کتاب مدرسه مردگان؛ جلد اول

کتاب تله ارواح جلد اول از مجموعه مدرسه مردگان اثر جی. ای . وایت است که با ترجمه شبنم حاتمی در انتشارات پرتقال به چاپ رسیده است.

مجموعه مدرسه مردگان را انتشارات پرتقال منتشر کرده است، این انتشارات با هدف نشر بهترین و با کیفیت‌ترین کتاب‌ها برای کودکان و نوجوانان تاسیس شده است. پرتقال بخشی از انتشارات بزرگ خیلی سبز است.

درباره مجموعه مدرسه مردگان

کوردلیا همراه خانواده به شهر جدیدی نقل مکان کرده است. او در این شهر وارد یک مدرسه عجیب می شود مدرسه عجیب و مرموز مردگان. این مدرسه، روح‌زدهترین ساختمان در دنیا به نظر می‌رسد. 

کوردلیا و دوست تازه‌اش، بنجی تنها کسانی هستند که می توانند ارواج را ببینند. آنها همراه اگنس تیزهوش تصمیم می‌گیرند که از اسرار ارواح مدرسه پرده بردارند. آنها برای این کار باید با ارواح روبه‌رو شوند.

خواندن مجموعه مدرسه مردگان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

نوجوانان بالای ۱۴ سال مخاطبان این کتاب‌اند.

 درباره جی. اِی. وایت

جی. اِی. وایت خالق کتاب طبقهٔ وحشت است. وی به همراه همسر، سه پسر و روح همسترشان، اُفلیا، در نیوجرسی زندگی می‌کند. وقت‌هایی که مشغول قصه نوشتن نیست به شاگردانش یاد می‌دهد چطور قصه بنویسند. آرزویش این است که اژدها واقعاً وجود داشت چون آن‌طوری کار کردن خیلی باحال‌تر می‌شد.

 بخشی از کتاب تله ارواح

کوردلیا، که همراه پدرش به مرکز شهر لادلُو می‌رفت، از پنجرهٔ ماشینشان به بیرون زل زد. به‌جز چندتایی وانت قدیمی که جلوی صبحانه‌کدهٔ لی‌لی پارک بود، شهر خالی بود. پارچه‌نوشته‌ای که از این‌سر خیابان به آن‌سر کشیده شده بود نشان می‌داد تا جشنوارهٔ تعطیلات زمستانی لادلُو فقط چند هفته باقی است.

خبری از ترافیک نبود. خیابان‌های اینجا هیچ‌وقت ترافیک نداشت.

آقای لیو پشت تنها چراغ‌قرمز شهر ترمز کرد و پرسید: «خانم میچن همیشه کلاس تقویتی رو این وقت صبح برگزار می‌کنه؟»

«اوممم... مطمئن نیستم. باید بپرسم.»

کوردلیا رویش را برگرداند تا پدرش نبیند عذاب‌وجدان گرفته. چون او که واقعاً به کلاس تقویتی ریاضی نمی‌رفت (هرچند واقعاً به آن نیاز داشت). این دروغ را به مامان و بابا گفته بود تا او را با ماشین به مدرسه برسانند. کوردلیا می‌خواست ثابت کند اتفاقی که برای مرد روزنامه‌به‌دست افتاد شانسی نبوده، و برای این کار باید قبل از بقیهٔ دانش‌آموزان به مدرسه می‌رسید.

آقای لیو گفت: «خدایی خیلی لطف می‌کنه. هر معلمی صبح زود پا نمی‌شه بیاد مدرسه تا به شاگردهاش توی درس کمک کنه.»

کوردلیا گفت: «آره. خانم میچن بهترینه.»

آقای لیو جور عجیبی به کوردلیا نگاه کرد.

«تو که هفتهٔ پیش گفتی کلاس خانم میچن یعنی جایی که زمان در اون متوقف می‌شه و لبخند روی لب‌ها می‌خشکه.»

«از هفتهٔ پیش تا حالا واقعاً خودش رو توی دلم جا کرده.»

زیر چشم‌های بابا گود افتاده بود. دوباره تا نصفه‌شب داشت با پدربزرگ و مادربزرگ کوردلیا تلفنی حرف می‌زد. کوردلیا از پشت دیوار اتاقش قسمت آخر حرف‌های پدرش را شنیده بود. چینی‌اش آن‌قدری خوب نبود که تک‌تک کلمات را بفهمد، اما لُب مطلب را گرفته بود: نِی‌نِی و یِیِه می‌خواستند آن‌ها برگردند به سان‌فرانسیسکو، اما پدرش اصرار داشت که لادلُو خانهٔ جدیدشان است. حرف‌هایشان با گپ‌وگفت شروع شد و با جروبحث به پایان رسید.

آقای لیو گفت: «خوشحالم که می‌بینم داری به مدرسهٔ جدیدت علاقه‌مند می‌شی.» از مرکز شهر زدند بیرون و ماشین سرعت گرفت. آسمان بر فراز کوه‌های دوردست رگه‌هایی ارغوانی داشت. «من و مامانت نگرانت بودیم.»

کوردلیا گفت: «من خوبم.»

«ببینم دوست جدید پیدا کرده‌ای؟»

کوردلیا خواست بگوید، دوست‌های من توی سان‌فرانسیسکو هستن، ولی نگفت. بابابزرگ و مامان‌بزرگ به‌اندازهٔ کافی باعث شده بودند بابا حس بدی پیدا کند.

برای همین گفت: «آره. دو سه تا.»

آقای لیو لبخند زد.

گفت: «عالیه! خوشحال می‌شیم ببینیمشون. خوبه یه دفعه دعوتشون کنی بیان خونه‌مون.»