در باره ی جامعه ی ایران و تحولات آن در سال های اخیر کتاب ها و مقالات سودمند و ارزشمندی نوشته شده است. نکته‌ی مهم و کانونی این تحقیقات ، شرایط و ورود به دنیای جدید، مدرنیزاسیون و موانع تحقق پیش فرض های سرمایه داری مدرن ، مدرنیسم و دموکراتیزاسیون می باشد.! به همین خاطر توسط اندیشمندان ایرانی و غیر ایرانی این شرایط را با اسامی مختلف همچون: _ جامعه ی کلنگی _ جامعه ی کوتاه مدت _ جامعه ی در حال گذار _ فروپاشی اجتماعی و .... نکته‌ی اساسی و کانونی همه ی این نظریات توجه به سیر تحولات اجتماعی ، پیشرفت و توسعه و عدم تحقق الگوی مدرن در جامعه ایران و موانع این تحولات است . از زمان مشرو طیت که ایران شرایط جدیدی را تجربه نمود ، گفتمان آزادیخواهی در کشور شکل گرفت و مشروطه خواهان خواستار حکومت قانون در ایران شدند. روشنفکران و آزادیخواهان عامل اساسی پیشرفت و برون رفت از وضعیت عقب ماندگی را تشکیل حکومت قانون و قانون گرایی دانسته و با تأسیس و تشکیل نهاد قانون گزاری در صدد ترویج تفکر حکومت قانون شدند. نقطه ی عزیمت این کتاب که فرضیه ی و سوال اساسی آن هم هست این است که چرا قانون گرایی و قانون مداری در ایران با چالش همراه بوده و آنگونه که انتظار می

ایده ابتدایی کنجکاو کننده بود و توجهم را جلب کرد؛ اینکه بجای پرداختن به استبداد شرقی و سنت طولانی دیکتاتوری برای فهم دلایل توسعه نیافتگی، می توان رویکردی نهادی داشت و به مسیر شکل گیری قوانین رسمی و غیررسمی دقت کرد؛ برای این کار هم ادبیاتی غنی در منابع غربی وجود دارد اما بعد از این با ملغمه ای آشفته از تکه هایی ناسازگار روبرو می شویم؛ ترکیب ناهمگنی که نه آنقدر کشش دارد تا بتوان به عنوان اثری عمومی در حوزه جامعه شناسی به آن نگاه کرد، و نه آنقدر دقت و اعتبار علمی دارد که بتوان به چشم اثری پژوهشی از آن یاد گرفت. نویسنده حتی با مسائل ابتدایی تحقیقات علمی هم آشنایی درستی ندارد. گاه فکر می کردم شاید صرفا چاپ عجولانه پایان نامه کارشناسی ارشدی است که ناشر به دلیلی چاپ کرده، و امیدوارم واقعا پایان نامه دکترا یا کار جدی دیگری نبوده باشد. آنقدر مسائل کلی هستند که برخی موارد که نویسنده قصد نتیجه گیری هم دارد، مسلما نتایج به همان اندازه کلی هستند. بدترین بخش پایان کتاب است، جایی که مسئله گفتمان اعتدال را نقد می کند و بعد از بیان سطحی نظراتی از نظریه پردازان غربی و ارجاعات ناقص، به نقد سیاست های دولت فعلی می پردازد زیرا با یک تعریف و تفسیر ایشان از معنای کلمه اعتدال سازگاری ندارد؛ بحثی که نه ارتباطی به بقیه بخش های کتاب دارد، نه به خوبی در همین بخش باز شده است و تنها می تواند بهانه ای برای سواستفاده و درک ناقص شود در کل، اگر پژوهش های اجتماعی ما در این سطح باشند، باید فاتحه علوم انسانی در ایران را خواند، اما هم چنان من به مطالعه کارهای داخلی ادامه خواهم داد، و مطمئنم به متونی برخواهم خورد که خواندنشان ارزش صرف وقت را داشته باشد

لطفا صفحات واقعی کتاب را هم درج کنید تا امکان رفرنس دهی هم باشه.