این آخرین داستانی بود که از مجموعه داستانای جایزه ادبی بهرام صادقی خوندم و می تونم بگم برای من قشنگ ترینش بود! هم اینکه فقط حرفای اضافی و بی هدف نبود که خسته کننده بشه و داستان جریان داشت، دوم فضا حال و هواش که تو دهه ی شصت بود برای من جذاب بود. قلم خیلی خوب و روان دلنشینی داشت و پایانش واقعا غافلگیر کننده بود که باز به قوت داستان و علاقه ی من بهش اضافه کرد.

به. صفحات پایانی که رسیدم انگار یه سطل آب یخ رو روم خالی کرده باشن همین حس همزات پنداری که با شخصیت داستان حس می کردم حس و حال اون زمان رو به خوبی انتقال میده حداقلش اینکه از خوندنش پشیمون نشدم

اوایلش یکم سردرگم شدم وقتی تمومش کردم باز برگشتم چند صفحه اول و خوندم اونوقت بهتر متوجه شدم در کل خوب بود اخرشم غیر منتظره بود

از این نظر که کوتاه بود خوب بود + توصیفات داستان اونقدر واقعی بود که میشد به طور دقیق تصورشون کرد

خیلی خوب بود اولش فکر کردم می خواد فقط از عشق و عاشقی بگه ولی بعد متوجه شدم خیلی دیدش بهتر بود :)

خوب بود من دوستش داشتم

داستان زیبا و پرمغزی بود، تشبیهات جالبی داشت، از خوندنش لذت بردم.

راوی پسر جوانـی هست که بخشی از زندگی خودش رو در زمان جنگ بیان میکنه که دوست داره رود اروند و کارون رو از نزدیک ببینه و پدرش قول میده که او رو به دیدن رود اروند و کارون ببره اما هیچ وقت قولش عملـی نشد چندسال بعد فریبا و فریبرز خواهر و برادری که ادعا میکنن از آبادان اومدند و خانوادشون رو توی بمباران آبادان از دست دادن همسایه ی اونا میشن و فریبا که دختری خونگرم و اجتماعی هست خیلی سریع خودش رو توی دل خانواده ی راوی و خـود راوی جا میکنه امــا... ✧✧✧ داستان خوبی بود من که خوشم اومد توصیفات داخل داستان رو دوست داشتم به نظـرم آخرش خیلـی ســریع پیش رفت و پایانش غافلگیر کننده بود،اصلأ فکر نمیکردم اینجوری تموم بشه

عالی بود. آدم اخرای داستان شوکه میشه .جزو بهترین داستان های کوتاهی بود که خوندم.

من از بعضی توصیفات نویسنده خوشم امد. شروع داستان خوب نبود، در میانه اوج میگرفت هر چند همچنان گاهی کسل کننده میشد، مثلا مقایسه مشهد و آبادان جالب بود اما نه ادامه دادنش با جزییات چون مخاطبی که نمیشناسه پیام رو نمیگیره. پایان خیلی عجله ای بود، میشد وقت بیشتری صرفش کرد.