کتاب به ملاقات هایدگر: خاطرات پیام‌آوری از جنگل سیاه

ژان بوفره (۱۹۸۲- ۱۹۰۷)، فیلسوف فرانسوی است. مارتین هایدگر(۱۹۷۶- ۱۸۸۹) از تاثیرگذارترین فیلسوفان قرن بیستم است و ایده‌های او در بسیاری از حوزه‌های فلسفه وارد شد و در فرانسه، مطالعه و تفسیر کار او بسیار جدی گرفته شد. تأثیر هایدگر بر فلسفه فرانسه در ۱۹۳۵ شروع شد وقتی که «هستی و زمان»، «متافیزیک چیست؟» و دیگر آثار هایدگر از سوی ژان‌ پل‌ سارتر، امانوئل لویناس، الکساندر کوژو و جرج بتی مطالعه شد. دلیل اقبال فلسفه فرانسه به هایدگر در هستی‌شناسی ریشه دارد که کار او را اغلب به اگزیستانسیالیسم مرتبط کرده‌اند. تأثیر هایدگر بر «هستی و نیستی» سارتر مشخص است اما هایدگر معتقد است سارتر کار او را اشتباه‌ فهمیده است. هایدگر این اشتباه‌خوانی را بدین شکل توضیح داد: «پیشنهاد کلیدی سارتر درباره تقدم وجود بر ذات اگرچه استفاده از واژه اگزیستانسیالیسم را به صورت عنوانی مناسب برای فلسفه‌ای این‌گونه توجیه می‌کند اما انگاره اصلی در اگزیستانسیالیسم هیچ چیز مشترکی با «هستی و زمان» ندارد». هایدگر پس از جنگ، با احتساب ریاستش بر دانشگاه فرایبورگ، برای مدتی از تدریس در دانشگاه منع شد. اما در فرانسه تدریس در مورد کارش ادامه یافت و تعدادی از شاگردان فرانسوی‌اش او را در توتناوبرگ ملاقات می‌کردند. هایدگر نیز دیدارهایی در فرانسه داشت و از طریق مکاتباتی با ژان بوفره، یکی از اولین مترجمان فرانسوی هایدگر، و لوسین براون، سعی کرد فلسفه فرانسه را توسعه دهد. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «آزادیْ بنیادِ بنیاد است، دلیل دلیل ... پس بدین‌سان هستی انسانی که همچون اگزیستانس (وجود) استعلایی در امکان‌هایش شکوفا شده، هستی دوردست‌هاست، تنها به‌واسطه‌ی این دور‌دست‌های آغازین است، که او خودش را در استعلایش نسبت به هر موجود شکل می‌دهد، که نزدیکی حقیقی به چیزها در انسان گسترش می‌یابد».