خیلی دوست داشتم این داستان برنده میشد.... به طرز قابل توجهی به نظرم از بقیه داستانها خیلی بهتر بود. وقتی میام چک میکنم میبینم بعضی داستانای دیگه الکی امتیازشون بیشتر شده ناراحت میشم... به هرحال من که خودم همیشه لگاح یادم میمونه و مشتاقم داستانهای دیگه ای از نویسنده اش بخونم. در نهایت فکر میکنم همین ماندگاری مهمتر از یه مسابقه باشه...

عالی بود. داستان گیرا و جذاب بود و در خواننده حس همزتدپندا ی رو ایجاد میکرد

خییییلییی خوب بود.داستان کامل منو تو خودش حل کرد طوری که اشک تو چشمام جمع شده انگار تمام امید منم برای ادامه زندگی همون نخل بود.البته بعضی از کلمه هاشو نمیفهمیدم یا بعضی از اتفاقهایی که میفتاد ولی مطمئنا اگه نویسنده اون قسمتا رو حذف میکرد داستان انقدر جذاب نمیشد.حس خیلی خوبیه وقتی آدم یه داستان خوب میخونه.

سلام وسپاس از نویسنده خوب جنوبی . اگرچه برای اهالی جنوب شاید این موضوع خلاقه نباشد اما قرار است داستان در عین بومی بودن پا را فراتر گذاشته و جهانی شود . این شاخصه در داستان لگاح وجود دارد که در عین روایت صحیح و سرراست به عنوان یک داستان با مشخصه و مولفه بومی خودش را تحمیل کند براخواننده و بومی . شخصیت پردازی و فضا سازی یکدست و موجز . رعایت فرم و محتوا به بهترین شگل ممکن . و البته انتخاب زاویه دیدی مناسب و زبانی که نه فاخر است و نه شلخته . همه چیز سرجایش قرار دارد. گاهی سادگی فرمی است که رعایت کردن آن در داستان بسیار هم سخت است . با اینکه داستان بنده در همین مرحله داوری می شود اما باید اعتراف کنم این داستان جایگاهش بین سه داستان برتر قرار دارد . گرچه ممکن است نظر داوران غیر از این باشد . گفتم تا عدالت را رعایت کرده باشم . امیدوارم دوستانی که با تنگ نظری و به صرف پایین کشیدن امتیاز برخی داستانها ناجوانمردانه یک ستاره می دهند و گاهی هم ردی از خودشان بجا نمی گذارند به خود بیایند و انصاف را رعایت کنند وگرنه این جوایز ارزش بی انصافی را ندارد . داستان خودش باید با مخاطبش ارتباط برقرار کند . کاش روزی برسد که فرهنگ داستان خوانی و رقابت در ما نهادینه شود .

واقعا دوست داشتنی بود . زن داستان خوب درآمده .

به نظرم تا این جا، بهترین داستان این داستان ها بود. واقعا ارزش هایی مثل امید، خانواده، گذشت؛ بسیار زیبا در داستان موج میزد. زنده باد نویسندش!

نسیم مرعشی طوری جزئیات را خوب روایت می‌کند که انگار تو را در آن جغرافیا و بین آن آدم‌‌ها غرق کرده است.

برای منکه اول کتاب هرس رو خوندم بعد اینو، انگار با دوستان قدیمیم دیدار تازه کردم ، بعضی از شخصیتها در کتاب هرس هم هستند

توصیف‌های خانم مرعشی از جنوب و نخلستان‌ فوق العاده است. اوج این هنر را در رمان هرس می بینیم. من را یاد احمد محمود و زبان و توصیف‌های شگفتش می اندازد.

کشمکش امید و ناامیدی ، شکفتن امید در دل نومیدی ، سپس بار دیگر طلوع ناامیدی!چه پارادوکس قشنگی بود. علاقه ی خاصی به کتاب ها و داستان هایی که با گویش و کلمات منطقه ی خاصی آغشته هستن دارم ، زندگی توشون جریان داره.