کتاب روزی روزگاری فوتبال (فوتبال و جامعه‌شناسی)

کتاب روزی روزگاری فوتبال نوشته حمیدرضا صدر به رویکرد فوتبال و جامعه‌شناسی می‌پردازد. این اثر روایتی جذاب است از فوتبال به‌عنوان حماسه دنیای مدرن.

درباره کتاب روزی روزگاری فوتبال

روزی روزگاری فوتبال کتابی است درباره فوتبال ایران و جهان. کتاب در چهارده فصل نوشته شده و نویسنده در هر یک از فصل‌ها، فوتبال ملی و باشگاهی را می‌کاود، از رویدادهای مهم فوتبالی جهان سخن می‌گوید و بازیکنان مشهور را معرفی می‌کند.

حمیدرضا صدر استاد دانشگاه و روزنامه‌نگار است و در این کتاب فوتبال را از نگاه تاریخی و جامعه‌شناسی روایت می‌کند. نویسنده با حافظه تاریخی قوی و اطلاعاتی که دارد ماجراهای جذابی از فوتبال و ارتباطش با جامعه و سیاست روایت می‌کند، طوری که حتی کسانی که علاقه‌ای به فوتبال ندارند هم از این کتاب لذت ببرند.

او در مقدمه کتاب می‌گوید به مرور زمان فهمید فوتبال با پیوندهای ملی، قومی، بومی، فرهنگی و البته جغرافیایی پیوند می‌خورد. فارغ از گرایش‌های سیاسی و فاصله‌های طبقاتی آدم‌ها برای فوتبال اشتیاق دارند و همین موضوع او را تشویق کرد این اثر را بنویسد.

خواندن کتاب روزی روزگاری فوتبال را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به فوتبال پیشنهاد می کنیم

درباره حمیدرضا صدر

سید حمیدرضا صدر متولد ۳۰ فروردین ۱۳۳۵ است و در ۲۵ تیر ۱۴۰۰ بعد از درگیری با سرطان درگذشت. او نویسنده، منتقد سینما و تفسیرگر فوتبال بود. حمیدرضا صدر در دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران تا مقطع فوق لیسانس درس خواند و بعد از به فرانسه رفت و در رشته‌ برنامه‌ریزی شهری در دانشگاه لیدز دکتری گرفت. بسیاری از مردم حمیدرضا صدر را برای تحلیل‌های فوتبالش می‌شناسند اما او منتقد سینما هم بود. او سال‌ها در روزنامه هفت و شرق مطلب می‌نوشت.

از فعالیت‌های ورزشی او می‌توان به نوشتن در روزنامه‌‌های آن‌سوی نیمکت، گل و برنامه‌ی نود اشاره کرد.

کتاب‌های حمیدرضا صدر

درآم‍دی ب‍ر ت‍اری‍خ س‍ی‍اس‍ی س‍ی‍ن‍م‍ای ای‍ران (۱۳۸۰–۱۲۸۰).

پسری روی سکوها: وقایع‌نگاری چهار دهه‌ای فوتبال ایرانی

نیمکت داغ: از حشمت مهاجرانی تا الکس فرگوسن و ژوزه مورینیو

تو در قاهره خواهی مرد

سیصد و بیست و پنج

پیراهن‌های همیشه مردان فوتبال: تک‌نگاری‌ها

روزی روزگاری فوتبال

از قیطریه تا اورنج کانتی

بخشی از کتاب روزی روزگاری فوتبال

آن‌جا امجدیه بود. خانهٔ تو و خانهٔ خیلی‌های دیگر. خرامیده وسط شهر، محصور بین چهار خیابان، قلب تپنده‌ای در خیابان روزولت پیش از انقلاب و خیابان مفتح بعد از انقلاب. با سکوهای نزدیک به زمین که صدای ضربه زدن توپ را می‌شنیدی. صدای فریاد بازیکنان، نق‌زدن مربی‌ها را، و سوت داورها را. خانهٔ تو می توانست بین بیست و پنج تا سی هزار نفر را در خود جای دهد. خانهٔ تو پنجشنبه جمعه‌های شلوغی داشت. خانهٔ تو به‌رغم بضاعت کم (چندباری در بخش‌هایی روی سکوهای چوبی در ارتفاعی بالا می‌نشستی و از لای الوارهای چوبی زیر پایت را نگاه می‌کردی و سرت گیج می‌رفت) میهمان‌نواز بود و برای اهالی‌اش فاخر به‌نظر می‌رسید...

پس‌زمینهٔ ساختمان‌های مسکونی ضلع شمالی که گاه‌وبیگاه صاحب‌خانه‌ای، میهمانی در قاب پنجره می‌نشست یا روی بام می‌ایستاد و بازی را تماشا می‌کرد، صمیمیتی بی‌حصر را القا می‌کرد و تو غبطه می‌خوردی چرا یکی از آن خانه‌ها به تو تعلق ندارد تا از آن بالا پایین نیایی. در امجدیه فارغ از طرف‌داری تیم‌های محبوب‌تان و هورا کشیدن برای بازیکنان مورد علاقه‌تان به یک خانواده تعلق داشتید. فوتبال با همهٔ فرازونشیب‌ها، و زیبایی‌ها و گاهی زشتی‌هایش دغدغهٔ خانوادگی‌تان بشمار می‌رفت. اهالی امجدیه با فرهنگ جنگ و همین طور منطق جدل آشنا بودند، آنها فرهنگ عذرخواهی کردن را هم می‌شناختند. وقتی طرف‌داران تاج/استقلال همایون بهزادی را مورد عتاب قرار دادند و طرفداران پرسپولیس علی جباری را، هفتهٔ بعد مراسم آشتی‌جویان برپا شد. فوتبال جاری در امجدیه با هر قصه‌ای به رمانتیسم تمایل می‌یافت...

در امجدیه بود که بسیاری از بازیکنان و شخصیت‌های بزرگ فوتبال را دیدی. در امجدیه بود که استنلی متیوز، ستارهٔ دههٔ ۱۹۵۰ انگلیس و مرد سال فوتبال اروپا را که برای بازی خداحافظی حسن حبیبی به میدان رفت دیدی. جف هرست و گوردون بنکس، هر دو ربایندهٔ جام جهانی ۱۹۶۶ را. اووه زیلر، کاپیتان تیم ملی آلمان در جام جهانی ۱۹۷۰ را با پیراهن هامبورگ. اوزه بیو، ستارهٔ پرتغالی و قهرمان جام باشگاه‌های اروپا، را با پیراهن بنفیکا. هلنیو هررا، مربی افسانه‌ای اینتر، و فرانک اوفارل، مربی بدخلق منچستر یونایتد را دیدی...