نصف کتاب رو خوندم و به معنی واقعی کلمه هیچ اتفاقی نیفتاد. روند خیلی خیلی آرومی داشت و شخصیت پردازی خیلی ضعیف بود. بیشتر تمرکز کتاب روی وجه نژادپرستیه ولی نه یه طور داستانی که خواننده رو ترغیب کنه. در کل انتظار کتاب هیجانی معمایی نداشته باشین ازش

داستان جالبی ازنفوذدین درمردم،اطاعت بی چون چرای مردم ازاونهاوعکس العملهای هیجانی مردم که نا آگاهانه ازخودشون نشون میدن واینهاهمه میتونه چه بلایی سرمردم بیاره،بیگناهی که گناهکارنشون داده میشه،چطورصحنه سازی میکنن،چطوردروغهایی میگن که حتی خودشونم کم کم باورمیکنن(اسلام ومسیحیت فرقی نمیکنه) خیلی جالبه که واضح وآشکاربه خواننده میگه رهبران دینی بفکرمنافع خودشون هستن ودراین راه فرقی نمیکنه چه اتفاقی برای مردم میفته،داستان میشدکوتاهترباشه بعضی جاهاخسته کننده بود،درحدودسی صفحه آخردوبار تکرارشده بود،آخرداستان میشدبهترتموم بشه

برامن داستان کشش و جذابیتی نداشت

یه قسمت هایی از داستان به حدی جالب بود ک نمیشد کتاب رو زمین گذاشت ....منتها من از خاتمه داستان خیلی خوشم نیومد .... منتظر اتفاق های جالبتری بودم

کتاب متوسطی بود، می‌تونست کوتاه تر باشه

داستانی واقعی و غم انگیز 😔

از صفحه هشتاد به بعد نتونستم بخونم خیلی وحشتناکه حالمو بد کرد😪😪 پ ن : بالاخره تمومش کردم.۶ آبان.. تکرار زیاد داشت،انگار داخل گرداب گیر افتادی.

این کتاب رو نخوندم. به دلیل ترجمه. نقطه قدرت و ویژگی مهم آثار جویس کارول اوتس یا دست کم یکی از مهم ترین هاش نثر نویسندست. و شما زمانی که ترجمه سهیل سمی از کتاب اشتهای آمریکایی همین نویسنده و ترجمه ربابه جلایر از کتاب شوهر عزیزم ایشون رو می خونید (و حتی کتاب دیگه ای که در حال حاضر ازش دارم با نام شب های وحشی از نشر نی ودر حال خوندنشم) متوجه ویژگی مشترک نثر نویسنده در همه ی اون کتاب ها می شید که در ترجمه علی قانع معلوم نیست به کجا رفته.

واقعا کتاب مزخرفی بود. مدام تکرار مکررات. از صفحه اول تا آخر تکرار می‌کرد چند پلیس سفیدپوست، به دختری سیاه‌پوست تجاوز کردن. آخر داستان هم که مناسب برای اخبار صداوسیما بود. میشد این کتابو تو پنجاه صفحه نوشت نه چهارصد صفحه!!!

باعث میشه آخرش از خودتون بپرسید خب... چی شد !؟ خوندنش رو واقعا پیشنهاد نمی کنم.