بریده‌هایی از کتاب معنای زندگی

هدف همهٔ ورزش‌ها هرقدر هم که باهم متفاوت باشند، رام‌کردن بدن در برابر نیروی اراده است.

یکی از آرامش‌بخش‌ترین جنبه‌های پدیده‌های طبیعی، چه سگ باشد، چه گوسفند، چه درخت یا دره، این است که نیت آن‌ها هیچ ربطی به اولویت‌های خطرناک و عذاب‌آور ما ندارد. آن‌ها هیچ نگرانی‌ای بابت این‌که ما چه‌کسی هستیم و چه می‌خواهیم، ندارند. آن‌ها خودبزرگ‌بینی و خودشیفتگی‌مان را مسخره می‌کنند و احساسی زیباتر و متواضعانه‌تر از نقش‌مان در این سیاره را در ما به وجود می‌آورند.

ادبیات مهارت‌نداشتن ذاتی ما در حرف‌زدن را اصلاح می‌کند. خیلی وقت‌ها کلمه کم می‌آوریم.

فعالیت‌های معنادار لزوماً همان‌هایی نیستند که اغلب انجام می‌دهیم، بلکه کارهایی‌اند که ارزش بسیاری برای‌شان قائلیم و با شدت بیش‌تری دل‌تنگ‌شان می‌شویم؛

می‌توانیم نیاز به برقراری ارتباط میان هویت و جسم مادی را در تاریخ مذاهب ببینیم. از ابتدا انسان‌ها توجه وخلاقیت زیادی صرف ساختن خانه برای خدایان خود کرده‌اند. آن‌ها حس نکرده‌اند که خدای‌شان می‌تواند هرجایی باشد، در بیابان یا در هتل‌ها. آن‌ها به این اعتقاد رسیده‌اند که به مکان‌های خاص، یعنی معابد و پرستشگاه‌ها نیاز دارند تا خدای خاص آن‌ها بتواند ازطریق هنر و معماری عمری همیشگی داشته باشد.

جست‌وجوی بیش از حد علنی یا شدید درمورد معنای زندگی، سرگرمی عجیب‌وغریب، بدفرجام و خنده‌داری به‌نظر می‌رسد.

زمان مرگ‌مان، ناگزیر می‌دانیم که خیلی چیزها در زندگی‌مان خوب پیش نرفت: رؤیاهایی بودند که به حقیقت نپیوستند و عشق‌هایی که بی‌پاسخ ماندند، دوستی‌هایی که هرگز ازنو شکل نگرفتند، و فجایع و دردهایی که هرگز بر آن‌ها چیره نشدیم. اما این‌را هم می‌دانیم که چیزهای ارزشمندی هم بوده‌اند که ما را سرپا نگه داشته‌اند، که منطقی والاتر را دنبال کرده‌ایم، که باوجود رنج‌ها، زندگی‌مان سراسر خشم و هیاهو نبوده است، که حداقل در مواقعی خاص، معنای زندگی را درک کرده‌ایم و از آن بهره برده‌ایم.

مذاهب از دیرباز همدلی بسیار زیادی با میل ما به سفر داشته‌اند. آن‌ها پذیرفته‌اند که تنها با ماندن در خانه نمی‌توانیم روح‌مان را رشد دهیم. آن‌ها بر جاذبهٔ سفر اصرار ورزیده‌اند. آن‌ها این تمایل ناپخته را به‌گونه‌ای هدایت کرده‌اند که به انواع سنت‌ها و تشریفات مذهبی‌ای تبدیل شود که انجام‌شان ما را به تفکر درمورد عادت‌های‌مان وادارد.