بریده‌هایی از کتاب معنای زندگی

هدف از زندگی معنادار لزوماً رسیدن به رضایت همیشگی نیست. ممکن است در زندگی معناداری به سر ببریم، اما اغلب روحیهٔ بدی داشته باشیم؛ درست همان‌طور که ممکن است دائماً تفریحات ظاهری داشته باشیم، اما بیش‌ترِ زندگی‌مان بی‌معنی باشد؛

«در ذهن نابغه‌ها همان افکاری را می‌بینیم که در ذهن خود آن‌ها را نادیده گرفته‌ایم»

همهٔ ما اگر شخصیت خود هنگام اولین ملاقات با همسرمان، و زمانی را که در اوج قدرشناسی و خشوع بودیم به یاد داشته باشیم، در درازمدت عاشقان بهتری خواهیم بود

زمان مرگ‌مان، ناگزیر می‌دانیم که خیلی چیزها در زندگی‌مان خوب پیش نرفت: رؤیاهایی بودند که به حقیقت نپیوستند و عشق‌هایی که بی‌پاسخ ماندند، دوستی‌هایی که هرگز ازنو شکل نگرفتند، و فجایع و دردهایی که هرگز بر آن‌ها چیره نشدیم. اما این‌را هم می‌دانیم که چیزهای ارزشمندی هم بوده‌اند که ما را سرپا نگه داشته‌اند، که منطقی والاتر را دنبال کرده‌ایم، که باوجود رنج‌ها، زندگی‌مان سراسر خشم و هیاهو نبوده است، که حداقل در مواقعی خاص، معنای زندگی را درک کرده‌ایم و از آن بهره برده‌ایم.

یکی از راه‌های فهمیدن این‌که چرا عشق به معنای زندگی نزدیک است، این است که چالش‌های تنهابودن را بررسی کنیم. ما اغلب دربارهٔ تنهایی صحبتی نمی‌کنیم، منظور صحبت‌کردن دربارهٔ آن‌هایی است که کسی را ندارند که در آغوش بگیرند، خجالت می‌کشند، یا آن‌ها که کسی را دارند، اما ممکن است عذاب‌وجدان داشته باشند.

بی‌نهایت قدردان فردی خواهیم بود که می‌تواند کاری را بکند که به‌نظر ما غیرممکن می‌رسد: ما را واقعاً بشناسد و بازهم دوست‌مان داشته باشد.

این‌که تنها در ذهن خودمان بدانیم چه‌کسی هستیم کافی نیست. به چیزی ملموس‌تر، مادی و لذت‌بخش نیاز داریم تا جنبه‌های گوناگون هویت‌مان را به آن سنجاق کنیم. نیاز داریم به کاردوچنگال، قفسه‌های کتاب، کمدهای لباس، و صندلی‌های دسته‌دار خاصی وابسته باشیم، تا هم‌راستا با آن‌چه هستیم و قصد داریم باشیم قرار بگیریم. خودنمایی نمی‌کنیم؛ داریم تلاش می‌کنیم هویت‌مان را در یک جا جمع کنیم و خود را در برابر نابودی و ازهم‌پاشیدگی مصون بداریم.

زندگی همیشه به ما درس‌هایی درمورد جدی‌بودن می‌دهد؛ باید سرمان را پایین نگه داریم، مثل احمق‌ها نباشیم و فردی بالغ به نظر برسیم. چنین اجباری می‌تواند طاقت‌فرسا و خطرناک باشد. به همین دلیل است که دائم به افرادی نیاز داریم که بتوانیم در کنارشان رفتاری احمقانه داشته باشیم.

زندگی حکایتی است از زبان یک احمق، پراز هیاهو و کینه‌توزی، درحالی‌که هیچ معنایی ندارد. شکسپیر، مکبث، پردهٔ پنجم

خانواده‌های خوب چشم‌شان را روی نواقص ما نمی‌بندند، فقط از این اشتباهات علیه ما استفاده نمی‌کنند.