فردی که شناسنامه و برگه‌های هویتی اش را گم کرده و به خاطر دارد که 13 سال است که از آن‌ها استفاده ننموده است و برای اقدام به دریافت آن با مشکلی مواجه است که نام خود را در خاطر ندارد. چیزی که در نگاه اول شاید به ذهن خواننده خطور کند، فراموشی یا گونه‌ای آلزهایمر است اما در جلوتر متوجه می‌شویم نه حتی شاید از حافظه خوبی در جزییات وقایع نیز برخوردار است. به تعبیر من، فراموشی داستان، بی هویتی است. وقتی که شخصیت داستان به دنبال جعل شناسنامه ای برای خود به جاعلان مراجعه می‌کند، متوجه می‌شود که می‌تواند هویت و شخصیت‌های افراد دیگر نظیر سرمایه داران، سیاستمداران، کسبه مختلف را کسب کند اما به خواسته خود هویت یک فرد مرده را انتخاب می‌کند. پس از دریافت شناسنامه، متوجه فروپاشی فیزیکی خود می‌شود، انگار که هویت فرد مرده را گرفته، او نیز دارد می‌میرد. شاید این داستان، انعکاس داستان آشنای روزگار ما است، که افراد غرق در پروفایل‌های عاریه‌ای هستند و روزی متوجه می‌شوند که خود اصلی خویش را مدت‌ها است که گم کرده‌اند اما دیگر دیر است.

چقدر زیبا با زندگی های ما همخونی داره اول از همه در مورد شرایط جامعه حرف میزنه اینکه رکود ایجاد شده پویشی در جامعه وجود نداره که فرد بخواد از هویتش استفاده کنه پس خودش رو فراموش کرده و به پوچی رسیده چون هیچ کار هدفمندی در طی ای 13 سال نکرده بعد از اون هم در مورد خود سازی میگه که طرف به خودش میاد و میتونه که هر کسی که میخواد باشه . ما میتونیم هر کسی که میخوایم باشیم فقد به ازای انتخابمون باید هزینه ای رو پرداخت کنیم ولی در مورد انتخاب مرد که شناسنامه یک فرد مرده رو انتخاب میکنه فکر میکنم به دلیل این بوده که این شخص پس از اینهمه مدت تنهایی و با این شرایط راکد جامعه هدفی رو برای زندگی روبه روش نداره و لبخند و ریختن دندان هاش هم احتمالا اشاره به حرکت سریع زمان به سمت مرگ و خوشی کوتاه در زندگیه

سه چیزی که بدرد مرده متحرک(منظورم انسانی که فقط نفس میکشد و زندکی نمیکند): «هویت»،«لبخند»،«آینه». داستان تامل برانگیزی بود.

چه خوبه که تو کشور مون این همه فرهیخته و علاقه به کتاب خوانی داریم .....❤🌸🍁

به نظرم میخواست نشون بده که خودمون انتخاب میکنیم که چی باشیم اون به جای شناسنامه ی اون همه آدم موفق شناسنامه ی یک مرده رو خواست و زمانی نبرد ک خودش مرد ...کتاب عالی بود .

زمانی که فراموش میشی، تنها میشی، خنده هم فراموش میشه، تا جایی که خودتم خودتو فراموش میکنی. . بنظرم آخر داستان شخصیت، خنده تلخی کرد به حقیقتی که اتفاق افتاده بود، شناسنامه ی یک مرده برای مرده ای به ظاهر زنده !

بنظر من بیشتر داشت به فضای سیاسی جامعه اش طعنه می زد, اینکه سیزده سال پیش یا سی وسه سال پیش شناسنامه اش رو لازم داشته اونم فقط برای رای دادن , این فضای سیاسی اون رو تبدیل به یک مرده کرده بود

داستان خوبی بود. شروع گیرایی داشت. ولی من کلا توی درک مضمون مشکل دارم. اگه کسی مضمونش رو درک کرد به من هم بگه

آدمی که از خودش و زندگی خسته شده باشه و اشاره به اینکه هویت و آینه به درد آدم مرده نمیخورد تامل برانگیز بود از آن همه شناسنامه دنبال شناسنامه ایی بود که صاحبش مرده باشد مثل خودش

این داستان و داستان هایی که از جلال آل احمد و صادق هدایت خوندم ..تقریبا توی سبک هستند و البته تند و تیز بودن محمود دولت آبادی کمتر بود ول این خیلی خوبه که درد رو در نوشته ها میارن اما تلخ بودن داستان به تلخی های حقیقی زندگی بیشتر دامن میزنه