کتاب مرگ به پمبرلی می آید

کتاب مرگ به پمبرلی می‌آید نوشتهٔ پی.دی. جیمز و ترجمهٔ فرناز تیمورازف است. نشر قطره این کتاب را چاپ و منتشر کرده است. مرگ به پمبرلی می آید را می‌توان ادامه‌ای خارق العاده بر رمان غرور و تعصب جین آستین دانست.

درباره کتاب مرگ به پمبرلی می آید

داستان کتاب در سال ۱۸۰۳ روایت می‌شود و ۶ سال از ازدواج دارسی و الیزابت، شخصیت‌های اصلی رمان غرور و تعصب جین آستین، می‌گذرد. حوادث کتاب با ورود کالسکه‌ای به بیشه‌زار پمبرلی آغاز می‌شود که شادی‌ اهالی را تهدید می‌کند. لیدیا ویکهام، کوچکترین خواهر الیزابت، با خبر قتل شوهرش وارد می‌شود. این کتاب، که ادامه‌ای بر رمان محبوب غرور و تعصب است، به روایت راز قتلی در پمبرلی می‌پردازد و درعین حال تلاش دارد سبک جین آستین را حفظ کند.

کتاب مرگ به پمبرلی می‌آید نظرات مختلفی را برانگیخته است. برخی خوانندگان از تلاش نویسنده برای ادامه‌دادن به داستان «غرور و تعصب» و خلق یک داستان جدید ابراز خوشحالی کرده‌اند. در حالی که برخی دیگر از اینکه کتاب توسط نویسنده‌ای جز جین آستین نوشته شده ناراضی هستند و به نظرشان شخصیت‌های اصلی کمرنگ شده‌اند یا به‌خوبی پردازش نشده‌اند.

کتاب مرگ به پمبرلی می آید را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به دوستداران داستان‌های پلیسی و طرفداران رمان غرور و تعصب پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب مرگ به پمبرلی می آید

«روز قبل از مهمانی رقص لیدی آن بود. الیزابت و خانم رِینولدز، مستخدمه، یک ساعت پیش بررسی کرده بودند که تدارکات تا جای ممکن آماده شده باشد و همه چیز خوب پیش برود و الیزابت تنها شده بود. اولین مهمانی رقص زمانی برگزار شده بود که دارسی یک ساله بود. آن مراسم را برای جشن تولد مادرش ترتیب دادند و، به‌جز مدتی عزاداری برای فوت شوهرش، مهمانی‌های رقص تا روزی که خود بانو آن درگذشت هر سال برگزار می‌شد. برگزاری مهمانی در اولین شنبه بعد از ماه کامل در ماه اکتبر معمولاً با چند روز اختلاف از سالروز ازدواج دارسی و الیزابت مصادف می‌شد، اما آن‌ها همیشه آن روز خاص را فقط با خانوادهٔ بینگلی می‌گذراندند، چون دو زوج در یک روز ازدواج کرده بودند و احساس می‌کردند آن مناسبت بیش از آن شخصی و ارزشمند است که به جشن و سروری عمومی تبدیل شود. روی مهمانی رقص ماه پاییز بنا به خواستهٔ الیزابت هنوز نام لیدی آن مانده بود. از نظر سردمداران آن منطقه، این مهمانی مهم‌ترین اتفاق همگانی سال بود. آقای دارسی نگرانی‌اش را اظهار کرده بود از این‌که آن سال، با توجه به جنگِ پیش‌بینی شده با فرانسه که دیگر اعلام شده بود و ترس فزاینده‌ای در جنوب کشور که هر روز انتظار تهاجم بناپارت را می‌کشید، شاید سال خجسته‌ای برای برگزاری مهمانی رقص نباشد. محصول آن سال نیز کم بود و این امر سرتاسر کشور را تحت تأثیر قرار می‌داد. تعدادی از آقایان ترجیح می‌دادند که در آن سال هیچ مهمانی رقصی برگزار نشود، اما سرشان را که با نگرانی از روی دفترهای حساب و کتاب‌شان بلند کردند، جوری با نگاه‌های غضبناک زن‌های‌شان و یقین به داشتنِ دست‌کم دو ماه آشفتگی در خانه روبه‌رو شدند که در آخر موافقت کردند هیچ چیز بیش از کمی تفریح باعث خوش‌خلقی نمی‌شود و اگر به گوش پاریس می‌رسید که مهمانی رقص پمبرلی به‌هم خورده، شاید آن شهر شب‌زده بی‌اندازه مسرور می‌شد و جانی دوباره می‌گرفت.»