بنوشه فرهت

من بَنوشه فَرهت هستم. سال ۶۰ در تهران به دنیا آمده‌ام و پررنگی‌های دوران کودکی‌ام کیهان‌بچه‌ها، کانون پرورش فکری و جنگ است. معماری خوانده‌ام؛ آخرین مقطعش را در دانشگاه تهران. کار و حرفه‌ام در همان مسیر پیش آمده است. برای پایان‌نامه دوره‌ی لیسانسم با عنوان «گذر شعر پارسی»، در رویکردی مفهومی به طراحی یک فضای شهری در قالب پارک با الهام از دوره‌های شعر پارسی پرداختم و در دوره‌ی ارشد محدوده‌ی اطراف تئاتر شهر تهران را برای طراحی یک فضای شهری سرزنده در شهر تهران انتخاب کرده و فضایی فرهنگی-اجتماعی پیرامون این مجموعه طراحی کردم. شهر و آدم‌ها برایم مهم‌اند همانطور که کتاب‌ها، نویسنده‌ها و نوشته‌هایشان.

بیشتر مقالات تخصصی که کار کرده‌ام هم همین دو وجه را مدنظر داشته است. مقاله‌ای با عنوان «تاثیر طراحی شهری بر تامین امنیت زنان در فضاهای عمومی – بررسی سه نمونه فضای شهری در شهر تهران» برای نخستین همایش بین‌المللی زنان و زندگی شهری و نیز ارائه‌ی پوستری تحت عنوان «تاثیر طراحی شهری بر تامین امنیت زنان در محیط‌های اجتماعی» در کنفرانس ملی «زن، معماری و شهر»، از این دست فعالیت‌ها هستند. در کنفرانس‌های بین‌المللی هم فعال بوده و مقالاتی نوشته‌ام.

حالا معمار و طراحم. طرح می‌زنم و خطوطم از روی کاغذ به دنیای واقعی می‌آیند و جسم و جان می‌گیرند. زمانی به شباهت آنچه درسش را خوانده و به آن مشغولم و چیزی که روحم را جلا می‌دهد فکر می‌کردم، وجه مشترکشان خلق‌کردن بود. من آدم خلق‌کردن، آفریدن و ساختن از نو هستم و همین است که نه طراحی رهایم می‌کند و نه نوشتن.

عضو هیئت تحریریه‌ی وب‌سایت «معماری و فرهنگ» و عضو هیئت تحریریه‌ی مجله‌ی فرهنگی هنری «آنگاه» هستم و علاوه بر این دو، برای نشریاتی چون «مجله فرهنگی – هنری کوچه»، «ماهنامه تجربه»، «ماهنامه نسیم بیداری»، «نشریه الکترونیک ۹۸+» و… نوشته و می‌نویسم. گریز به مرکز و زیستن در زمانه نسیان ازجمله نوشته‌های منتشرشده از من در وب‌سایت «معماری و فرهنگ» است.

در «کوچه» هم دغدغه‌ام شهر، معماری و مردم بود:

• مانکن‌های گرسنه؛ معماری به‌مثابه پوسته‌ای زیبا بر اسکلت

• «حفره‌های زندگی‌آفرین»؛ بناهای قدیمی، چراغ‌های روشن جان تهران

• گذر از نقطه‌های تاریک؛ شهر پذیرای زنان

• قهرمان در رویارویی با حقیقت عریان

در تولید متن با پادکست «بقچه» همکاری داشتم و باب این آشنایی هم از نوشتن و یادداشتی بود که در شماره پیکان آنگاه نوشته بودم. در طاقچه هم از قدیم می‌نوشتم. یادداشت‌هایم در طاقچه بیشتر معرفی کتاب و نویسنده و یا شاعر بودند و گاه به قیاس کتاب‌هایی از یک جنس نیز پرداخته‌ام.

نوشتن برای من از بدیهی‌ترین اتفاقاتی است که باید باشد و با نبودش چیزی از هستی من کم می‌شود. سهل ممتنع‌ترین کارها که من را از غبار روزمرگی بیرون کشیده و نفسی اقیانوسی برایم به همراه دارد. همین است که مثل خیلی‌های دیگر بستر تصویری اینستاگرام را به نوشتن دوختم و آنجا هم با نام خودم می‌نویسم؛ گاه کمی شخصی‌تر و گاه نه.

♦ تحصیلات:

• کارشناسی معماری

پایان‌نامه با عنوان «گذر شعر پارسی» (طراحی مفهومی پارک با الهام از شعر فارسی)

• کارشناسی ارشد معماری – دانشگاه تهران

پروژه طراحی فضای فرهنگی-اجتماعی در محدوده‌ی تئاتر شهر تهران

♦ سوابق و فعالیت‌های کاری:

• معمار و طراح شهری؛ تمرکز بر طراحی فضاهای فرهنگی و اجتماعی

• پژوهشگر در حوزه‌ی طراحی شهری و امنیت زنان

• ارائه مقاله و پوستر در کنفرانس‌های ملی و بین‌المللی از جمله:

همایش بین‌المللی زنان و زندگی شهری (تهران)

کنفرانس ملی زن، معماری و شهر (ایران)

Walk21 (آلمان، ۲۰۱۳)

Oregon Women in Higher Education (آمریکا، ۲۰۱۴)

Lewis & Clark Annual Symposium (آمریکا، ۲۰۱۴)

• عضو هیئت تحریریه وب‌سایت «معماری و فرهنگ»

• عضو هیئت تحریریه مجله‌ی فرهنگی‌هنری «آنگاه»

• همکاری با نشریاتی مانند «کوچه»، «تجربه»، «نسیم بیداری»، «الکترونیک ۹۸+» و…

♦ حوزه‌های مورد علاقه در مطالعه:

• پیوند طراحی شهری با ادبیات، فرهنگ و جامعه

• بررسی تأثیر طراحی فضاهای عمومی بر امنیت و کیفیت زندگی زنان

• ادبیات معاصر و نوشتار فرهنگی

♦ یادداشت‌های برتر به انتخاب نویسنده:

• نگاهی به زندگی و آثار عارف قزوینی

• کتاب‌هایی برای عاشقان شازده کوچولو

• این شعر عاشقانه خواندنی است