نظرات کاربران درباره کتاب سقوط

یک شاهکار! هرچند احتمالاً موردپسند همه نباشه (کل کتاب اعتراف‌های مونولوگ یک شخص با کسی هست که دیالوگی ازش نداریم) اما درس‌های آشکار و پنهان زیادی داره. ترجمه خوب بود اما ایرادات زیادی هم داشت، چه از نظر انتخاب کلمات و چه جمله‌بندی (terraces to close-in places ترجمه شده: بهارخواب را به طبقه زیرین! | negative landscape ترجمه شده: نسخهٔ منفی عکس‌ها | در جایی هم اشاره شده «جامعه را ترک کنم» اما ترجمه درست‌تر «مردان جامعه را ترک کنم» هست، و...).

چند نکته دربارهٔ سقوط آلبر کامو: ۱) بعنوان یک علاقه‌مند به آثار کامو (که البته هنوز موفق نشده‌م همهٔ آثارش رو بخونم) این کتاب رو متفاوت با تمام کتاب‌های دیگرش میدونم. به دلیل اینکه سبک کتاب و نحوهٔ بیان دیدگاه‌ها در اون کاملا متفاوته. ۲) «سقوط» سبکی شبیه به تک‌گویی داره. مردی دربارهٔ گذشته و خاطرات خودش حرف میزنه و از خلال صحبت‌هاش میتونیم سقوط تدریجیش رو درک کنیم. ۳) در این اثر بدبینی کامو نسبت به بسیاری از مفاهیم متعالی مثل عدالت و عشق رو شاهدیم. تناقض‌های موجود در کلام «قاضی توبه‌کار» و توجیهات به‌ظاهر منطقی‌ای که برای خطاهاش میاره واقعا جالبه. ۴) در ابتدا قصد داشتم یک نظر منفی بنویسم اما هنگام مطالعهٔ کتاب هرچی جلوتر رفتم بیشتر درگیر جملات قاضی توبه‌کار شده‌م. به طرز عجیبی در بعضی مسائل باهاش هم‌ذات‌پنداری می‌کردم؛ انگار که خطاب مستقیم آقای قاضی به خود ماست! انگار که این اعتراف‌نامهٔ بلندبالا یه جورایی شرح زندگی بشره. با این حال سبک کتاب از جذابیتش کاسته و احتمال میدم مخاطبانی که شیفتهٔ کامو نیستن و به قصد سرگرمی مطالعه میکنن، این کتاب رو دوس نداشته باشن و حوصله‌شون سر بره. من هم شخصاً ترجیح میدم با پایان غیرمنتظرهٔ «سوءتفاهم» شگفت‌زده بشم یا با تعلیق موجود در «بیگانه» و «صالحان» جذب بشم، تا اینکه تک‌گویی‌های بعضا جسته‌گریختهٔ یک مرد رو بشنوم.

این کتاب یک بازتاب کننده دقیق از خوانش‌های ممکن از رفتارهای مبتنی بر انواع برداشت‌های اخلاقیه، که نویسنده انواع این برداشت‌ها رو می‌سنجه و البته باید توجه داشت که نتیجه‌هایی که از این سنجش‌ها می‌گیره یا مسائلی که بیان می‌کنه تماما بر مبنای خوانش پوچ‌گرایانه‌ی خود کامو به مسائله! پس شدیدا توصیه می‌کنم برای فهم دقیق‌تر و همینطور جذاب‌تر شدن این کتاب با "بیگانه" و "کالیگولا" و "افسانه‌ی سیزیف" کامو سر و کله بزنین و بعد از "سقوط انسان در ساز و کار اخلاق پوچ‌گرایانه" در کتاب فوق‌العاده "سقوط" لذت ببرین! کتاب خیلی برای من لذت بخش بود و شدیدا توصیه می‌کنم و امیدوارم شما هم لذت ببرین.

روایت جانکاه آدمی که آن قدر خوش شانس است، شاید هم نگون بخت، که با مساله وجودی خودش مواجه می شود. وقتی همه چیز انگار خوب است، همه چیز سرجای خودش است، شاید دیگر آرزویی ندارد، به ناگاه سرش به سنگ می خورد. با روی دیگر داستان زندگی اش مواجه می شود، صدای خنده ای می شنود؛ خنده ای که گناهکاری و بیهودگی زندگی اش را به رخش می کشد. به ناگاه داستان سقوطش را به یاد می آورد. میفهمد صدای خنده، صدای تمسخر تمام آن چیزی است که روزگاری در اوج آرزوهای خود حس می کرده است. چقدر برای زندگی های ما، تقلاها و رنج ها می تواند با معنا باشد شاید هر اندازه، بودن، به زبان اگزیستانسیالیست ها، برایم مساله بود به همان اندازه با بخشهای مختلف کتاب ارتباط برقرار کردم. نیمه ابتدایی کتاب که داستان مواجه شدن با مساله بودن در این دنیاست، روایتی جانکاه بود. روایتی که شاید با تمامی یکنواختی و حدیث نفس گفتن راوی، حکم داستانی هیجان انگیز و توفانی داشت. نیمه دوم ابهامی با خود به همراه داشت که شاید نشان میدهد راهی را که کامو رفته و برای ما باقی گذاشته؛ راهی که تجربه متفاوتی در زندگی می طلبد. راهی که هرچند هنوز برای من به اندازه کافی قابل فهم نیست، اما کامویی که در نیمه اول شناختم، با تمام جملات قصار و گل درشت گویی هایش، اعتماد را به خودش حفظ کرد تا زندگی کنم و معنای بخش های نافهمیده را هم دریابم. گاهی به نیکی درمی یابم که کتابی خوب خواندن، گفتگویی ارزشمند است با انسانی خوش فکر و تاثیرگذار از ترجمه هم که دیگر بگویم خسته کننده است. مجبور شدم در بخشهایی به ترجمه انگلیسی نگاه کنم، چرا که مترجم خیلی زود بی اعتمادی ایجاد کرد. همان جا که نسخه نگاتیو عکس را نسخه منفی عکس ترجمه کرده بود و به یک باره اعتبارش فروریخت

از فرط تکرار، عاداتی کسب می کنید. به زودی کلمات بی اندیشه بر زبانتان جاری می شود و عمل، بی اراده، به دنبال آن می آید. روزی می رسد که، بدون خواستن حقیقی، تملک می کنید. باور کنید، لااقل برای بعضی از کسان، تملک نکردن چیزی که به آن میل ندارند از همه ی کارهای عالم دشوارتر است.

داستانی کوتاه و تامل برانگیزِ گفتگوی ذهنیِ شخصی با خودش هست که زندگی گذشته اش رو برای مخاطب به تصویر می کشد. به گفته ژان پل سارتر سقوط زیباترین و درک ناشده ترین اثر آلبر کامو هست. برای درک و تعمق بهتر ذهن نویسنده، باید بیشتر از یکبار خوانده شود. دوست داشتم.

کسی میتونه منو راهنمایی کنه در مورد ترجمه ی این کتاب؟ آیا ترجمه خوبیه؟

شخصیت اصلی کامو در سقوط کمی شبیه به شخصیت رمان مرد زیرزمینی داستایوفسکی است هر دو آدمهایی هستند که نوعی خودآگاهی در مورد خودشان دارند و در مورد اعمال و افکارشان با نوعی وسواس و احساس گناه خودپسندانه برخورد میکنند و به تمام افکار پنهانشان اعتراف می‌کنند. هر دو پیش از دیگران در مورد خودشان قضاوت میکنند و همه احتمالات را در نظر میگیرند و... اما در مرد زیرزمینی داستایوفسکی شخصیت مرد زیرزمینی بعد از صحبت کردن با نوعی آینه استعاری، داستایوفسکی او را در شرایطی قرار میدهد که باید واکنش نشان دهد و به نوعی بعد او را بر سر یک دو راهی تا حدودی اخلاقی قرار میدهد. اما اینجا نه! مهمترین دلیلی که سقوط آنطور که سارتر میگوید مورد بی لطفی قرار میگیرد، همین است. کامو شخصیتش را تنها در حال سکون میپردازد. ما با وجود معرفی او از زبان خودش در مورد اتفاق هایی که از سر گذرانده یا افکار و عقاید و تفسیرهایش از آن اتفاق ها و.. اما هیچ وقت او را در حین عمل و انتخاب در حال داستان نمی‌بینیم.

این کتاب از زبان یه آدم به تمام معنا خودشیفته و وقیحه که فکر میکنه وجودش نعمته برای دیگران ،دقیقا طبق اونچه که تو توضیحات کتاب نوشتن،یکم فکر کنیم متوجه میشیم از سر این آدما چقد دور و برمون زیادن

بنظرم ترجمش ضعیفه .جمله بندی ها مناسب نیست .گاهی اوقات اصلا فعل و فاعل باهم نمیخوره و حروف اضافه و ربط نابجا بکار رفتن بنظرم ترجمه خانم شورانگیز فرخ بمراتب بهتر و قابل فهم تر هستش

این کتاب رو با ترجمه ی "شورانگیز فرخ" خوندم، لذت بردم، ترجمه های "پرویز شهدی" هم بسیار خوب و روانه💚

کتاب عالی بود تا آخرش خوندم هیچ وقت از خوندش خسته نشدم...بی نظیر ... 📚البته کتاب رو از کتاب فروشی خریدم .

حرفایی میزنه که با بیشترش میشه همزاد پنداری کرد ولی وسط این حرفا دست رو مسائل مهم میذاره و بنظر میرسه از همه جوانب مسئله رو بررسی میکنه ولی واقعا فقط از یک دیدگاه بهش نگاه میکنه و با زیرکی دیدگاهش رو متقاعد کننده نشون میده در کل کتاب جالبی بود جوریکه انتظارشو نداشتم شگفت زده ام کرد اما درباره ترجمه مطمئن نیستم.

دوستش نداشتم و نتونستم تا آخر ادامه بدم

حرف نداره

خوندنش رو پیشنهاد میکنم! خسته کننده نیست و دوست دارید بشینید پای صحبت های ژان باتیست کلامنس، که شاید با ۱۰۰٪ صحبت هاش موافق نباشید ولی حرف هایی هم میزنه که یکم به فکر ببردتون… از این حرف ها هم کم نیست تو این کتاب پ.ن: من صوتی این کتاب رو با صدای علی دنیوی ساروی گوش کردم که گویندگی هم فوق العاده بود.

دوستان یه نشر خوب و ترجمه قشنگ و روان از این کتاب بهم معرفی کنید

اصلا نمی‌تونید تصور کنید عمق نوشته های آلبر کامو چقدره اگه فقط بتونید بفهمید چی میگه و حسش رو درک کنید توی اعماق کتاب فرو میرید و بیرون اومدن ازش براتون سخت میشه

برای من این کتاب مقدمه ای برای اگزیستانسیالیست بود

ترجمه خوب نبود. برید دنبال ترجمه کاوه میر عباسی یا شور انگیز فرخ. به نظر من حتی آناهیتا تدین بهتر از این بود.