نظرات کاربران درباره کتاب پرونده بالتیمور

در مقایسه با کتاب پرونده ی هری کبر، نویسنده یک عقب گرد داشت. انتظار داشتم با توجه به پیشینه ی نویسنده و اسم کتاب، یک داستان جنایی باشه ولی نبود. شخصیت مارکوس گلدمن که در کتاب هری کبر هم حضور داشت، اینجا خیلی با کتاب قبلی تناقض داشت، مثلا توی هری کبر، میگفت مارکوس هیچ وقت عاشق نشده ولی در این کتاب اینجوری نبود، یا مثلا مادر مارکوس در کتاب اول کاملا شخصیت متفاوتی داشت و همش دنبال این بود که مارکوس ازدواج کنه ولی در این کتاب اصلا و ابدا این قصد رو نداره و کلا سبک رفتارش متفاوته. در کل کتاب خوبی بود ولی اگر فکر میکنید چون نویسنده ی کتاب هری کبر اینو نوشته پس کتاب فوق العاده ایه، سخت در اشتباهید. چون این کتاب اصلا غافلگیری ها و هیجانات اون کتاب رو نداره و روندش کاملا یکنواخته. اما خیلی خوب احساسات مختلف ادم ها مثل عشق، ترس، حسادت، غرور و کارایی که برای این احساسات میکنن رو نشون داد.

یکی از قشنگ‌ترین رمان‌های پلیسی که خوندم پرونده هری کبر از همین نویسنده و نشر هم پیشنهاد میشه

جذاب و روان نوشته شده بود کار های این نویسنده اکثرا قشنگه

من قبل از این کتاب "پرونده هری کبر" را خوانده بودم و انتظار داشتم این کتاب هم برایم به جذابیت قبلی باشد، اما نبود. داستان پردازی خوبی داشت و مثل "پرونده هری کبر" راوی مارکوس نویسنده بود. اما من زیاد جذب داستان نشدم و فقط از سر کنجکاوی که بدانم بالاخره این فاجعه که مرتب در داستان تکرار می‌شود چی بوده، کتاب را خواندم!!! ❕یک اشکال که متن کتاب داشت این بود که بعضی قسمت‌ها وقتی دو نفر دارند با هم صحبت می‌کنند مشخص نیست، کدام شخص دارد صحبت می‌کند. جمله‌ها پشت سر هم آورده شدند و در واقع فقط براساس ترتیب صحبت‌ها می‌شود حدس زد که الان این جمله از کدام شخصیت است. به احتمال زیاد متن اصلی هم همینطور است که شاید یکی از سبک‌های نویسنده باشد.

کتاب در مورد ماجرای دو خانواده و بچه هاشون از کودکی تا بزرگسالی هستش. اول اینکه کتاب اصلا جنایی، پلیسی یا معمایی نیست. اتفاقاتی رو شرح میده و یه سری رازها هم هستش که خواننده دوست داره بدونه قضیه چیه ولی خب اون تم پلیسی رو اصلا نداره. دوم اینکه کتاب، داستان شخصیت های اصلی اش رو از کودکی و نوجوانی تقریبا کامل شرح میده و کلی گفتگو و داستان فرعی داره که شاید تا اندازه ای حوصله سر بر و زیاده گویی باشه ولی اینجوری میخواسته خواننده با شخصیت ها کاملا آشنا بشه و دلیل یه سری کارها و تصمیم گیری های اونا رو در آینده روشن و تصویر سازی کنه. پر رنگ ترین چیزی که توی کتاب دیده میشه رنگ حسادته که تقریبا توی همه شخصیت ها دیده میشه. اینکه هر کدوم یه جاهایی به شدت از روی حسادت یه سری کارهایی انجام میدن و تصمیم هایی میگیرن که منطقی نیست و عواقب بدی داره. اینم بگم ترجمه روان ولی پر از اشکال هستش. در کل کتابیه که هم میتونه خیلی جذاب باشه هم کسل کننده که به سلیقه خواننده بستگی داره.

داستان خوبی داشت اما زیاده گویی بسیار در داستان مشهود بود به حدی که اگر یه بخشهایی ازش حذف بشه اتفاق خاصی رخ نمیده ، در ضمن من یه ستاره کم دادم بابت تعداد زیادی غلط های املایی و حتی انشایی تازه برای من عجیب اینجا بود که متن هم ویرایش شده و هم چند نوبت به چاپ رسیده اینها مطالبی هست که روی جلد بهشون اشاره شده و اینکه حتی فکر میکنم هم اسم کتاب و هم از لحاظ موضوع شاید بهتر باشه توی دسته های دیگه ای قرار بگیره بهتر باشه . اما در کل از خواندنش لذت بردم و دوست داشتم فکر میکنم خواندنش خالی از لطف نباشه .

نمیدونم چرا چند وقتیه که کتاب های کمی نظرمو جلب میکنن و متاسفانه این کتاب هم چندان مجذوبم نکرد. با خوندن اسم کتاب احتمالا توقع ماجرایی پر هیجان و سراسر فراز و فرود داریم ولی هیجان کمترین حسی بود که از این داستان دریافت کردم و همونطور که یکی از دوستان فرموده بودند کنجکاوی ناشی از تکرار کلمه ی "فاجعه" از معدود عواملی بود که منو برای ادامه دادن کتاب مجاب کرد. به نظرم میشه برای کتاب هایی به مراتب بهتر وقت گذاشت و در دریاهایی عمیق تر غرق شد هر چند برای یکبار خوندن شاید بد نباشه.

کتاب بدی نبود نقل قول هایی که از پسر عموهاش وقتی کوچیک بودن داشت خیلی بد بود حرفایی که میزدن رو از یه پسر بچه ۸ ساله واقعا انتظار نداری انگار یه آدم ۳۰ ساله داشت حرف می‌زد خیلی جذابیت نداشت برای من

۶۳. کتاب، ماجرای پسرعموهایی ملقب به "دار و دسته بالتیموری‌ها" رو از ابتدا تا انتهای زندگیشون روایت میکنه. نمونه خیلی خوبی از این که غرور و تعصب چطور میتونه یک خانواده رو از هم بپاشونه، و همه چیز‌های خوب رو از دستشون بگیره.

کتاب داستان زندگی چند خانواده و احساسات بین اونهاست ،غرور دروغ بویژه حسادت! اینکه چطور حسادت میتونه باعث نابودی خانواده ها بشه ،کتاب هیجان زیادی نداره و چیزی که خواننده رو ترغیب میکنه به ادامه، تاکید نویسنده بر روی کلمه "روز فاجعه" است به کتاب ادامه میدی تا بفهمی روز فاجعه چه اتفاقی رخ داده، کلا در دسته ی کتابهای جنایی قرار نمیگیره

همونطور که دوستان هم توی نظراتشون گفته بودن ، به اندازه پرونده هری کبر و کتابهای دیگه این نویسنده قوی نبود اما قشنگ بود توصیه میکنم بخونیدش . من دوستش داشتم .

داستان مارکوس وپسر عمویی که باهم مثل برادر بودن وپسر دیگه ای به اسم وودی که به جمعشون اضافه میشه و سه تایی ماجراهایی تلخ وشیرین رو در زندگی تجربه میکنن که این داستانو شکل میده،داستان روان وجذابی که شما رو به دنبال خودش میکشه،پرونده بالتیمور هیچ شباهتی به داستان هری کبر نداره و هر کدوم در سبک خودشون عالی هستن،

داستان باز هم از زبان مارکوس گلدمنه. گلدمن اینبار هم به گذشته نقب میزنه اما این دفعه میره به سراغ ماجرای خانواده خودش. نویسنده از کودکی مارکوس و پسرعموهاش هیلل و وودی و خانواده‌هاشون روایت میکنه. خانواده‌ای که اسیر زنجیره‌ای از حوادث میشه و ... من دوسش داشتم نمیدونم چرا این همه نقد منفی داره، درسته به پای هری کبر نمیرسه اما خب این کتاب اصلا جنایی نبود بیشتر یک داستان غم‌انگیز خانوادگی بود. و اینکه واقعا موضوع عجیبی رو مطرح نکرده بود. روایتی بود که ممکن بود برای هرکسی پیش بیاد. برای یک بار خوندن خیلی کتاب خوبی بود.

اصلا خوب نبود نصف بیشتر کتاب رو خونده بودم هنوز مقدمه می‌چید به خوبی پرونده هری کبر نیست گول نخورید حیف پول حیف وقت

جالب بود،رابطه ی خانوادگی و فراز و فرودهای زندگی از قلم نویسنده،من لذت بردم

«اگر این کتاب را پیدا کردید، از شما خواهش می‌کنم آن را بخوانید. می‌خواهم دست کم یک‌ نفر از ماجرای گلدمن‌های بالتیمور باخبر شود...» ژوئل دیکر نخستین جملات کتاب پرونده‌ی بالتیمور را با این کلمات آغاز می‌کند. جملاتی که می‌تواند خواننده را مسحور کتاب کند. روشی که نویسندگان بزرگ و چیره‌دستی مثل آلبرکامو، ولادیمیر ناباکوف در ادبیات غرب و ایرج پزشک‌زاد در ادبیات ایران در پیش می‌گرفتند تا خوانندگان کتاب‌هایشان همیشه مجذوب آثارشان بمانند. ژوئل دیکر هم با پرونده‌ی بالتیمور به همین ترتیب خواننده‌‌اش را ترغیب می‌کند تا رسیدن به انتهای داستانش، پیش رود.کتاب پرونده‌ بالتیمور ادامه‌ی کتاب «پرونده‌ی هری کبر» است. در این کتاب مارکوس گلدمن، رمان‌نویس جوان بعد از حدود پنجاه سال با داستانی متفاوت برگشته است. او اکنون عاشق شده است و مشغول نوشتن سومین رمانش است. گلدمن در کتاب پرونده‌ی بالتیمور غرق در خاطرات کودکی عشق زندگی‌اش می‌شود و داستان گروه پسرانی را شرح می‌دهد که بر اثر یک اتفاق، ناگهان زندگی‌شان غرق در دروغ و حسادت و خیانت به هم می‌ریزد. یکی از نکات جذابی که ژوئل دیکر در نگارش کتاب پرونده بالتیمور رعایت کرده است، تکه تکه و شکسته نوشتن داستان است. این سبک نگارش در کتاب‌های معمایی بسیار رایج است و به رمز‌آلودتر شدن داستان کمک می‌کند؛ عدم پیروی از یک خط زمانی ثابت ذهن خوانندگان را گیج می‌کند و به جذابیت کتاب می‌افزاید. استفاده از این فرآیند در کتاب‌های «فاکنر» بسیار مشهود است. البته عدم پیروی از خط زمانی در داستان را نباید با جریان سیال ذهن اشتباه گرفت. در سبک نوشتاری جریان سیال ذهن، نویسنده خواننده را در یک لحظه در چند مکان قرار می‌دهد، در حالی‌که در کتاب پرونده‌ی بالتیمور، ژوئل دیکتر تنها بازه‌های زمانی مختلف را بدون هیچ ترتیبی روایت می‌کند.🧐✨

پرونده بالتیمور داستان رازها و زخم‌های خانوادگی است، داستان گذشته‌ای که باید پس از چند سال دوباره واکاوی شود تا حقیقت آشکار شود. داستان اینکه زندگی چقدر کوتاه است و خاطرات چقدر ارزشمند و زخم‌ها هرچقدر هم کهنه و جانکاه روزی التیام می‌یابند. داستان گذشته‌ای که باید از آن عبور کرد و به آینده رسید. زندگی می‌گذرد، غم‌ها کم‌رنگ می‌شود اما عشق و صداقت خانواده و دوستان همچنان میماند.

جالب بود. آدم با نویسنده همدان پنداری می‌کنه مخصوصا در سن جوانی

اگه دو کتاب دیگه ی این نویسنده رو خونده باشین فکر میکنید که حتما این کتاب هم مثل آثار دیگه نویسنده جنایی هستش ولی در واقع این کتاب جنایی نیست،اما از نظر من ارزش خوندن رو داره.

ضعیف اولش خوب شروع میشه ولی خیلی حاشیه داره الکی کش داده داستانو