24 فلامک جنیدی نکته سنج است. او در صفحه ی رسمی اش فقط دوبار از کتابش نقل کرده است و متنی که برای یکی از این ها نوشته از تشویشش بر سر اینکه از کتابش در صفحه ی رسمی اش تبلیغ کند یا نه حرف میزند، از اینکه او نمیخواهد چون بازیگر است کسی کتابش را نخواند و ان را نخوانده قضاوت کند و بگوید که نوشتن ربطی به بازیگر ها ندارد، و همینطور ترسش از اینکه مبادا از کتابش تبلیغ نکند و کسی هم کتابش را نخواند. این دوگانگی فارغ از اینکه صادقانه است یا مظلوم نمایانه، هوشمندانه است. دفاعی ست که از پسش حمله می آید. من به اعتبار نشر چشمه کتابش را خریدم و انتظار چنین رمانی را نداشتم، بسیار خوب بود. گره افکنی هایی که سر صبر انجام میشد و دیالوگ هایی که از به کار بردنشان پرهیز میکرد، چون به نظرم دیالوگ خوب نوشتن بسیار سخت است و نباید زیاد در داستان به کار رفته باشد مگر وقتی که چاره ای نیست، یا وقتی که از ساحت صرف دیالوگ بودگی در آید. شخصیت هایی که بی بخار نبودند و تشخص داشتند، شما با آن ها مواجه میشدید، حداقل در دو نمونه شان که یکی بچه ی جا مانده از میهمانی است و دیگری، مادربزرگش طاطا که انزجار را به شدت درش میابیم. همه ی این ها در کنار تکنیک های روایت محور جنیدی، باعث شد تا در انتهای رمان شگفت زده شوم. چون من هم مانند خیلی از کسان دیگری که دیدم رمان های آدم های دیگر رشته ها را نخوانده قضاوت میکنند و بد میخوانند درگیر همین معضل بودم و احساس میکردم قرار است با یک رمان فاجعه روبرو شوم. اما زمانی که داستان جستم، با اینکه این کتاب مسلما شاهکار نیست، مرا به اندازه ی یک شاهکار شگفت زده کرد. بخوانیدش، باشد که شگفتی ساز شما باشد، هرچند امیدوارم نباشد، در آن صورت به احتمال زیاد قضاوت های پیش داورانه نداشته اید.

عنوان کنایه آمیز "چرک" دارای دو وجه ظاهری و باطنی است. وجه ظاهری اشاره به همان معنایی دارد که در نخستین بخش‌های کتاب نظر را به خود جلب می‌کند و آن چرک کردن دندان شخصیت اصلی داستان است که دندانپزشک به تازگی مداوایش کرده ولیکن دچار خونریزی شده و رنجش می‌دهد. وجه باطنی اما معرف زشتی‌ها و پلشتی‌های چرکتاب اجتماعی است که وی در آن روزگار می‌گذراند و هر لحظه و هر دم برایش رخدادهای تازه‌ای می‌آفریند که از ظرفیت و توان او خارج است و برای مقابله با آن‌ها باید تمام قابلیت‌ها و مهارتش را بکار گیرد و از یکنواختی مطلوب روزانه‌اش دور بیفتد و ناخواسته به دست و پنجه نرم کردن با آن‌ها برآید و بدتر از هر چیز به گذشته‌اش که این همه از آن گریزان است رجوع کند و پای آدم‌هایی که روزی ازشان گریخته و ترکشان کرده بود را دوباره به زندگی‌اش باز کند.

داستان روانی داره که خواننده رو همراه خودش میکنه، اما تمام اتفاقات و گره های داستان بدون باز شدن و مشخص شدن نتیجه رها میشن، هیچ چیز تو این داستان به سرانجام نمیرسه و همه چیز بلاتکلیف رها میشه! از این جهت فاصله بسیاری با یک داستان اصولی و درست داره.

توصیفات دقیق هست. مکالمات درونی آدم ها بسیار به جا و صادقانه بیان شده به طوری که با جمله به جمله ی کتاب میشه ارتباط برقرار کرد. متن روانی هم داره.

نیمه‌ی اول کتاب به شدت برام جذاب بود، با اینکه خیلی معمولی بود. هر صفحه‌ای که خوندم پیش خودم گفتم به‌به عجب متنی، عجب نویسنده‌ای ولی نیمه‌ی دوم به شدت عجیب و مزخرف بود. مخصوصا دو فصل آخر.

داستان سلیقه من نبود و خوانش هم از نظر من جالب نبود و تند تند خوانده میشد و داستان رو گم میکردی درکل نتونستم کتاب رو تموم کنم .

لطفاً متن نمونه بیشتری بزارید!

داستان پر از ابهام و سوال بود. کلی شخصیت بی‌ربط و ول تو داستان بود که نه دلیل حضورشون معلوم شد نه عاقبتشون. چرا زن اتقدر تنها بود؟ چرا از همه به جز مادرش متنفر بود؟ اصلا ماجرای بچه چی بود؟ تا آخر داستان که فکر می‌کردم شاید توهم باشه انقدر عجیب بود.

مشخصات ذکر شده خیلی به وسواس نمیخورد در واقع کافی نبود. آخرشم گنگ بود