نظرات کاربران درباره کتاب عزاداران بیل

کتاب قشنگی در سبک رئالیسم جادویی و متشکل از داستانهای کوتاه هست.... اونقدر با این داستانها عجین میشید که صفحات آخر کتاب افسوس میخوردید که چرا کتاب تموم شد... مردم روستا و ماجراهاشون تا مدتها در ذهنتون باقی خواهد ماند.

من خود کتاب رو امانت گرفتم و خوندم و خوشم اومد. ارزش ش رو داره، امتحان کنید

داستان گاو تو این کتاب هست بعد یه جا دیگه هم یه کتاب هست به نام گاو از استاد ساعدی.این جا تقریبا 20 صفحست ولی اون کتاب صد صفحست.یعنی این خلاصست پس بقیه داستان ها هم خلاصه شده؟!

با زبانی ساده ، داستانی پر کشش با نکاتی جالب را بسیار خوب بیان کرده است.

ساعدی فوق العادس س س ... حیف که زود از دستش دادیم ...

یه تیکش که تو کتاب ادبیات فارسی سوم دبیرستانه که خیلی قشنگه

عزاداران بیل تصویر ذهنی ساعدی از جامعه ی ماست. مردم بیل دغدغه ی نان و غذا دارند. در قحطی به سر می برند. دخیل به امامزاده های خیالی می بندند و خرافه پرستند. آنچه ساعدی از بیل تصویر می کند ماندگار و خیال انگیز است. مردمی سیاه پوش و سرگردان. روستایی قحطی زده و بیمار. هرچند با خواندن قصه های ابتدایی کتاب ما با مردم بیل همراه می شویم و ماجرا های گرسنگی و درد و مرضشان را دنبال می کنیم اما هیچ کدام از قصه ها ما را آنچنان که باید درگیر نمی کند که آن هم نه به خاطر ضعف قلم ساعدی بلکه به دلیل طبیعت بیل است.

اگه میشد به این کتاب هزاران ستاره میدادم، غلامحسین ساعدی در این کتاب سعی کرده به زیبایی هر چه تمام تر رنج ودرد،جهل وخرافات،فقر و حسد و خیلی از مشکلات نهفته در جامعه رو با کلمات به تصویر بکشه،با خوندنش متوجه میشید هممون هزاران نفر شبیه هر کدوم از شخصیتهای داستانها رو کنار خودمون داریم ومیشناسیم،اتفاقات کاملا ملموس وآشناس وبسیار دردناک،گاو مش حسن ،زنگوله های مرگ ،قحطی در روستاها ،سیری ناپذیری موسرخه....... بعنوان یک نویسنده روانشناس به زیبایی خواننده رو با عوامل عقب ماندگی جامعه آشنا کرده،اول این کتابو بخونید بعد کتاب ترس ولرز از همین نویسنده رو بخونید👍

به نظرم یکی از بهترین کتابهای ساعدی هستش و کلا ساعدی توی داستان کوتاه خیلی خوب عمل می‌کنه همیشه و یک سورئال زیبا رو برامون به رشته تحریر درآورده‌

متن روان و کلام صریحِ آقای ساعدی من رو مجذوب خودش کرد. گاها توصیفات به اندازه‌ای زنده بودند که من دست و پایم مور مور می‌شد. مثلا آن جا که پسر مشدی صفر سگ عباس را می‌کشد به شدت ناراحت‌کننده بود. جان‌مایه اصلی داستان‌ها از نظر من جهل است؛ جهلی که در سایه قحطی، مذهب و بیکاری به شدت رشد کرده و تمام زندگی‌شان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. با وجود این که بسیاری از شخصیت‌ها در طول داستان عمق پیدا نمی‌کنند، اما دو سه نفری هستند که می‌توان به آن‌ها توجه ویژه‌تری کرد: - مشد اسلام - کدخدا - پسر مشدی صفر کدخدای این بیل بیچاره، هیچ قدرتی ندارد انگار. حتی جایی هست که اسلام تصمیمات خودش را از قول کدخد نقل می‌کند که مردم قبولش کنند. پسر مشدی صفر هم بشدت برای من منفور است و دلیلش هم (اکر کتاب را خوانده باشید) مشخص است. و مشد اسلام. این مرد پیچیده نیست ولی در نهایت جواب خوبی‌ها و خدمت‌هایش برای مردم بیل را بدجور (!!) می‌گیرد.

۵ف۶۶

این اثر از ساعدی کاملا میشه گفت از دید جامعه شناسانه و خلاقانه ای نوشته شده ک بخوبی توانسته پیام داستان رو به فرد منتقل کنه ..‌‌شاید پایان باز هر قصه و داستان به مزاج خیلی ها خوش نیاد ولی یکی از تکنیک های نویسندگی اینه ک فرد و خواننده رو با داستان و کلیت داستان آشنا میکنه و تهش میخواد فرد و خواننده ادامه قصه رو همونجور ک منطق و عقلشون میگه ادامه بدن و هرکی برداشت خودش رو داشته باشه..... متاسفانه سابقه خرافات در ایران ریشه طول و درازی داره و همین خرافات پرستی تعدادی از گروه ها ضربه مهلکی به تاریخ و آداب رسومات ما ایرانی ها زده... به امید زندگی با سراسر عقلانیت و آزاده بودن 🦋🌹

به نظرم موضوعاتش جالب بود. تجهیزات آمریکایی ها (که دقیقا نفهمیدم شاید ژنراتور بوده) را امام زاده کردن آخرشم بر حماقت خودشون موندن که این امام زادست! داستان موسرخه که دقیقا همه چی می خورد به نظرم از زندگی فردی به اسم تاراره گرفته شده که سرباز فرانسوی بود و حتی ذکر شده نوزاد آدم هم خورده. تاراره فارسی سرچ کنید میاد. نکته ی آخر این که همزمان که زن هاشون برای قحطی صدای خدا و پیغمبر می زدن مردهاشون پی دزدی بودن! مشابه این اتفاق توی داستان زن زیادی جلال آل احمد بود که زنه مراسم گرفته بود و نذری میداد که هووش بچش سقط بشه. چه ملت جالبی هستیم!!!

من دوست نداشتم .انتهای باز . و داستان خاصی نداشت .فقط گاو جالب بود و داستان اول کمی

"چون توی شرایطی سختی بودند چنین اخلاق و رفتاری داشتند یا دلیل شرایط سختشون، که انگاری مدام بدتر می‌شد، نحوه‌ی برخوردهاشون بود؟" شاید سوال چرت و بی‌ربطی به‌نظرتون بیاد اما نمی‌شه بهش فکر نکنم. پایان هیچ داستانی برام کاملاً روشن نبود. اما این نقطه‌ضعف کتاب نیست. اینکه می‌تونه ذهن رو تا مدت‌ها درگیر خودش بکنه، جای تحسین داره. خواننده می‌تونه برداشت خودش رو داشته باشه و هر جور خواست توی ذهن خودش ادامه‌ش بده. جملاتش اکثراً کوتاه بود اما همون جمله‌های کوتاه هم گاهی ضربه‌های کاری‌ای بودند. بیشترِ جملات پایانی بخش‌های آخر هر داستان این‌جوری بودند. دو کلمه‌ای که هر دفعه به چشمم می‌خوردند امکان نداشت حس بد و دلهره نگیرم، یکی بیشتر و یکی کمتر: "زنگوله" و "سرفه" و دو قصه‌ای که بیشتر از بقیه درگیرم کرد: "میر حسن" و "عباس" خیلی یهویی تموم شد. و بعضی وقت‌ها حس می‌کردم آقای ساعدی از دستش در رفته؛ چندجا توی دیالوگ‌ها نوشتند "را" و چندجا "رو". اما شاید بسته به شخصیت‌های مختلف بوده یا در هر صورت بحثی بوده که من بهش توجه نکردم. "عزاداران بیل" را دوست خواهید داشت؛ حتی اگر هیچ چیز دوست‌داشتنی‌ای در میانشان باقی نگذاشته باشند.

از نظر من یکی از ده اثر برتر ادبیات مدرن ایرانه، داستان پردازی قوی، شخصیت و دیالوگ های عالی و وحدت مجموعه داستانها در عین هویت مستقل هر کدوم، پرداخت دقیق و تصویر سازی قوی روح و روان مردم ایران و ... یک اثر چندوجهی ادبی خلق کرده که گاهی شدیدا رئالیست اجتماعیه و گاهی به سمت سورئال و گاهی رئالیسم جادویی کمرنگ میره. نقد اجتماعی و فرهنگی مردم ایران رو در کنار ادبیات قوی گوهر کمیابیه.

🌹

💛🍃خیلی دوسش داشتم و میخوام دوباره بخونم. فضای تاریک و سیاهی داشت اما به شدت جذاب و روان .کنار این کتاب باید نقدهاشو هم خوند تا خوندنش آسونتر بشه . از پنج بهش چهار میدم:)

آزرده کرد کژدم غربت جگر مرا ...... فضای خاصی که ساعدی برای روایت داستانهاش میسازه رو دوس دارم 👌 بی چون و چرا! داستان ها عاری از هر توضیح و توصیف اضافی و بیهوده. بیشتر متشکل از عمل، عکس العمل و دیالوگ است. ناراحتم از اینکه دیر با آثار این نویسنده آشنا شدم.

این کتاب حرف نداره... مخصوصا داستان "گاو"