نظرات کاربران درباره کتاب در خدمت و خیانت روشنفکران

دوست دارم به مثال هایی که جلال آل احمد میزنه یک مثال اضافه کنم. جلال میگه وقتی مثلا جنگی اتفاق میفته دو دسته آدم داریم که تفکرات متفاوتی دارن ، آدم سنت‌گرا و خرافاتی، روشنفکر اهل علم و... اولی فقط دعا میکنه ولی دومی دنبال یه راه درست و درمون برای درست کردن وضعیت فعلی میگیره. ولی من یه دسته سوم اضافه میکنم، آدمی که دنبال راه درست و درمونی میگرده و از خدا میخواد توی این راه بهش کمک کنه

توارد روشنفکری-پیامبری از دیرباز در تاریخ ما خود را بارها نمایانده و در تلقین اخلاقیات به جامعه همیشه نقش غیر قابل انکاری به جا گذاشته. هر پادشاه و مصلحی یا مدعی فر ایزدی بوده یا مدعی دینی نوین. که برای این امر حضرتتان را ارجاع میدهم به بسط طویل کتاب. ساده بگویم که روشنفکر چشم به عمق دارد و مردِ عامی وجدانیات خود را پای دین و یا منبر میگرفته ، حال یک متفکر داریم که در یک جا خوب غور در تفکر میکند و زبانی به غیر از مردم کوچه و بازار دارد. حلقه مفقوده این ارتباط کجا میتواند باشد؟ تمام خصومت با جلال از آنجا برخواست که متذکر شد تعداد نواندیشان و متفکران در ایران کم است. حال مانند هزاران سال تجربه تاریخی باید از طریق دین که قابل قبول مردم است تفکر را به ایشان تزریق کرد یعنی که متفکر در راس باشد و مبلغ مذهبی اشاعه دهنده آن تفکر و الی آخر.... مثال آورند که هروقت این دو قدرت پشت هم بودند از قضا موفق هم بوده‌اند. یکی علَم برداشت که ملا را میخواهد وسیله تبلیغ تفکر التقاطی کنند و دیگری داعیه سر داد که داد بی‌‌داد که آخوند را میخواهند در مسایل روز که تخصص ندارد دخالت دهند. خلاصه که این آشتی ناپذیری این دو فرقه منجر همان شد که جلال پیش بینی میکرد گروه مبلغ خود با هدایتی مرموز و شک برانگیز به حکومت رساند، دو دست را در یک آستین قبا کردند و از قضا آستین مملکت را دریدند. آن روز اگر جلال از منبر به عنوان قدرت "اشاعه" یاد میکرد اکنون دور دست دیگری افتاده و شیوه نوین اقناع توده که هیچ وقت دست اهلش نیفتاد و ببینید چگونه متفکرین را به کنج عزلت میکشاند؟