"میخ" به نظرم یه ایده ی خوبه تا یه داستان خوب. ایده و سوژه و در کل فکر اولیه داستان خوبه و تقریبا میشه گفت خط طرح داستان هم خوبه. البته نقطه ی قوتش انتخاب پایان خوب برای داستانه. یعنی اون جایی که مخاطب یکه میخوره و در پایان برای یک داستان کوتاه مقدار مناسبی برای متاثر ساختن مخاطب متن فرصت ایجاد شده. پس داستان لذتبخشه اگر مخاطب انقدر به خودش زحمت بده که تا پایان این گفتار خسته کننده رو دنبال کنه. دیالوگ ها به طرز وحشتناکی ضعیف هستن. به این علت که اوستا کار آهنگری در صحبت هاش به شدت شبیه یک نویسنده در توصیف و پرداختن به جزئیات قدرت داره که اصلا طبیعی نیست. این که نویسنده سعی میکنه تمام داستان رو از زبان یک نفر بیان کنه یک ایده ست. اما نباید غیر واقعی باشه. برای مثال به جای اینکه بنویسه:" بقیه هم نه چشم های فروغین آتشناک داشتند نه چهره هاشان ترسناک بود " میتونست برای دیالوگ بودن این متن بنویسه "بقیه شونم ترسناک نبودن؛ لااقل نه اون قدی که ما ازشون بترسیم." . نویسنده از اوستا کار به عنوان راوی استفاده کرده اما دلش نیومده از جزئیات صحنه در دیالوگ ها پرهیز کنه. باید بگم نویسنده خلاقه اما قلم ناپخته ای داره. براشون آرزوی پیشرفت و موفقیت دارم.

کتاب میخ را خواندم.نمیدانم چرا اینقدر تمایل به خواندن ان داشتم.اما بعضی جاها نمیتوانستم زمان بیان ان قسمت از داستان را متوجه شوم.با ارزوی سلامتی و توفیق

سوژه و پرداخت خوب

جالب و سینمایی بود

موضوع ناب

نسبتا خوب

خوب بود

صحنه اوج ماجرا خوب پردازش شده بود و بنده پسندیدم

داستان تقریبا به سبک ساده نویسی آل احمد .،بزرگ علوی چوبک نوشته شده است .نویسنده سعی در واگویی خاطره ای از گذشته پدر داشته و تلاش نموده است زمان قبل و حال را باهم ادغام کند . ابتدای رمان با دیالوگ های و مکالمات شروع می شود و در اواسط قصه داستان به سمت تک گویی و روایی هدایت می گردد لذا مجال و میدانی برای ظهور شخصیت و قهرمان داستان بوجود نیامده است به نظرم نویسنده قصد و نیت شخصیت پروری را نداشته و زیاد بر روی ان مانور نداده است .

موضوع کمابیش تکراری بود و فقط پرداختش متفاوت بود