دیل کارنگی

دیل کارنگی پروفسور و نویسنده‌ی مشهور آمریکایی بود که در زمینه‌ی سخنرانی عمومی و روانشناسی موفقیت، پیشگام محسوب می‌شد. کارنگی آثاری مهم از خود بر جای گذاشت که امروزه به بیش از ۳۰ زبان ترجمه شده‌اند. این نویسنده در دوران حیات و حتی پس از مرگ نیز بسیار تحسین‌شده بود و دوره‌های آموزشی مهمی مانند فروشندگی، سخنرانی در جمع و خودسازی را بنیان‌گذاری کرد.

بیوگرافی دیل کارنگی

کارنگی در ۲۴ نوامبر ۱۸۸۸ در مری‌ویل ایالت میسوری در ایالات متحده به دنیا آمد و در مزرعه‌‌ای خانوادگی در خارج از شهر بزرگ شد. او از ابتدا نیز به سخنرانی‌های عمومی علاقه‌ی بسیاری داشت و در گروه‌های مناظره‌ی دبیرستان خود نیز شرکت می‌کرد. زمانی که کارنگی شانزده ساله بود، خانواده‌اش به مزرعه‌ای خارج از میسوری نقل مکان کردند.

کارنگی در یک کالج محلی به نام مدرسه‌ی نرمال ایالتی میسوری (که در حال حاضر تحت عنوان دانشگاه میسوری مرکزی شناخته می‌شود) ثبت‌نام کرد. کارنگی که دانش‌آموزی جاه‌طلب بود، متوجه شد که استعداد چندانی در زمینه‌های ورزشی ندارد، اما به گفته خودش، دریافت که این استعداد را دارد که با نشاط و اشتیاقی بیش از یک سخنران معمولی، صحبت کند. او به گروه مناظره‌ی مدرسه ملحق شد اما در ابتدا چندان موفق ظاهر نشد. دیل کارنگی که پسر یک کشاورز فقیر بود، در آن زمان به دلیل لباس‌های کهنه و مندرس خود، توسط دانش‌آموزان مدرسه طرد می‌شد.

کارنگی پس از تماشای سخنرانی یکی از سخنرانان چاتاکوآ، جذب سبک صحبت کردن و رفتار این سخنران شد و سعی کرد از آن الگوبرداری کند. او پس از این الگوبرداری، به دانش‌آموزی محبوب تبدیل شد و سخنرانی کردن را به همکلاسی‌هایش آموزش می‌داد. اما زمانی که کارنگی در یادگیری زبان لاتین شکست خورد، کالج را در سال ۱۹۰۸ بدون به پایان رساندن دوره‌ی لیسانس خود، ترک کرد.

دیل کارنگی در چندین شغل به عنوان فروشنده کار کرد، اما برای حضور یافتن در آکادمی هنرهای دراماتیک آمریکا در شهر نیویورک، در سال ۱۹۱۱ از کار فروشندگی دست کشید. او شروع به تدریس کلاس‌های سخنرانی عمومی در YMCA در شهر نیویورک کرد. کلاس‌های کارنگی بسیار محبوب بود و او را به راه‌اندازی کلاس‌های سخنرانی عمومی در شهرهای بزرگ دیگر نیز سوق داد.

در سال ۱۹۱۵، او و جی. برگ اسن‌واین به کمک یکدیگر، کتاب هنر سخنرانی عمومی را نوشتند. سال بعد، کارنگی پس از صحبت با جمعیتی در سالن کارنگی در نیویورک، املای نام خانوادگی خود را به احترام تاجر و نیکوکار معروف، اندرو کارنگی که بودجه‌ای را برای ساخت تالار کارنگی نیز اهدا کرده بود، از Carnagey به Carnegie تغییر داد.

در طول جنگ جهانی اول، کارنگی در ارتش ایالات متحده خدمت کرد و پس از مرخصی از ارتش، به حرفه‌ی سخنرانی خود ادامه داد. او زمانی که در یک تور سخنرانی در لندن حضور داشت، از قسمت معروف گوشه‌ی سخنرانی شهر در هاید پارک بازدید کرد که در آن افراد، در مورد موضوعات مختلف سخنوری کرده و نظرات خود را با شنوندگان به اشتراک می‌گذارند. پس از این که کارنگی دریافت که این مشتاق‌ترین سخنرانان هستند که بیشترین مخاطبان را جذب می‌کنند، شور و شوق را به بخشی جدایی‌ناپذیر از فلسفه‌ی حرفه‌ای و سخنرانی‌های خود تبدیل کرد و آن را در دوره‌ی آموزشی دیل کارنگی که بسیار نیز محبوب بود، لحاظ کرد. شرکت‌های متعددی، از جمله جنرال موتورز و آی‌بی‌ام، کارمندان خود را برای گذراندن دوره‌های کارنگی فرستادند تا به آن‌ها کمک کنند به افراد موفق‌تری تبدیل شوند.

کتاب های روانشناسی دیل کارنگی

در بحبوحه‌ی رکود بزرگ، کارنگی کتاب آئین دوست‌یابی را منتشر کرد. این کتاب یک موفقیت بزرگ و فوری بود و به مدت یک دهه در لیست پرفروش‌ها باقی ماند. محبوبیت این کتاب، کارنگی را به یک نویسنده‌ی مشهور و پرفروش در حوزه‌های بین‌المللی تبدیل کرد. پیام این کتاب بسیار ساده بود: ملاحظه‌کار باشید، علاقه‌ای صمیمانه به دیگران نشان دهید، شنونده‌ی خوبی باشید، به دیدگاه‌های دیگران گوش فرا دهید، با دیگران همکاری کنید، مثبت‌اندیش باشید و از انتقاد بی‌مورد دیگران بپرهیزید. کارنگی در نوشتن این کتاب از نمونه‌هایی از افراد مشهور و موفق برای نشان دادن نکات خود استفاده کرد. کارنگی در پی موفقیت کتاب آئین دوست‌یابی، کتاب پرفروش دیگری به نام آئین زندگی را نوشت که اولین بار در سال ۱۹۴۸ منتشر شد.

کارنگی کتاب‌های متعدد دیگری از جمله هنر تکلم عمومی (۱۹۱۵)، لینکولن ناشناخته (۱۹۳۲)، واقعیت‌های ناشنیده‌ی افراد معروف (۱۹۳۴)، بیوگرافی‌های پنج دقیقه‌ای (۱۹۳۷) و چگونه از نگرانی دست برداریم و زندگی کنیم؟ (خداحافظ ناامیدی، سلام زندگی) (۱۹۴۸) را نوشته است.

کارنگی با دستاوردهای بزرگی که کسب کرده بود، توسط دانشگاه خود و ایالت میسوری مورد تجلیل قرار گرفت. در سال ۱۹۵۵ کالج ایالتی میسوری مرکزی (که در حال حاضر دانشگاه میسوری مرکزی خوانده می‌شود) به کارنگی دکترای افتخاری اعطا کرد. در سال ۲۰۰۶ نیز مجسمه‌ی دیل کارنگی در تالار مشهور میسوری‌ها در کنگره‌ی ایالت میسوری در شهر جفرسون نصب شد.

دیل کارنگی سرانجام بر اثر بیماری لنفوم هاجکین و نارسایی کلیه، در ۱ نوامبر ۱۹۵۵ در فارست هیلز نیویورک درگذشت. او در گورستان بلتون در میسوری به خاک سپرده شده است.