نظرات کاربران درباره کتاب سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش

سه ربع ابتدای کتاب جذابیت بیشتری داشت ولی پایان کتاب چندان جالب نبود درمجموع خواندن آن لذت‌بخش بود علیرغم بخش‌های سانسورش یک اشکال اساسی وارد به ترجمه این بود که بعضی کلمات در متن به سبک محاوره ای آورده شده بود مثلا "دستهاش" به جای "دستهایش" و برعکس گاهی گفتگوی افراد به سبک نوشتاری و غیرمحاوره ای بود

ابعاد عمیق یک داستان ساده رو روایت کرده بود آخرش مبهم بود، مخاطب خاص خودشو می‌طلبه

انگار که زندگی خودم رو مرور می‌کردم! داستان تلخ و گیرایی داشت. درسته غمگین بود ولی زندگی در کنار شادی به غم هم نیاز داره. راه گریزی نیست. واقعا از خوندنش لذت بردم.

چقدر داستان جذاب و خوبی بود اولین تجربه ی من از این نویسنده بود و لذت بردم. داستان یه تلنگر بررگ بهم زد ، که چقدر حرفای ما کارای ما و رفتارهای ما میتونه روی دیگران تاثیرگذار باشه! حتی شوخی هایی که با دیگران میکنیم ، حرفایی که تو جمع دوستانه بینمون رد و بدل میشینه ممکنه رو ناخوداگاه شخص مقابلمون چه تاثیرایی داشته باشه ... و ایکنه چقدر خوبه آدم حررررف بزنه از احساسش .... حرف زدن درمانیه برای گره های روحی.... فقط کاش پایانش باز نبود ، حالا من تا مدت ها درگیرِ پایانم😅😑

این کتاب رو خوندن و بت نظرم خیلی سانسور داشت و گاهی باعث میشد متوجه داستان نشی

عالی

این کتاب تا همیشه توی قلب من جا داره. موراکامی دست روی احساساتی گذاشته که هر لحظه توی وجود خودم حسشون می‌کردم و وقتی کتاب رو می‌خوندم، مدام با خودم می‌گفتم چطور انقدر خوب توصیف شده؟ چطور انقدر دقیق و ظریف به همون چیزایی اشاره می‌کنه که من توی وجودم حس می‌کنم؟ کامنت‌ها رو که می‌خوندم متوجه شدم خیلی‌ها با این کتاب همذات پنداری کردن. و این برام جالب بود. داستان تعلیق های خوبی هم داره و من رو همراه خودش می‌برد. دلم می‌خواست بخونم و بخونم و بخونم. خلاصه که بخونیدش دیگه. :) آها و یه نکته‌ی خیلی خوب دیگه‌ش ترجمه‌ی روانشه و اینکه شما با توجه به علامت‌های کتاب تا حدودی میتونید بفهمید کجاها سانسور شده هستن و چه جملاتی حذف شدن. توی ابهام نمیمونید.

مثل همیشه جهانی که موراکامی میسازه، آدم رو میبلعه و به درون خودش میکشه … در نهایت کتاب این شمایید که باید برای بسیاری از جهات داستان تصمیم بگیرید و اگر جزییات رو از دست داده باشید، این کار براتون سخته

“تنها بودن رنگی است که نامی ندارد . این کوه که بر آن درختان سدر محو میشوند در غروب این پائیز “ جاکورن شاعر ژاپنی قرن ۱۲ میلادی . من این کتاب را بصورت متنی و کاغذی خوندم و یکی از بهترین های موراکامی بود و پایانی باز و مملو حسی توصیف نشدنی …. قطعه پیانو لومل دوپی از سالهای زیارت فرانتس لیست در کتاب موتیف وار تکرار میشود و همین باعث شد حین مطالعه این موسیقی را گوش کنم و چه شاهکاری بود . همون طور که هایدا دوست سوکورو در کتاب میگه : لومل دوپی به فرانسه یعنی “غم غربت “ غمی بی جهت که با تماشای دشت به دل می افتد . درست همان غمی که در انتهای کتاب به سوکورو و خواننده این کتاب دست میده . خیلی از ما تجربه غم های عمیق و فقدان و همچنین غم ناشی از سؤالها و ابهاماتی در رابطه ای از دست رفته را چشیده ایم ، پاسخ هایی که سالها پنهان مانده و مدام این غم عمیق تر شده و بعد سالیان دراز احساس کردیم حفره ای در قلب ماست که هرگز پر نمی شه و گذر زمان مارو فرسوده کرده عمری که در گذر زمان رنگ باخته ، اون رابطه و بود و نبودش هم دیگه در قلب و ذهن ما رنگ باخته … ما به تنهایی متعالی مبتلا شدیم که رنگ و نامی نداره اما به درک عمیقی از زندگی و هستی و ارتباط رسیدیم . موراکامی در این کتاب هم مثل اثار دیگه اش از امید میگه و با ظرافت به عشق ارتباط و زندگی نگاه میکنه با ظرافت واکاوی میکنه و خیلی ملموس و عمیق شوریدگی و پیچیدگی عشق را نشون میده . زیباترین قسمت کتاب پایان آن است . “امید “ در لبه ی دیوار و مرز تحقق آرام جلوس میکند و زیبایی عشق همین است ؛ تا امید و عشق در وصال و پیروزی و قطعیت و فاتح شدن رنگ پاییز نگیرد . و چقدر در پایان زیبای این کتاب یاد این شعر افتادم : در سفر هر کس به مقصد می رسد می ایستد … من سفر را دوست دارم مقصد من رفتن است . پایانی از نوع فرهیختگی موراکامی خواندن این اثر را به شدت توصیه میکنم . هر چند که همیشه به نگاه موراکامی در شخصیت پردازی زنان به شدت انتقاد دارم و همینطور در این کتاب هم ، اما باز هم باعث نمیشه کتاباشو نخونم

اول اینکه ترجمش خیلی روونه، یه جاهایی این شکلی [...] مشخص شده که ترجمه نشده ،خیلی کنجکاو شدین از نسخه انگلیسی بخونید ولی چیز خاصی نبودن! داستان توصیف های دقیقی داره از زندگی روزمره و البته پرفراز و نشیب یه پسر به اسم سوکورو . طرد شدن از جمع دوستاش و اینکه چطور بعد کلی آرزوی مرگ کردن باز دووم آورد و ادامه داد . واقعیت های زندگی که هممون تجربه کردیم مثلا اینکه تمام دوستی ها بالاخره یه پایانی دارن یا همه لحظات قشنگ آخرش یه خاطره ان و هرکسی مسیر خودش رو تو زندگی میره اینارو خیلی خوب تو متن داستان بیان میکنه ، حالت کلیشه طور نداره و صرفا روایتی از زندگی پنج تا جوونه . خلاصه که جالبه به خوندنش می ارزه

سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش. نمی‌تونم بگم دوستش داشتم. ولی موراکامی میدونه چجوری مخاطبش رو گیر بندازه و تا صفحه آخر بیاره. منم تو تله‌ش گیر کردم. پشیمون نیستم به هر حال از خوندنش. ما بی‌رنگ‌ها سوکورو. ما بی‌رنگ‌ها :)))

این کتاب و کلا کتاب‌هایی که یادمون میارن زندگی کردن جای آدم‌های دیگه چطوریه رو خیلی دوست دارم.

من این کتاب رو عاشقانه خوندم و تمام کردم. تیکه های قشنگش رو توی یه دفترچه یادداشت نوشتم تا هر از گاهی نگاهش کنم. برام مثل یادآوری لحظه هایی از یک معاشقه ی با کیفیته، که لبخند میاره روی لب. نکته ای که میخواستم بگم درمورد قسمت های سانسور شده اشه که می تونید توی کانال تلگرام یلدا اعلایی ترجمه قسمت های سانسور شده اش رو بخونید. ممنون از هاروکی موراکامی بخاطر وجود داشتنش :)

پرکشش و جالب، با پایانی غیر قابل انتظار (به قول معروف باز )....

کتاب جملات و استعاره های خیلی زیبایی داشت،این همه توجه به جزییات یک اتفاق برام خیلی جالب بود ،پایان داستان در هیچ جای کتاب معلوم نبود و تا آخر منتظر سورپرایزی از نویسنده بودم...و اتفاقا دلایل اتفاقات در عین سادگی غنی از فلسفه های معنادار در زندگی آدمی داشت پیشنهاد می کنم مطالعه کنید و از این قلم زیبا لذت ببرید.

نسخه ی بسیار ضعیف شده ای از کافکا در کرانه، با مفاهیم تکراری و جملات کلیشه ای.

من این کتاب نسخه چاپی اش رو خوندم و واقعا ارزش خواندن رو داشت بهتون پیشنهاد میکنم از دستش ندید ارزشش رو داره ازون کتاب هایی بود برای من که با تمام وجود لمس و درک شدنی بود

فقط‌ یکم بد تموم شد در‌کل‌قشنگ‌بود

شاید بشه گفت که نوعی سوگواری را از متن داستان برداشت می کنید. البته از نوع از دست دادن دوستانی که هنوز در قید حیات هستن و قابل دسترس. درگیری روحی و ذهنی شخصیت اول کتاب تا رسیدن به پایداری نسبی در طی ۱۶سال. تنها کششی که موجب ترغیب به خواندن و به پایان رساندن داستان می شود، گرهی است که از ابتدا مطرح می گردد. البته پایان باز کتاب شاید برای برخی رضایت بخش نباشد.

خیلی دوست داشتم کتاب رو متن و ترجمه‌ی عالی و روان و قلم جادوییه هاروکی موراکامی نیازی به همزاد پنداری با شخصیت اصلیه کتاب نیست تا بشه ازش لذت برد. کلا کتاب داستان جذابی رو روایت میکنه که باعث میشه حتی برای دقایقی بیشتر به درون خودمون توجه کنیم و روحیاتمون رو بهتر بشناسیم. ممنون از طاقچه