بریده‌هایی از کتاب بر دیوار غار

به این پرنده پربسته آب و دان می‌داد زنی که بال و پرش بوی آسمان می‌داد و روی گونه او جای اشک چشمانش مسیر شاعریم را به من نشان می‌داد چه خوب می‌شد اگر باز شعر می‌خواندم و او دوباره صمیمانه سر تکان می‌داد من و شقایق و مجنون چقدر حیرانیم همیشه خنده او عشق یادمان می‌داد و آخرین خبر از چشم‌های او این است: زنی اسیر قفس بود و داشت جان می‌داد