نظرات کاربران درباره کتاب عزاداران بیل

در بین داستان های کوتاه یکی از بهترین ها محسوب میشه.اما به کسانی که ادبیاتی یا اهل مطالعه نیستن پیشنهادش نمیکنم چون ممکنه خیلی چرت جلوه کنه و به خاطر پایان نامفهوم داستان ها ممکنه حوصله ی افرادو سر ببره.فضای کتاب روستایی هست و تمثیلیه از جامعه ی سنتی ایران

این کتاب برای من از کتاباییه که از دوران دبیرستان تو ذهنم مونده. البته اینکه دقیقاً تو کدوم کتاب و چه درسی رو یادم نبود ولی بعداً که نگاه کردم دیدم توی فارسی سوم دبیرستانمون یکی از داستان‌های جالبش رو آورده بود. کتاب شامل ۸ داستان از روستای "بَیَل" هست که در عین روایت ساده و بافت سنتی قدیمی، نمک خاصی دارن. اولش که شروع کردم به خوندن فکر کردم داستان‌ها غم‌انگیز و ناراحت‌کننده‌ هستن ولی جلوتر که رفتم، بانمک و جالب‌تر شدن. کار جالب نویسنده این بود که کم‌کم یه فضایی رو توی ذهن خواننده می‌ساخت و پرورش می‌داد، از ازدواج افراد آشنای قصه تا رفت و آمد پاپاخ (سگ کدخدا) و بز سیاه اسلام. جالب‌ترین شخصیت برای من، مشدی اسلام بود که کدخدا هم توی تمام مسائل به حرف اون عمل می‌کرد و نظراتشو همیشه طوری بیان می‌کرد که شان کدخدایی کدخدا، زیر سوال نره و البته توی داستان آخر که خیلی در حقش اجحاف شد و ماجرا در اوج، به پایان رسید.

کتاب که تموم شد هنوز تلخیش همراهم بود. هیچ نکته روشنی انگار توی داستان وجود نداشت، همه داستان ها با تلخی و سیاهی تموم میشد. میتونستم درک کنم جهان روستایی ها چقدر کوچیکه و پر از بی فکریه، ولی واقعا هیچ عاقل و ریش سفیدی نبوده؟! هیچ آدم دانایی توی هیچکدوم از آبادی ها نبود. همه می‌دونستن پسر مشدی صفر شره و راحت آدم میکشه و شر به پا کنه اما باز اجازه میدن بکشه، چه سگ چه حیوون چه آدم، بعدم جمع میشن به شایعه پراکنی هاش گوش میدن. خیلی راحت روی خوبی هایی که یکی در حقشون کرده مثل مشدی اسلام چشم میبندن و میذارن بره، انگار نه انگار عمری باهاش زندگی کردن و نون و نمک خوردن. این حجم از نافهمی و جهل حال بد کنه. روایت داستان هیچ خبری از شخصیت های داستان قبلی نمیده، حتی گاهی متوجه نمیشی چی شد، چرا اینطور تمام شد. در کنار ویژگی های جامعه مثل درگیر بیماری بودن، قحطی مواد غذایی، گدایی برای غذا و حتی دزدی از همدیگه، جهل دینی و مقدس ساختن هرچیزی که ناشناخته است مثل گاوصندوق، حرف زدن پشت سر دیگران تا آواره کردنشون، بی رحمی تو مواجه با چیزی که خوشت نمیاد مثل مو سرخه و سگ خاتون آبادی، منتظر اتفاق بهتری بودم، شاید کمی منتظر تفکر بودم، یا فرهنگ همدلی که توی روستا پررنگ تره یا شایدهم منتظر آگاهی روستایی‌ ها بودم، میدونم انتظار چیزی رو میکشیدم که تا پایان داستان بهم نشون داده نشد و حتی آخرین داستان هم عجیب تموم شد. یکسری جاها برام گنگ بود، مثل صدای زنگوله که شنیده می‌شد و برای من شبیه ناقوس مرگ بود یا توصیف های عجیب از آوا و شکل و شمایل طبیعت، مثلا قسمت آخر که از دهن اسب ها چیزهایی وارد آب میشد که احتمالا شیوع بیماری بین چهارپایان باشه. در پایان باید بگم حس خیلی بدی بعد از پایان کتاب دارم، سیاهی زیادی برای روایت داشت. شاید بخشیش بخاطر نادیده گرفتن فرهنگ روستایی هست، مثل مهمان نوازی، هم نوع دوستی، دست گیری، همدلی، کمک به همسایه. چیزهایی که درکنار جهل و نادانی و قحطی و دزدی به تصویر کشیده شده از دیرباز در فرهنگ ما بوده و ردش رو توی داستان ها و روایت های دیگر مخصوصا سفرنامه ها میشه پیدا کرد. چندباری فکر کردم شاید چون توی شرایط سختی بودند اینطور واکنش نشون میدادن یا اینطور واکنش نشون دادن شرایطشون رو سخت تر می‌کرد؟! کتابی نبود که دوباره بخوام بخونمش، قصه های پایان باز و شخصیت هایی که گم می‌شدند و انگار مهم نبود خبری ازشون داده بشه و سیاهی زیادش احتمالا مانع خوندن دوباره اش بشه.

پایان قصه‌ها مثل فیلم‌های آقای فرهادی بازه ولی حس و حال خوبی داره

به پیشنهاد یکی از دوستان این کتاب رو خوندم و به نظرم خوب بود. داستانهای خوب و اموزنده داره و در واقع چند داستانه که در یک روستای کوچک عقب مانده اتفاق میوفته و در عین حال که سادگی و ساده لوحی مردم عوام رو نشون میده در مورد زرنگی بعضیا هم میگه. داستان اولش یه داستان کوتاه رئالیسم هستش و در جای جای داستان های بعدی هم گاها رئالیسم دیده میشه. در مجموع اگه داستان های ایرانی، یا حال و هوای روستا و مکان های دور افتاده رو دوس دارین خوندنش براتون لذت بخش خواهد بود. به نظرم قشنگترین داستانش صندوقچه ی امامزاده بود...

حتما کتاب خوبیه. از فضاسازی ها و جملاتش میشه به شاهکار بودنش پی برد ولی اگر مثل من دنبال داستان و اتفاق هستید و جزئیات رو دوست ندارید، این کتاب خسته تون میکنه

کتابی پر از عقده گشایی ، فاقد شخصیت پردازی ، ضد مردمی ، ضد فرهنگی ، به ظاهر ادای روشنفکر در می‌آورد اما حتی ذره ای با عقل جلو نمی‌رود....

کسی میتونه به من بگه چرا پایان بعضی داستانا خیلی باز بود؟! آخه به نظرم پایان مخصوصا بعضیاشون (مثل اتفاقات داستان اول) خیلی مهم بود و روی اتفاقات داستان‌های دیگه هم تاثیر داشت :/

درود اشاره‌های شفاف و بی‌نظیر در زمینه‌ی فرهنگی داستان‌ها عالی بود. تلخ و حیرت برانگیزه که وقتی داستان‌ها رو میخونی، احساس می‌کنی بعد سال‌های سال بعضی از ماجراهای کتاب برای همین امروزه. به نظرم یک مبارزه‌ی آشکار با خرافات بود. نویسنده خیلی ساده و روان به شرح دردها پرداخته، دردهایی که بعضی‌ از آن‌ها از فرط تکرار به چشممون نمیاد. داستان‌های پنجم و ششم رو خیلی دوست داشتم. ممنونم از استادم که سر کلاس زبان فارسی این کتاب رو نقد کردند و شدند واسطه‌ی آشنایی من با این نویسنده.

از بهترین مجموعه داستان‌های ایرانی. بهتر از ساعدی فقط خود ساعدیه.

اصلا ارتباط برقرار نکردم.داستانپردازیش اصلا خوب نیست و معلوم نیس چی به چی و کی به کیه....اصلا درحد نیست واقعا

متن روان و داستان‌هایی به‌ظاهر ساده اما دارای معنا و مفهومی عمیق. داستان‌ها به گونه‌ای‌ست که خیلی زود متوجه وجه اشتراک همه‌ی آن‌ها می‌شوید.

کتاب سرد دلگیر غم انگیزه پس اگه فعلا شرایط روحی خوبی ندارین سراغش نرین مجموعه داستان از آدمهای بیل هست. آدمهایی که واقعا انقدر قشنگ شخصیتشون دراومدن که فکرمیکنی واقعین و تو وسط بیل ایستادی و داری نگاه شون میکنی. این کتاب رو دوسال پیش خوندم ولی فراموش کرده بودم کامنت بذارم تا دیروز دوباره خوندمش و ایندفعه باتوجه به حالم خیلیییی غم انگیزتر بود‌.

دوست نداشتم!

یک کتاب ساده و روان با داستان‌هایی خودمانی و زمینه‌ای بسیار تاریک. شرحی از بدبختی‌ها و خرافات و بدجنسی‌های یک روستای خیالی با مردمی عامی و خرافه‌پرست و بدون فرهنگ. فضاسازی کتاب بی‌نظیر است و قوی‌ترین عنصر داستان‌ها به شمار می‌رود.

عزاداران بیل بی نظیره،بی نظیر ! علامحسین ساعدی هم که غوغاست،غوغا !

واقعا قشنگ بود لذت بردم تصویر سازی و فضاسازی قشنگی داشت

کتاب شامل هشت قصه متفاوت هست که همه در روستای بَیَل اتفاق میفته و با وجود فضای تاریک کتاب و پایان باز تمام قصه ها بسیار جذاب و خواندنیست

این کتاب هشت داستان کوتاه به هم پیوسته از اهالی یک آبادی به نام بیل را روایت می کند . مهمترین ویژگی این کتاب : سبک رئالیسم و رئالیسم جادویی قدرت تصویر سازی و گفتگو بر اساس داستان چهارم(گاو)فیلمی با همین نام را داریوش مهرجویی در سال 1348ساخته است. داستان گاو استحاله انسان به حیوان را نشان می دهد. آثار ساعدی بی نظیر هستند و خواننده را درگیر فضای حاکم بر آثارش می کند.

داستان گاو قصه چندمه؟