بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن!

یکی از نشانه‌های عقل و خِرد این است که از باورکردن هر فکری که به ذهن‌تان خطور می‌کند اجتناب کنید.

اثر یودا: «باید آنچه را یاد گرفته‌اید از یاد ببرید.»

«اگه به گذشته‌ات فکر کنی و با خودت نگی" وای، یک سال پیش من چقدر خنگ بودم"، یعنی توی سال گذشته چیز خاصی یاد نگرفتی.»

فیزیک‌دان، ریچارد فاینمن، می‌گوید: «شما نباید خودتان را فریب دهید و باید بدانید کسی که راحت‌تر از همه می‌تواند شما را فریب دهد خودتان هستید.»

وقتی ایده یا فرضیه‌ای برای‌مان اهمیت عمیقی ندارد، معمولاً از تردیدکردن در آن به وجد می‌آییم. زنجیرهٔ احساسات ما در این شرایط به‌طور طبیعی با حیرت شروع می‌شود ("واقعاً؟") و به دنبال آن احساس کنجکاوی می‌آید ("در موردش بیشتر بهم بگو!") و سپس هیجان‌زده می‌شویم ("اوه!").

یکی از باورهایی که جدیداً به آن رسیده‌ام این است که گاهی اوقات بهتر است خودمان را دستِ‌ِ کم بگیریم.

چیزی که باید به آن دست یابیم، اعتمادبه‌نفس متواضعانه است؛ یعنی اعتقادداشتن به توانایی‌های‌مان درحالی‌که احساس کنیم ممکن است راهکارمان صحیح نباشد یا حتی به مشکل اصلی نپرداخته‌ایم.

وقتی به توانمندی‌ها و استراتژی‌های‌مان اعتقاد راسخ داریم، غرور ما را کور می‌کند. وقتی به این دو اعتقاد نداریم، تردید ما را فلج می‌کند.

آدم می‌تواند به توانایی خود در دستیابی به هدفی در آینده اعتماد داشته باشد، ولی درعین حال به‌اندازه‌ای متواضع باشد که تردید کند آیا ابزار مناسب را در حال حاضر دارد یا خیر. این نقطهٔ تعادل اعتمادبه‌نفس است.

معنای یکی از ریشه‌های لاتین تواضع «از خاک» است. تواضع یعنی خاکی‌بودن؛ یعنی بدانیم کاستی‌هایی داریم و ممکن‌الخطا هستیم.

«غرور، جهالتِ همراه با اعتقاد راسخ است. تواضع، فیلتری نفوذپذیر است که تجربیات زندگی را جذب کرده و آن‌ها را به دانش و خِرد تبدیل می‌کند، اما غرور یک سپر لاستیکی است که تجربیات زندگی پس از برخورد به آن کمانه می‌کنند.»

علاج گیرافتادن در کوه حماقت، مصرف مداوم تواضع است.

بازاندیشی‌کردن دربارهٔ چیزی که عمیقاً به آن باور داریم می‌تواند هویت ما را به خطر بیندازد و این احساس را به ما بدهد که انگار داریم قسمتی از خودمان را از دست می‌دهیم.

گاهی اوقات بهتر است خودمان را دستِ‌ِ کم بگیریم.

«جهل و نادانی عموماً بیشتر از علم و آگاهی موجب اعتمادبه‌نفس می‌شود.» چارلز داروین

اگر دانش برابر با قدرت است، دانستن اینکه چه چیزهایی نمی‌دانیم خِرد است.

روان‌شناسی دو نوع سوگیری وجود دارد که به این مشکل منجر می‌شوند. یکی از آن‌ها سوگیری تأیید است: دیدن آنچه انتظار داریم ببینیم. دیگری سوگیری مطلوبیت است: دیدن آنچه دل‌مان می‌خواهد ببینیم.

اینشتین پس از اینکه با نظریهٔ نسبیت تحولی عظیم در فیزیک ایجاد کرد، درمقابل انقلاب کوآنتومی فیزیک ایستاد؛ «برای مجازات من به‌خاطر اهانتم به مراجع، سرنوشت خود من را تبدیل به یکی از مراجع کرده.»

در یک تحقیق، افرادی که در آزمون هوش هیجانی پایین‌ترین نمره را کسب کرده بودند، نه‌تنها بیشتر از بقیه احتمال داشت مهارت‌های خود را زیادی دستِ بالا بگیرند، بلکه احتمال اینکه نتیجهٔ آزمون خود را به بهانهٔ اشتباه‌بودن یا مهم‌نبودن نادیده بگیرند نیز بیشتر بود. همچنین احتمال اینکه این افراد به‌دنبال هزینه‌کردن برای آموزش یا بهترکردن خودشان باشند از دیگران کمتر بود.

هرچه شرکت‌کنندگان فکر می‌کردند اطلاعات‌شان بیشتر است، بیشتر احتمال داشت که خودشان را زیادی دستِ بالا گرفته باشند و علاقه‌شان به‌یادگیری و به‌روزکردن اطلاعات‌شان هم کمتر بود. اگر فکر می‌کنید دربارهٔ موضوعاتی مانند علوم یا تاریخ بیشتر از عامهٔ مردم می‌دانید، احتمال دارد کمتر از چیزی که فکر می‌کنید بدانید. به قول دانینگ: «اولین قانون گروه دانینگ-کروگر این است که خودتان نمی‌دانید عضوی از این گروه هستید.»