نظرات کاربران درباره کتاب بشنو آواز باد را

. مادام که به آوازِ باد گوش بسپار را می‌خواندم، یک چیز ذهنم را درگیر کرده بود، این‌که اگر قبل از خواندنش کافکا در کرانه یا سوکورو تازاکیِ بی‌رنگ و سال‌های زیارتش را نخوانده بودم، چطور ممکن بود بعد از تمام کردنِ این کتابِ 140 صفحه‌ای باز هم به سراغِ جمع‌آوریِ کلِ رمان‌هایِ موراکامیِ موجود در بازار بروم؟ خب البته شاید بگوییم طبیعی‌ست که وقتی اولین اثرِ کسی را بخوانی شیفته‌اش نشوی، اما هر بار خواستم به خاطرِ اولین بودنِ آوازِ باد به‌ موراکامی ترحم کنم چیزی به اسمِ سال‌هایِ سگی جلوم را گرفت، سال‌هایِ سگی هم اولین کارِ بلندِ ماریو بارگاس یوساست، ولی بی‌شک یکی از بهترین کارهایِ اوست، سال‌هایِ سگی حتی اصلاً نیازی به مقایسه ندارد، شخصیت دارد و برایِ خودش یک رمانِ کاملاً مستقل است. به وضوح می‌شد دید موراکامی زیاد در بندِ نوشتنِ یک روایتِ خواندنی نیست، مثلِ اکثرِ مایی که دفعه‌هایِ اولِ نوشتن از خودمان این سوالِ مهم را می‌پرسیم که اگر تولستوی و داستایوفسکی روایت‌هایِ بی‌نقصی نوشته‌اند و بقیه‌ هم کم و بیش همین کار را کرده‌اند، پس من چرا باید مثلِ آن‌ها بنویسم؟ اصلاً چطور است عنصر روایت و قصه و نظم و چه و چه و چه را از داستانم حذف کنم؟ تجربه‌گرایی محض، با سودای خلقِ شاهکار. اما در میانِ تمامی آن آشفتگیِ محض، موراکامی یکی دوتا از خصیصه‌های اصلیِ خودش را کشف می‌کند، اولی موسیقی‌ست، که حتی از همان کارِ اول هم خوب در آمده، دومی پژوهش است، شیوه‌ِی حرف‌هایِ موراکامی پیرامون هارتفیلد جرقه‌ی موضوعِ اصلیِ رمانِ بعدی‌اش، پین‌بال، 1973 است، سومی همان چیزی‌ست که موراکامی را برایِ ما موراکامی می‌کند، فضاهایِ عجیب غریب، اتفاقاتِ بی‌دلیل و آدم‌هایِ مرموز. اعصاب خردکن‌ترین خصیصه‌اش هم این است که موراکامی به شدت به دیالوگ‌های بی‌مصرفی برایِ روایتش محتاج است. موراکامی اسمِ این رمان را گذاشته داستان‌هایِ میزِ آشپزخانه‌ای، و فکر نمی‌کنم منظورش این باشد که این‌ها را در شرایط خفت‌باری و به شکلی سرسری نوشته باشد، احتمالاً برایِ این‌که هنوز هم این خوشمزه‌ترین چیزی‌ست که موراکامی نوشته، فقط زور زده تا بنویسدش، بدون هیچ استرسی از شیوه‌ی برخورد منقدین باهاش، بدونِ این‌که شب‌ها کابوسِ این را ببیند که رمانش حتی یک نسخه هم نفروخته، بدونِ این‌که هیچ اصولی برایِ خودش در نوشتن داشته باشد، با یک فراغِ بالِ تمام. فقط تجربه.

این کتاب اولین اثر موراکامیه و بنظر من یکی از ضعیف ترین اثارش بود. من اصلا دوستش نداشتم و اولین باری بود که اون فضای خاص موراکامی رو در اثرش ندیدم..

دلنشین و کوتاه بود . از اولین کتابهایی بود که از هاروکی موراکامی خوندم . قلم خاصی که دارند باعث شده بود داستانی که در حدود هشت رو اتفاق افتاده بود هم جذاب و قابل تامل به نظر برسه و هم تاثیر گذاری اش رو داشته باشه .من از جملات کتاب که صحنه هارو به خوبی توصیف کرده بودند لذت بردم . شخصیت ها متفاوت و خاص بودند و این نکته بارز کتاب بود . به نظرم کمی پیرنگ داستان ناتموم موند و شاید انتهای کتاب از خودتون بپرسید : خب ، تهش چی شد ؟!

ترجمه واقعن، واقعا خیلی بده، وقتی با ترجمه ی واقف مقایسش میکنم میبینم که این کتاب کلن یه چیز دیگه گفته. Great رو عالی ترجمه کرده، در حالی که توی متن معنی نمیداد و باید کامل ترجمه میکرد. خیلی اذیت شدم و اصلن لذت نبردم. خواهش میکنم ترجمه های محمد حسین واقف از موراکامی رو بیارین، یا ترجمه ی فرزین فرزام، مونا حسینی.

داستان خیلی واضحی نداشت. مشخصا جاهای زیادی از داستان گرفتار سانسور شده بود. ولی بطور کل ارزش خوندن رو داره. ترجمه روان و سلیس. به عنوان اولین کتابم از یک نویسنده شرق دور ۳ از ۵ نمره بهش میدم.

به اندازه بقیه آثارش ازش خوشم نیومد. به نظرم خوندنش وقت تلف کردن بود