بریده‌هایی از کتاب عارفانه

چهل روز گناه نکنید. مطمئن باشید که گوش و چشم شما باز خواهد شد.

اگر سه روز مراقبه و محاسبه‌ی اعمال را انجام دهید حتماً به شما عنایاتی می‌شود.

نکند که آخر کار دست خالی از این ویرانه برویم و راهی سفر شویم. نکند اصلاً ندانیم که برای چه آمده بودیم.

یک بار در عالم رؤیا بهشت را با همه‌ی زیبایی‌هایش دیدم. نمی‌دانی چقدر زیبا بود. دیگر دوست نداشتم بمانم. برای همین با سرعت به سمت بهشت حرکت کردم. احمد ادامه داد: اما هر چه بیشتر می‌رفتم مسیر عبور من باریک و باریک‌تر می‌شد! به طوری که مانند مو باریک شده بود. من حس کردم الان است که از این بالا به پایین پرت شوم. آنجا بود که حدس زدم این باید صراط باشد؛ همان که می‌گویند از مو باریک‌تر و از شمشیر تیزتر خواهد شد. مانده بودم چه کنم! هیچ راه پس و پیش نداشتم. یک‌دفعه یادم افتاد که خدا به ما شیعیان، اهل بیت علیهم‌السلام را عنایت کرده. برای همین با صدای بلند حضرات معصومین را صدا زدم. یک‌باره دیدم که دستم را گرفتند و از آن مهلکه نجاتم دادند.

تا می‌توانی دقت کن که گناه نکنی، تا می‌توانی مراقب اعمالت باش. آن‌وقت خواهی دید که همه‌ی زمان و مکان در خدمت تو خواهند بود.

حضرت زهرا (س) در حدیث زیبایی می‌فرمایند: کسی که عبادت خالصانه‌اش را به سوی خدا بفرستد خداوند بهترین مصلحتش را به سوی او فروخواهد فرستاد.

هیچ گاه خودش را برتر از بقیه نمی‌دانست

برای دقایق عمرش برنامه داشت.

همیشه خوبی‌های افراد را در جمع می‌گفت؛ مثلاً اگر کسی چندین عیب و ایراد داشت اما یک کار خوب نصفه‌نیمه انجام می‌داد، همان مورد را در جمع اشاره می‌کرد. همیشه مشغول تقویت نقاط مثبت شخصیت بچه‌ها بود.

حاج آقای حق‌شناس چندین بار می‌فرمودند: «در اوایل دوران درس و تحصیل، به ناراحتی سینه دچار شده بودم، حتی گاه از سینه‌ام خون می‌آمد. سل، مرض خطرناک آن دوران بود. و بیماری من احتمال سل داشت. دکتر و دارو هم تأثیر نمی‌کرد. یک روز تمام پس‌انداز خود را که از کار برایم باقی مانده بود صدقه دادم. شب‌هنگام در عالم رؤیا حضرت ولی عصر (عج) را زیارت کردم، و به ایشان متوسل شدم. ایشان دست مبارک را بر سینه‌ام کشید و فرمودند: این مریضی چیزی نیست، مهم مرض‌های اخلاقی آدم است، و اشاره به قلب فرمودند. خلاصه مریضی برطرف شد.