کتاب این داستان یک جورایی بامزه‌ست

کتاب این داستان یک جورایی بامزه‌ست نوشتهٔ ند ویزینی و ترجمهٔ هما قناد است و نشر میلکان آن را منتشر کرده است. فوق‌العاده است، خنده دار، عمیق و تلخ. کتابی که خواننده را خلع سلاح می‌کند؛ این‌ها جملاتی هستند که نیویورک‌تایمز دربارهٔ این داستان اثر ند ویزینی می‌گوید.

درباره کتاب این داستان یک جورایی بامزه‌ست

ند ویزینی نویسندهٔ آمریکایی در سن بیست‌سالگی به علت بیماری افسردگی راهی آسایشگاه روانی شد. این رمان او یکی از بهترین رمان‌های جوانان در آمریکا شناخته شده است و بر اساس آن فیلمی درخشان به همین نام نیز ساخته شده‌است. نویسنده در سال ۲۰۱۳ در ۳۲سالگی با سقوط از بلندی خودکشی کرد.

نوجوانی بلندپرواز به نام کرگ گیلنر قصد دارد که در زندگی موفق شود؛ این موفقیت، مستلزم آن است که کرگ به دبیرستانی معتبر راه یابد تا بتواند شغل مورد نظر خود را انتخاب کند. اما به محض اینکه کرگ به دبیرستانی برجسته در منهتن وارد می شود، اضطراب و فشاری غیرقابل تحمل را بر دوش خود احساس می کند. او از غذا خوردن و خوابیدن دست می‌کشد و یک شب، تا آستانهٔ مرگ نیز پیش می‌رود.

خواندن کتاب این داستان یک جورایی بامزه‌ست را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران رمان‌های خارجی و نوجوانان و جوانانی که از زندگی ناامید شده‌اند، پیشنهاد می‌‌کنیم.

کتاب‌های مشابه

اگر از خواندن این رمان لذت بردید، ممکن است این عناوین را که برای گروه سنی نوجوان نوشته شده‌اند و حال‌وهوای مشابهی دارند، دوست داشته باشید: جایی که عاشق بودیم اثر جنیفر نیون، مزایای منزوی‌ بودن اثر استیون چباسکی، در جستجوی آلاسکا اثر جان گرین، چلنجر دیپ اثر نیل شوسترمن، النور و پارک اثر رینبو راول، ناطور دشت اثر جی دی سلینجر.

بخشی از کتاب این داستان یک جورایی بامزه‌ست

اوضاع وقتی من چهارساله بودم این‌طوری بود:

خانوادهٔ ما تو یه آپارتمان آشغال تو منهتن زندگی می‌کردن. اون‌موقع نمی‌دونستم که آشغاله، چون هنوز آپارتمان بهترمون نبود تا با اون مقایسه‌ش کنم. لوله‌کشی‌ش تو دید بود. این اصلاً خوب نیست. کسی دلش نمی‌خواد بچه‌شو تو خونه‌ای بزرگ کنه که لوله‌کشی‌ش بیرون باشه. یادمه که یه لولهٔ سبز، یه قرمز و یه سفید بود که گوشهٔ سالن ورودی درست قبل از حمام جمع شده بودن و به‌محض این‌که تونستم راه برم همه‌شون رو بررسی کردم. ازشون بالا می‌رفتم و کف دستم رو تو فاصلهٔ دو میلیمتری هرکدوم قرار می‌دادم که ببینم سرده یا داغ. یکی سرد بود، یکی داغ و قرمزه واقعاً داغ بود. دو میلیمتر کافی نبود. من دستم رو سوزوندم و بابا که متوجه نشده بود و فکر می‌کرد "لوله فقط بعدازظهرها باید داغ شه" رو اونو با اسفنج خاکستری و نوارچسب پوشوند، اما نوارچسب هیچ‌وقت جلوی منو نمی‌گرفت و فکر می‌کردم که ناخنک‌زدن و جویدن اسفنج‌ها کار باحالیه، بنابراین به‌شون ناخنک می‌زدم و می‌جویدم‌شون و وقتی بچه‌های دیگه به خونهٔ ما می‌اومدن اونا رو مجبور می‌کردم به لوله‌ها که دوباره از زیر اسفنج‌ها دیده می‌شدن دست بزنن. به‌شون می‌گفتم هرکی اومده باید به لوله دست بزنه، وگرنه بچه‌نه‌نه‌س؛ کلمه‌ای که از بابام یاد گرفتم وقتی‌که داشت تلویزیون نگاه می‌کرد، و فکر می‌کردم خیلی عالیه، چون دو معنی داره: هم همون بچهٔ آدمی‌زاده، هم چیزیه که وقتی می‌خوای آدما رو وادار به کاری کنی به‌شون می‌گی. درست مثل جوجه که دو تا معنی داره: یکی پرنده‌ای که دوروبرمون می‌پلکه و یکی هم اون غذای سفیدی که می‌خوریم. جوجه رو هم اگه به بعضی‌ها می‌گفتی به لوله دست می‌زدن.

من برای خودم اتاق شخصی داشتم، اما دلم نمی‌خواست اون تو تنها باشم. تنها اتاقی که دلم می‌خواست توش باشم اتاق نشیمن بود، زیر میزی که همهٔ دایرة‌المعارف‌ها روش بود. اونو تبدیل به قلعهٔ خودم کرده بودم. یه پتو رو خودم می‌کشیدم و اون تو کار می‌کردم. رو نقشه‌ها کار می‌کردم. من عاشق نقشه‌ها بودم. می‌دونستم تو منهتن زندگی می‌کنیم و یه نقشه ازش داشتم. یه اطلس پنج منطقهٔ هاگستروم که تمام خیابون‌ها رو داشت. دقیقاً می‌دونستم کجا زندگی می‌کنیم، تو ورودی خیابون پنجاه‌وسوم اصلی و خیابون سوم فرعی. خیابون سوم فرعی یه خیابون با خط‌کشی‌های زرد بود؛ چون فرعی بود. بزرگ و دراز و مهم. خیابون پنجاه‌وسوم خط‌کشی‌های سفید داشت که سرتاسر منهتن کشیده شده بود. خیابونای اصلی یه‌طرفه بودن و خیابونای فرعی متغیر. این کل چیزاییه که باید بلد باشی. وقتی با بابا برای خوردن پن‌کیک بیرون می‌رفتیم بهم کمک می‌کرد اونا رو حفظ کنم. اون ازم می‌پرسید: «گریگ می‌خوای پن‌کیک‌هاتو مثل خیابون اصلی و فرعی برات بِبُرم؟» و من می‌گفتم: «آره.» و اون پن‌کیک‌ها رو به‌شکل رشته‌های درهم‌وبرهمی برش می‌داد و همون‌طور که پیش می‌رفتیم رو هر خیابون اسم می‌ذاشتیم و مطمئن می‌شدیم که خیابون سوم و خیابون پنجاه‌وسوم رو حتماً داشته باشیم. خیلی ساده بود. اگه واقعاً در سطح پیشرفته‌ای بودین - که من بودم - می‌دونستین که ترافیک تو خیابون‌های با شمارهٔ زوج به‌سمت شرق و تو خیابونای فرد به‌سمت غرب می‌رفت. بعد این‌که بعد از هر چند خیابون اصلی خیابون‌های عریض با خط‌کشی زرد بود، مثل خیابون‌های فرعی که دوطرفه بودن. اینا خیابون‌های معروف بودن: خیابون چهل‌ودوم، خیابون سی‌وچهارم. لیست کامل از آخر به اول شامل خیابون چمبرز، کانال، هاستون، چهاردهم، بیست‌وسوم، سی‌وچهارم، چهل‌ودوم، پنجاه‌وهفتم، هفتادودوم؛ هیچ خیابون بزرگی بین خیابون‌های شصت تا شصت‌ونه نبود، هفتادونهم، هشتادوششم و نودوششم می‌شد و بعد وارد هارلم می‌شدین، جایی‌که منهتن عملاً برای پسربچه‌های سفیدپوستِ کوچولویی که زیر دایرة‌المعارف‌ها برای خودشون برج و بارو درست کرده بودن و نقشه‌ها رو مطالعه می‌کردن تموم می‌شه.