دانلود و خرید کتاب صوتی تنگسیر

کتاب صوتی تنگسیر یکی از مهمترین آثار صادق چوبک نویسنده معاصر ایرانی است. ماجرای رمان در دواس و بوشهر می‌گذرد و نگاهی انتقادی به ساختار ناعادلانه در جنوب کشور دارد. امیر نادری فیلمی با عنوان تنگسیر از روی همین کتاب با بازی بهروز وثوقی ساخته است.

نسخه صوتی کتاب تنگسیر را با صدای علی دنیوی ساروی از انتشارات آوانامه می‌شنوید.

درباره‌ی کتاب صوتی تنگسیر

 قهرمان داستان تنگسیر زایر محمد دلاور و جوانمرد تنگسیری است. او مردی است ساده و پاک و خانواده دوست، ولی برخی از شهرنشینان بندری سرمایه و دارایی وی را به امانت گرفته و خرج کرده‌اند. زایرمحمد بر آن می‌شود تا از آنان انتقام سختی بگیرد. پس با زن و دو فرزندش وداع می‌گوید تا برای نگاهبانی از درستکاری و آبرو و مردانگی خود آخرین راه چاره را در پیش گیرد.

صادق چوبک برای ساختن و پرداختن شخصیت زایرمحمد، سنگ تمام گذاشته است و یکی از درخشان‌ترین و فراموش‌نشدنی ترین شخصیت‌های ادبیات معاصر را خلق کرده است. شخصیتی که در عین جوانمردی، به دنبال حق خود می‌رود و برای به دست آوردن آن تلاش می‌کند و کسی نیست که از آن بگذرد و به خدا واگذارش کند. رسول پرویزی نیز داستان کوتاهی تحت تاثیر کتاب تنگسیر نوشته است و نام شخصیت اصلی داستانش را شیرمحمد نهاده است. 

کتاب صوتی تنگسیر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

کتاب تنگسیر از زیباترین داستان‌ها و مهم‌ترین کتاب‌های ادبیات فارسی معاصر ایران است. شنیدن نسخه صوتی آن می‌تواند برای دوست داران ادبیات فارسی معاصر جذاب و لذتبخش باشد. کتاب تنگسیر به دلیل نگاه انتقادی که دارد، توجه دیگر علاقه‌مندان را هم به خود جلب می‌کند.

درباره‌ی صادق چوبک

صادق چوبک در تیر ۱۲۹۵ در بوشهر متولد شد. او نویسنده ایرانی بود که همراه صادق هدایت و بزرگ علوی ا‌ز پدران داستان‌نویسی‌ مدرن ایرانی است. در بوشهر و شیراز درس خواند و دوره کالج آمریکایی تهران را هم گذراند.در سال ۱۳۱۶ به استخدام وزارت فرهنگ درآمد. او نویسنده‌ی رئالیست است که مشکلات و مسائل زندگی مثل فقر را بی پرده به قلم درمیاورد. اما بسیاری او را به علت همین تندی قلم، نویسنده‌ای ناتورالیست می‌دانند.

از آثار مشهور وی می‌توان مجموعه داستان انتری که لوطی اش مرده بود و رمانهای سنگ صبور و تنگسیر نام برد.

صادق چوبک در تیرماه سال ۱۳۷۷ در برکلی درگذشت. 

جملاتی از کتاب صوتی تنگسیر

هوایِ آبکیِ بندر همچون اسفنج آبستنی هُرْمِ نمناک گرما را چِکه چِکه از تو هوای سوزان ورمی‌چید و دوزخ شعله‌ور خورشید تو آسمان غرب یله شده بود و گردی از نم بر چهره داشت. جاده «سنگی»، کشیده و آفتاب تو مغز سرخورده و سفید و مارپیچ از «بوشهر» به «بهمنی» دراز رو زمین خوابیده بود. جاده خالی بود. سبک بود. داغ و خاموش بود. سفیدی آفتاب بیابان با سایه یک پرنده سیاه نمی‌شد.

«کنار مهنّا» گرد گرفته و سوخته و خاموش با برگ‌های ریز و تیغ‌های خنجری‌اش، برزخ و خشمگین کنار جاده نشسته بود. همه می‌دانستند که این درخت نظر کرده است و هرکس از پهلوی آن می‌گذشت، چه روز و چه شب، بسم‌اللهی زیرلب می‌گفت و آهسته رد می‌شد. این «کنار» خانه اجنه و پریان بود و خیلی از مردم بوشهر قسم می‌خوردند که عروسی و عزای پریان را در میان شاخه‌های آن به چشم دیده‌اند.

سایه پهن تبدار «کنار» محمد را به سوی خود کشید و نیزه‌های سوزنده خورشید را از فرق سر او دور کرد. پیراهنش به تنش چسبیده بود و از زیر ململ نازکی که به تن داشت، موهای زبر پرپشت سیاهش تو عرقِ تنش شناور بود. تو سایه «کنار» که رسید ایستاد و به نیزه‌های مویین خورشید که از خلال شاخ و برگ‌ها تو چشمش فرومی‌رفت نگاهی کرد و بعد کنده کلفت پرگره آن را ورانداز کرد و گرفت نشست بیخ کنده‌اش و به آن تکیه زد. یک برگ تکان نمی‌خورد. سایه خفه سنگین «کنار» رو دلش فشار می‌آورد.