نوال مروان، زنی که سال‌ها روزه‌ی سکوت داشته، فوت می‌کنه و وصیتش برای بچه‌هاش قرائت می‌شه. وصیتی که طبق اون دختر ریاضی‌دان و پسر بوکسرش، باید اون رو خاک کنن، بی‌لباس، بی‌کفن، بی‌دعا و سنگ قبری بی‌نوشته روی قبرش بذارن. اما مهم‌تر از تمام این‌ها، دو قلوهاش باید به سرزمین مادری نوال سفر کنن و پدرشون رو پیدا کنن. سرزمین مادری که نه، جایی که پناهگاه جنگ زده‌هاست. نمایشنامه‌ای بسیار تاثیر گذار و زیباست، همراه با دیالوگ‌هایی شسته رفته و تلخ و سرگذشتی هولناک. با وجودی که فیلم incendies، به کارگردانی دنیس ویلنو رو که اقتباسی وفادار به این نمایش‌نامه است قبلا دیده بودم و از گره‌های داستان با خبر بودم، باز هم یک نفس خوندمش و چیزی از جذابیتش برام کم نشد.

برای منی که عادت کردم به رمان های چند‌جلدی و معتاد توصیفات زیاد شدم همیشه خوندن داستان کوتاه و نمایشنامه سخت‌تر بوده، اما این کتاب با ترجمه خیلی خوب اقای خاکی واقعا منو تشنه خوندن بقیه اثار وجدی معود کرد، نمایشنامه‌ای در باب جنگ، ویرانی و درد بی صبرانه منتظرم بقیه اثار ایشون رو هم بعد از ترجمه بخونم

فوق العاده‌ست، همین و بس.

داستان غیر قابل پیش بینی و جذاب روایت جذاب تر میشه با لذت تو یک ساعت بلعید

بینظیییییر ،۵۰ صفحه آخر از هیجان دستام میلرزید

💣این نظر ، داستان را لو می‌دهد💣 «هیچ‌وقت قبول نکن؛‌ اما برای قبول نکردن باید حرف زدن بلد باشی. پس جرئت داشته باش و خودت رو قوی کن. پس به حرفای این پیرزن در حال مرگ گوش کن:‌ خواندن یاد بگیر! نوشتن یاد بگیر!‌ حساب کردن یاد بگیر!‌ حرف زدن یاد بگیر!‌ درس بخوان!‌ برای اینکه مثل ما نشی، این تنها شانسته. به من قول بده.» آتش سوزی ها قسمت دوم از چهارگانه ی معروف وجدی معود_نویسنده کانادایی لبنانی تبار_است . این نمایشنامه روایتگر زندگی زنی است لبنانی ، به نام نوال مروان ؛ آغاز داستان ،پایان نوال است ...زمانیست که نوال بعد از پنج سال سکوت مطلق ، از دنیا رفته و دوقلو های او برای اجرای وصیت نامه اش به پیش مجری وصیت نامه میروند و... در آتش سوزی ها هیچ کس را به جز جنگ ،تعصبات جاهلانه و فرهنگی که بچه ای که زاده ی عشق است راحرامزاده میپندارد و پس میزند، نمیتوان مذمت کرد ‌‌‌... «هر کسی که می کشی و به هر کسی که آسیب می رسانی، یک جایی برای یک کسی عزیز است. اگر او عزیزترین خودت باشد چه؟ هر جلاد و هر قربانی شاید عزیز از دست رفته خودت باشد، باز هم همینقدر بی رحم خواهی بود؟»(مهزاد مفرهی،سایتvirgool)

عالی. خیلی وقت بود یه کتاب اینقدر میخکوبم نکرده بود

کتابی جذاب ومتفاوت،دوس داشتم

این نمایشنامه درباره زندگی پر از فراز‌و‌فرود زنی به نام نوال است. هر بخش کتاب با هنرمندی نویسنده، به بخشی جذاب و پرکشش تبدیل شده! هر شخصیتی قصه‌ای داره. بخش پایانی نمایش غافلگیرکننده و حتی شکه‌کننده است! در کنار تلخی زیادش، به شدت پیشنهادش می‌کنم.

داستان زنی که از پس از مرگ وصیت می‌کند تا فرزندان دوقلویش له دنبال پدر و برادر ناتنی‌اش بروند. اما داستان در اصل نقلی است به مهاجرت، فرهنگ‌های غلط، سختی‌های زنان، جنگ و پیامد‌های آن و درد و رنجی که به زعم اثر قابل گفتن نیست و باید سکوت کرد. شاید زبانِ گویاتری باشد. نمایشنامه همه‌پسندی بدون‌شک نیست.