به قول مارسل پروست خاطرات گذشته آرام نمی‌گیرند، در حافظه‌ی ما می‌مانند و راهشان را به‌سوی آینده باز می‌کنند؛ اما در دنیایی که انفجاری هسته‌ای همه‌چیز را با خاک یکسان کرده و جز عده‌ای معدود کسی را زنده نگذاشته است، خاطره چه کارکردی پیدا می‌کند؟ «من به پروست غبطه می‌خورم. او برای بازیافتن گذشته‌ی خود بر زمینه‌ی محکمی تکیه می‌کرد: بر حالی مطمئن و آینده‌ای مسلم. اما برای ما «زمان گذشته» دو بار گذشته است و عمر ازدست‌رفته دو بار از دست رفته، چون با گذشت عمر دنیایی را هم که عمر در آن می‌گذشت از دست داده‌ایم.» (از متن ...