کتاب مکتب دیکتاتورها

کتاب مکتب دیکتاتورها نوشته اینیاتسیو سیلونه نویسنده و فعال سیاسی ایتالیایی‌ است. این کتاب با ترجمه مهدی سحابی منتشر شده است. کتاب مکتب دیکتاتورها روایتی جذاب است. 

درباره کتاب مکتب دیکتاتورها

کتاب مکتب دیکتاتورها اولین بار در ۱۹۳۸ به زبان آلمانی و در زوریخ منتشر شد. این کتاب بیست و چهار سال بعد، یعنی در سال ۱۹۶۲، برای اولین بار به زبان ایتالیایی در این کشور منتشر شد و مانند آثار پیشین سیلونه توسط خود او مورد تجدیدنظر کلی قرار گرفت.

دو مرد آمریکایی مشکوک و عجیب به نام پروفسور پیکاپ و آقای دبلیو در روزهای آخر قبل از جنگ جهانی دوم به اروپا می‌روند. پیشگویان سوئیسی وقوع جنگ را نامحتمل دانسته‌اند. این دو مسافر امریکایی در شهرهای مختلف اروپا گشت می‌زنند، و با شخصیت‌هایی که مستقیم و غیرمستقیم با رژیم‌های دیکتاتور در تماس‌اند دیدار می کنند. آنها کتاب‌های زیادی درباره دیکتاتوری می‌خرند و یادگارهایی در رابطه با تاریخ دیکتاتوری جمع می‌کنند. هدف آنها این است که به امریکا بروند و یک حکومت دیکتاتوری تشکیل دهند. یکی در مقام دیکتاتور بزرگ و دیگری مشاور او. آنها در این سیر و سفر با یک تبعیدی سیاسی ایتالیایی به اسم تومازوی دیدار می‌کنند که در حال نوشتن کتابی در زمینهٔ «هنر فریفتن دیگران» است. کتابی که به گفتهٔ خود او به درد کسانی می‌خورد که فریب می‌خورند، زیرا فریب‌دهندگان نیازی به کتاب او ندارند و این هنر را بهتر از او می‌دانند.

سیلونه در این اثر با طنزی تلخ شخصیت دلقک‌وار این دو مرد را ترسیم می‌کند اما مسئله‌ای که در سطرسطر کتاب عنوان می‌شود به‌شدت دقیق و موشکافانه است و جایی برای خنده و سرگرمی باقی نمی‌گذارد. در کل کتاب و دیالوگ‌های سه‌نفره شخصیت‌ها تومازوی است که رشته سخن را در دست دارد و انگار او نماینده خود نویسنده است. درواقع سیلونه در لباس تومازوی تبعیدی تجربیات خود از مبارزه بر ضد دیکتاتوری را بازگو می‌کند و خواننده را وامی‌دارد تا بر جزییات گفته‌های او تأمل کند، به دلیل همین تجربهٔ طولانی و از نزدیک لمس‌شده، بیان سیلونه هرگز حالت بی‌تفاوت و یک‌بعدی تحلیل‌ها و نظریه‌پردازی‌های یک روشنفکر دور از صحنهٔ عملی مبارزه را به خود نمی‌گیرد.

از این منظر می‌توان گفت که مکتب دیکتاتورها یک نوشتهٔ تئوریک نیست، بلکه می‌شود به جرئت آن را بیانیه یا خطابه‌ای دانست که بر تجربه‌ای شخصی و نظریه‌ای متکی است که در عمل محک‌خورده است.

مکتب دیکتاتورها همزمان با نان و شراب نوشته شده است و همانند آن، نخستین بار در سال ۱۹۳۸ به زبان آلمانی در زوریخ انتشار یافت. این کتاب بیست و چهار سال بعد، یعنی در سال ۱۹۶۲، برای اولین بار به زبان ایتالیایی در این کشور منتشر شد و مانند دیگر آثار پیشین سیلونه توسط خود او مورد تجدیدنظر کلی قرار گرفت.

خواندن کتاب مکتب دیکتاتورها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به طنز سیاسی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره اینیاتسیو سیلونه

اینیاتسیو سیلونه متولد ۱ مهٔ ۱۹۰۰ است و در ۲۲ اوت ۱۹۷۸ درگذشته است. سیلونه کودکی را با فقر گذراند و در زمین‌لرزه سال ۱۹۱۵ ایتالیا پدر و مادر و پنج برادر خود را از دست داد. او در ۱۹۲۱ به حزب کمونیست ایتالیا پیوست و شروع به مبارزه با دستگاه فاشیستی موسولینی کرد. در ۱۹۲۷ سفری به شوروی کرد و پس از بازگشت از آن سفر مانند نویسندگان دیگر خود آندره ژید و آرتور کوستلر راه مستقلی در پیش گرفت. او پس از بازگشت از شوروی و تحت تأثیر مشاهدات عینی‌اش از آن حزب خارج شد و راهی مستقل در پیش گرفت. سیلونه که سال‌ها از پیشگامان مبارزه با فاشیسم بود، به نیکی دریافته بود که دغدغهٔ احزاب کمونیست برقراری دمکراسی نیست. از کتاب‌های او می‌توان به فونتامارا، نان و شراب، مکتب دیکتاتورها، دانهٔ زیر برف، یک مشت تمشک، خروج اضطراری، ماجرای یک پیشوای شهید، راز دل لوکا و روباه و گلهای کاملیا نام برد. 

بخشی از کتاب مکتب دیکتاتورها

پروفسور پیکاپ. اجازه می‌دهید بحث امروز را من شروع کنم؟ متشکرم. پیش از هر کار مایلم اهمیت نقل‌قول را، که آقای کلبی هم دیروز به آن اشاره کردند نشان بدهم و به همین منظور توجه شما را به آنچه در فصل پنجم کتاب سیاست ارسطو دربارهٔ علل سقوط دموکراسی‌های یونانی نوشته شده جلب می‌کنم. ارسطو می‌نویسد که سرسختی «عوام‌فریبان دموکراسی‌ها را در معرض خطر انقلاب قرار می‌دهد، زیرا هر کدام از اینان خودسرانه به افشای ثروتمندان می‌پردازند و آنان را مجبور می‌کنند که با هم متحد شوند، و گاهی خشم تودهٔ مردم را علیه آنان برمی‌انگیزند. تجربهٔ یونان قدیم بسیار اهمیت دارد، زیرا تنها دورهٔ رواج دیکتاتوری که از نظر شدت وحدت با دورهٔ کنونی دیکتاتوری قابل مقایسه باشد در قرن هفتم و ششم پیش از میلاد در یونان بوده است. اکثر شهرهای یونانی دستخوش جنگ‌های خونین داخلی بود، جنگ‌هایی که در آن‌ها یک حزب اشرافی و یک حزب دموکراتیک بر سر قدرت به جان هم می‌افتادند.

رهبری حزب توده‌ها در دست یکی از اعضای خاندان‌های اشرافی قدیمی بود که پس از کسب قدرت، حکومتی استبدادی برپا می‌کرد، خاندان‌های اشرافی رقیب خود را به تبعید می‌فرستاد، اموال آن‌ها را مصادره می‌کرد و میان پیروان خود پخش می‌کرد. نکتهٔ قابل توجه این‌که اعضای حزب دیکتاتور آینده را سربازان مزدور و مردمان ناراضی کوچه و بازار تشکیل می‌دادند، سربازانی که نه به شهر خود بلکه به فرمانده و خانوادهٔ او وفادار بودند، و مردمانی که از اشراف استثمارگر نفرت داشتند. استفاده از سربازان برای هدف‌های گروهی زمانی ممکن شد که تشکیلات تازه‌ای در ارتش استقرار یافت؛ تشکیلاتی که براساس آن، همهٔ کسانی که می‌توانستند از سلاح خود استفاده کنند سرباز تلقی می‌شدند. به این ترتیب بسیاری از مردم سرباز می‌شدند و جان خود را در راه میهن به خطر می‌انداختند، بی‌آن‌که در مجلس شهر کوچک‌ترین حقی داشته باشند.