رمان ایرانی عمری صد و اندی‌ساله دارد. آن زمان که میرزا فتحعلی آخوندزاده «ستارگان فریب‌خورده» را نوشت (۱۲۵۳) یا وقتی زین‌العابدین مراغه‌ای «سیاحت‌نامه ابراهیم‌بیگ» را بر کاغذ آورد یا وقتی (۱۳۰۴) مشفق کاظمی «تهران مخوف» را منتشر کرد، یا در سویی دیگر، وقتی صادق هدایت، ‌بزرگ علوی و صادق چوبک دست بر قلم ‌بردند تا «بوف کور»، «چشم‌هایش» و «سنگ صبور» را بنویسند، شاید هیچ خودشان نمی‌دانستند که ادبیات ایران را وارد مرحله‌ای می‌کنند که زمین تا آسمان با پیش از آن تفاوت دارد و دنیایی دیگر است؛ دنیای مدرن با انسان‌های مدرن و مسئله‌های نو. انسان ایرانی دیگر مدرن ...