نظرات کاربران درباره کتاب چشمهایش

سلام بعد از خواندن این کتاب، احساس ارامش عجیبی خواهید داشت، عاشقانه‌ای باکشش و ادبیاتی ساده‌تر از نوشته‌های نادرابراهیمی اما به همان اندازه ایرانی و پرازحس بسیاااار توصیه میکنم به خصوص اگر دنبال داستانی هستید که پایان ان مشخص نباشد و درعین حال، همراه با انتظار به پایان رسیدنش از ادبیات لذت ببرید چشمهایش کتابی با داستانی تقریبا مرموز و باادبیات و بیانی به شدت محترمانه و قشنگ است.

عمده کتاب های بزرگ علوی بر اساس سبک واقع گرایی نگاشته شده و در انتهای کتاب چشم هایش هم خیلی از نوشته هاش رو مدیون کمک های صادق هدایت می دانسته. جمالزاده، صادق هدایت و بزرگ علوی را مبدع سبک داستان نویسی واقع گرایانه ایران میدانند. قسمت ناراحت کننده زندگی نامه این نویسنده ، سال ها زندان در دوران گذشته و زندگی دور از وطن بوده و بعدها هم که به ایران برگشته مدتی کوتاهی مجدد به آلمان بازگشته و شاید نقطه غم انگیز زندگی یک نویسنده تحمل خفقان در دوران مختلف زندگیش به طرق مختلف بوده به نحوی که بارها در انتهای کتاب قید کرده که خودش رو نویسنده نمیدانسته و آنچه می خواسته نتوانسته انجام بده. در خصوص محتوای کتاب میشه گفت روند داستان شاید برای همان دهه های زمانی انتشار کتاب که حدود ۱۳۳۱ قید شده شاید جذاب تر بوده و برای خواننده ملموس تر. به عنوان خواننده کتاب در زمان حاضر جز کتاب هایی خیلی جذاب برام نبود البته روند داستان با نوستاناتی که داره تا حدی شما رو به ادامه خوانش اون وا میداره‌. صفحات ابتدایی کتاب که در خصوص شرایط ایران در دوران خفقان بود خیلی برام ملموس بود و انگار اگر از تاریخ درس نگیریم دوباره یه جایی گریبانمون رو می گیره. در پایان اگر دوست دارید که با ادبیات داستانی در سالهای شروع این قبیل نوشتار در ایران آشنا بشید می تونید کتاب رو که محتوای عاشقانه داره و روایتی از شرایط حاکم جامعه هم بوده بخونید و گرنه انتخاب های گیراتری هم وجود داره. البته سلیقه کتابی افراد متفاوت و حالت روحی شما و دوره از زندگی که اون کتاب رو هم می خونید می تونه در دریافت شما از کتاب موثر باشه.

☆۴۶☆ خط سیر داستان رو خیلی پسندیدم البته که از بزرگ علوی جز این انتظاری نمی ره که کار بی نظیر به جا بذاره

چرا از یه کتاب اینقدر بی خودی تعریف می کنید و بزرگش می کنید؟؟؟ منکر این نیستم جاهایی بحث های جالبی برای گفتن داشت ولی در کل اصلا برام جذاب نبود... مدام به ذکر جمله های تکراری در بخش دوم کتاب پرداخته بود...اصلا جذاب نبود...اصلا...

این کتاب مثل صدسال تنهایی فقط اسمش زیاد شنیده شد و آدم بخاطر همین میخونه ولی به نظر من داستان پردازی خوبی نداشته اصلا پرورش داده نشده خلاصه کتابو‌ میشه تو پنج خط گفت نحوه عاشق شدنش مسخره بود کشش نداره حسم این بود که مسیر داستان مستقیم بود برام جذاب نبود دلیلی نداره چون کتابی اسمش معروفه جذاب باشه اسم کتابم مثل جلدشه نباید بر اساس اون انتخابش کرد و اینکه چون معروفه دلیل نمیشه خوب باشه

کتابی به شدت جذاب و زیبا

شماره 5 قطعا در زمان خودش کتاب جذاب و پر سر و صدایی بوده! هرچی نباشه بزرگ علوی از پیش گامان داستان نویسی نوین در ایرانه و این کتاب هم یکی از آثار مهم ایشونه با توجه به شهرت کتاب فکر میکردم خیلی خاص باشه نمیگم داستان جذابی نیست (داستان عاشقانه همیشه برا مردم جذابه) ولی با وجود کتاب ها و رمان هایی که در این سال ها سطح توقع ما رو هی بالا و بالاتر برده اند ؛ دیگه اون جذابیت رو نداره. به هر حال خوندنش برا کسایی که به ادبیات علاقه دارن توصیه میشه. در ضمن تصویر استاد از اوضاع و احوال ایران در دوره رضا شاه در ابتدای کتاب هم برام جالب بود ...

داستانش رو دوست داشتم جالب، قشنگ، با احساس و خوب بود امیدوارم هیچ زنی تو زندگیش نا امید و بیچاره و حسرت به دل نباشه و تمام عمرش با غم نهفته در دل زندگی نکنه و ارزش والای وجودش رو درک کنه

از بس همه ازش تعریف می‌کردند خوندمش. اونقدرا هم چیز خفنی نبود. داستان یه بخش‌هاییش نقص محتوایی داشت ولی قلم نویسند انصافاً خوب بود.

*کمی خطر اسپویل* داستان سوژه مناسبی داره و میتونه برای مدتی سرگرمتون بکنه... اما داستان بالا و پایین زیاد داره و خیلی جا ها کسل کننده و خیلی جا ها جذاب میشه..‌. نویسنده‌ در بیشتر مواقع از تشبیهات زیادی استفاده کرده که باعث کشش داستان شده که همین موضوع از جذابیت داستان کمی کم میکنه و روند و سوژه داستان به کل فراموش میشه و از عاشقانه داستان کاسته میشه... بنظرم اگر داستان در زمان زنده بودن استاد ماکان نوشته میشد جذاب تر از این میشد... عمق‌ شخصیت پردازی نسبت به داستان مناسب بود و امکان ارتباط با شخصیت های داستان برقرار میشد و برای لحظاتی شما را در ان سالها و لحظات غرق میکرد... اما کتاب خوبیست...نه شاهکار و نه فضاحت...!

تو عمرم دو رمان خوندم که برام جذاب بود یکی دوره نوجوانی بود به نام(امشب اشکی میریزد)و یکی همین (چشمایش)

کتاب خوبیه و داستان عاشقی قشنگی نوشته شده اما از اون قسمت سیاسی داستان لذت نبردم

سلام به نظرم این کتاب از معدود آثار در ادبیات فارسی هست که به زیبایی و با بیان و قلمی شیوا ، فراز و نشیب های احساسی و روانی یک زن رو شرح داده... چشم هایش روایتگر چشمان زنی است که در گرداب حوادث فرو رفت ولی در مهم ترین لحظات سخت ترین تصمیم ممکن رو گرفت...تصمیمی که شما را شوکه می‌کند...

فوق العاده زیبا بود

از خوبای داستان ایرانیست

همیشه اول که میخوام یک کتاب رو بخونم نظرات بقیه رو میخونم با اینکه کتاب معروفیه زیاد تعریف ندیدم بازم چند صفحه رو خوندم و این نتیجه رسیدم اصلا کتاب جذابی نیست حالا چند صفحه دیگم میخونم نظرم عوض شد حتما اعلام‌میکنم

به قول خود شخصیت فرنگیس پراکنده گویی و تناقض زیاد توی کتاب هست که این کشش قصه رو خیلی کم می کنه. ولی باید خوند این کتاب رو

قبول دارم که متنش گاهی خسته کننده می شد و گاهی غیر واقعی و اغراق آمیز به نظر می رسید اما از دو جهت ارزشمند هست برای خواندن . یک اینکه استاد ماکان رو قضاوت نکنید اون فقط بسیار به دیگران آزادی می داد و استقلال و دوست داشت فرنگیس خودش انتخاب کنه و بسیار از خودگذشته و عاشق بود ولی باید حداقل حدس می زد دلیل کار فرنگیس رو که برای نجات خودش این کار رو کرده بود مخصوصا با حرف های آخرین دیدارشون. برای یک عاشق فهمیدن این کتاب سهله.دردی که فرنگیس کشید که معشوقش ازش دید بد پیدا کرده بود با اون دید مرد.و دیدی که ماکان پیدا کرد نسبت به فرنگیس واقعا زجرآور و کشنده بود. کتاب بسیار عاشقانه بود از این لحاظ اما داستان خیلی عجیبی نداشت

بسیار خسته کننده بود و اصلا جذابیت نداشت

خیلی دوسش داشتم غم انگیز بود خیلی خوب احساسات یک زن رو بزرگ علوی نوشته و من سطر اخر کتاب بغض کردم