

سپول‌ودا روزنامه‌نگار و نویسنده‌ی ادبیات کودک و نیز کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس اهل شیلی است که در روز چهارم اکتبر ۱۹۴۹ متولد شد. وی به دلیل افکار سوسیالیستی‌اش شناخته‌شده است. در سال ۱۹۷۳ هنگام کودتای پینوشه دیکتاتور شیلی، علیه سالوادور آلنده، رئیس جمهور سوسیالیست وقتِ شیلی، حدود دوسال‌ونیم به اتهام خیانت زندانی شد. البته با فشارهای عفو بین‌الملل آزاد شد و مدتی را مجبور بود مخفیانه زندگی کند. اما بار دیگر بازداشت و روانه‌ی تبعید می‌شود. از جمله آثار وی که به سبک رئالیسم جادویی است می‌توان به وحشت، زندگی، مرگ و دیگر توهمات (۱۹۸۶)، پیرمردی که داستان‌های عاشقانه می‌خواند (۱۹۸۹)، یادداشت‌های روزانه‌ی آدمکش احساساتی (۱۹۹۸)، جنون پینوشه و دیگر مقالات (۲۰۰۲)، شام با شاعران مرده (ترجمه‌ی غزل قربان‌پور نشر کتاب تداعی) و سایه‌ی آنچه بودیم (ترجمه‌ی حسن مرتضوی) اشاره کرد. سپول‌ودا از نویسندگانی بود که بر اثر ابتلا به ویروس کرونا در سن هفتادسالگی درگذشت.

رمان «پیرمردی که داستان‌های عاشقانه می‌خواند» که شهرتی جهانی برای نویسنده‌اش به ارمغان آورد، حاصل تجربیات نویسنده در جنگل‌های آمازون است، وقتی که به دلیل کار برای یونسکو به آنجا رفت. شخصیت اصلی داستان پیرمردی است که در روستایی از جنگل‌های آمازون زندگی می‌کند. وی پس از فوت همسرش برای گریز از تنهایی تصمیم می‌گیرد سواد خواندن و نوشتن بیاموزد، از این رو از دندان‌پزشک روستا می‌خواهد برایش کتاب بیاورد. آن پزشک هم تعدادی داستان عاشقانه برایش می‌آورد. در سوی دیگر داستان، یک پلنگ به دو سفیدپوست خارجی حمله می‌کند و شهردار گروه جست‌وجوگری تشکیل می‌دهد و از پیرمرد می‌خواهد تا به آنها کمک کند.

والریا لوئیزلی نویسنده‌ی مکزیکی متولد ۱۶ اوت ۱۹۸۳ است. او در رشته‌ی فلسفه در دانشگاه ملی مکزیک تحصیل کرده و برای ادامه تحصیل به آمریکا می‌رود و در دانشگاه کلمبیا مدرک دکتری ادبیات تطبیقی را خود را دریافت می‌کند. وی هم‌اکنون ساکن آمریکا است و در دانشگاه هوفسترا ادبیات و نویسندگی خلاق تدریس می‌کند. آثار وی که در حوزه‌های مختلف داستان و جستارنویسی است شامل این عناوین است: اگر به خودم برگردم (مجموعه جستار که نشر اطراف در ایران آن را چاپ و منتشر کرده است)، به من بگو چطور تمام می‌شود: جستاری در ۴۰ پرسش، رمان چهره‌ها در شلوغی و بایگانی کودکان گمشده و مجموعه داستان دندان‌هایم. 

رمان «بایگانی کودکان گمشده» داستان زندگی مادر جوانی است که دچار روزمرّگی شده است و تصمیم می‌گیرد رمانی بنویسد و به‌نوعی مروری بر گذشته می‌کند. اشاره به گیلبرتو اوون، شاعر مکزیکی، در رمان جان تازه‌ای به این شاعر بخشید. شیوه و سبکی که لوئیزلی در این رمان خود به کار گرفته منحصربه‌فرد است. وی زمان و مکان را در هم می‌زند، به‌گونه‌ای که خیال‌پردازان میان گذشته و حال و آینده معلق‌اند. نمی‌توان میان شخصیت‌ها تمایز قائل شد.

خوآن پابلو متولد ۱۹۷۳ در شهر گوآدالاخارا مکزیک است. او سال‌ها در مکزیک و برزیل زندگی می‌کرد اما از ۲۰۱۴ به همراه خانواده‌اش به بارسلونا مهاجرت کرده است. وی تا امروز رمان‌های در قعر لانه‌ی خرگوش، کسادیّا، به‌ات یک سگ می‌فروشم، توقع ندارم حرفم را باور کنی را نوشته است. پابلو ویالوبوس را در جهان آلمانی‌زبان نماینده‌ی برجسته‌ی ادبیات نارکو (ادبیات مواد مخدر) می‌دانند؛ اگرچه پابلو سخت به چنین تعبیری تاخته است. البته این نوع ادبیات در رمان معاصر مکزیکی مشهود است.

در قعر لانه‌ی خرگوش که در فارسی محمدرضا فرزاد به سوروسات در سوراخ موش ترجمه کرده است مهم‌ترین رمان پابلو است که به‌محض ترجمه به زبان انگلیسی با استقبال خوبی روبه‌رو شد. شخصیت داستان یک شخصیت کلیشه‌ای از استاد دانشگاه‌های اواخر دهه‌ی شصت و هفتاد آمریکای لاتین و با روحیه‌ی ضدآمریکایی است. از این رو، عشق و نفرت مردم مکزیک با آمریکا را هم می‌توان دید.

وقتی از نویسندگان مکزیک به‌عنوان بخشی از ادبیات آمریکای لاتین سخن گفته می‌شود باید به کارلوس فوئنتس و خوان رولفو هم اشاره کرد. کارلوس فوئنتس را به‌راستی باید نویسنده‌ای جهان‌وطن نامید؛ در واشینگتن دی. سی. و سانتیاگوی شیلی بزرگ شد. در دانشگاه مکزیک و در ژنو در رشته‌ی حقوق تحصیل کرد. اما فوئنتس را بیشتر در فضای فرهنگی مکزیک بایستی بررسی کرد. عنصر عمده‌ی اندیشه‌ی فوئنتس حضور گذشته در تاریخ مکزیک و نیز حضور مداوم نیروهای هشداردهنده که ملت مکزیک را می‌سازد و گرایش این ملت را به خشونت سبب می‌شود. خوان رولفو نیز در دو اثر داستانی‌اش (رمان مشهور پدرو پارامو و مجموعه‌داستان دشت سوزان) دنیای تراژیک نفرت، خشونت و درماندگی را روایت می‌کند.