نظرات کاربران درباره کتاب مرگ/ خدا

یکی از شگردهای خاص وودی آلن در کشف وجهه طنز در آثار فلسفی و ادبی به ویژه در آثاری که چهره تیره ای از جهان و انسان رو نشون میده هست. در این دو نمایشنامه هم وودی آلن به سراغ کافکا و نیچه رفته. در مرگ شاهد این قضیه هستیم که وودی آلن به زیبایی از محاکمه اثر کافکا برای نشان دادن قربانی ساختن فردیت در اجتماع وام می گیره و در نمایشنامه خدا از مفهوم مرگ خدا و زاده شدن ابرمرد نیچه در یک تراژدی یونانی بهره می گیره. نکته جالب توجه به نظرم در نمایشنامه مرگ استفاده از یک ترفند نمایشی یونانی بسیار معروف و پیوند دادنش به مرگ خدا هست که کاملا در متن اثر نشسته و هیچ گونه حالت شعارزدگی نداره. این امر به نظرم اوج مهارت وودی آلن هست چون راه رفتن بر روی لبه شعارزدگی و بیان عمیق یک مطلب یکی از بزنگاه هایی هست که همواره نویسنده ها رو به چالش جدی می کشونه.

عالی بود، مخصوصا نمایش دوم

نمایش نامه های جذابی بودن

مرگ/خدا نمایشنامه اول: مرگ ساعت دو و نیم شب، کلایمن با سر و صدای دوستاش از خواب پا میشه و وارد نقشه‌ی دستگیری قاتلی میشه که توی شهر آزادانه میگرده. کلایمن هیچی از نقشه نمیدونه و سراسر نمایش گیج و مبهمه. وودی آلن ترس کلایمن از مرگ رو دست مایه شوخی‌های اصلی داستان قرار میده. قاتل شهر هم در آخرین صفحات نمایشنامه وارد داستان میشه و انگیزه خودشو از قتل بیان میکنه. وودی آلن قاتل رو از همون اول دیوونه خطاب میکنه و در پایان نمایشنامه، خواننده کاملا توجیه علت اون میشه. و اما نمایشنامه دوم: خدا این نمایشنامه نه آغازی داره نه میانه نه پایانی. داستانِ یک نویسنده در رویای فتح یک جایزه ادبی معتبر و یک بازیگر بیکاری که حالا بر سر پایان نمایشنامه به جان هم افتاده‌اند. اگه چند صفحه اول رو با صبر رد کنی و به جایی از داستان برسی که نمایشنامه به اجرا میره، از اون به بعد به یک کمدی خالص که در سطح به تماشا نشستن یک فیلم کمدی میخندونه، تبدیل میشه.

قابل تامل...خوندنش خالی از لطف نیست و کمی ما رو از چهارچوب های فکریمون رها میکنه.