بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن!

بازاندیشی به شما کمک می‌کند راه‌حل‌هایی جدید برای مشکلات قدیمی پیدا کنید و برای مشکلات جدید به سراغ راه‌حل‌های قدیمی بروید. بازاندیشی مسیری برای یادگیری بیشتر از افراد اطراف‌تان و زندگی‌کردن با پشیمانی‌های کمتر است. یکی از نشانه‌های بارز خردمندی این است که بدانید کِی وقت آن رسیده که بعضی از باارزش‌ترین ابزار و عزیزترین بخش‌های هویت خود را رها کنید.

اگر دانش برابر با قدرت است، دانستن اینکه چه چیزهایی نمی‌دانیم خِرد است.

هویت خودتان را به جای ثبات، وابسته به انعطاف‌پذیری کنید.

نقطهٔ مقابل سندروم کوارتربک روی صندلی راحتی، سندروم متقلب است؛ در این سندروم توانایی فرد بیشتر از اعتمادبه‌نفسش است. بین افرادی که می‌شناسید، کسانی را که باور دارند لایق موفقیت‌شان نیستند، درنظر بگیرید. آن‌ها واقعاً نمی‌دانند چقدر باهوش، خلاق یا جذاب هستند و هر قدر هم که تلاش کنید، نمی‌توانید آن‌ها را متقاعد کنید در این زمینه بازاندیشی کنند.

امروزه این بیماری در متون پزشکی سندروم آنتون نامیده می‌شود: نوعی کمبود خودآگاهی که در آن بیمار از ناتوانی جسمانی خود غافل است اما از نظر ذهنی عملکرد خوبی دارد. این بیماری زمانی رخ می‌دهد که لوب پس‌سری مغز دچار آسیب می‌شود. بااین‌حال، به این نتیجه رسیده‌ام که حتی اگر مغزمان مشکلی نداشته باشد،‌ ممکن است گرفتار نوعی از سندروم آنتون شویم.

یکی از نشانه‌های بارز خردمندی این است که بدانید کِی وقت آن رسیده که بعضی از باارزش‌ترین ابزار و عزیزترین بخش‌های هویت خود را رها کنید.

در اکثر مواقع بازاندیشی‌کردن به نبوغ یا مهارت خاصی نیاز ندارد.

ما آسودگیِ داشتنِ اعتقاد راسخ را به آزردگیِ داشتنِ تردید ترجیح می‌دهیم و می‌گذاریم اعتقادات‌مان خیلی زودتر از استخوان‌های‌مان شکننده شوند.

دردناک‌ترین تراژدی درهٔ مَن این بود که دوازده آتش‌نشان در راه تلاش برای مهار آتشی جان خود را از دست دادند که اصلاً نیازی به مهار آن نبود.

اکثر مردم فکر می‌کنند بحث مانند یک ترازو است: هرچه بتوانیم دلایل بیشتری در کفهٔ خودمان جمع کنیم، اوضاع بیشتر به‌نفع ما خواهد بود. بااین‌حال مذاکره‌کنندگان ماهر دقیقاً عکس این کار را انجام دادند: در واقع آن‌ها دلایل کمتری برای حمایت از دیدگاه‌شان ارائه دادند. آن‌ها نمی‌خواستند تأثیر بهترین دلایل خود را کم‌رنگ کنند. همان‌طورکه راکهام می‌گوید: «یه استدلال ضعیف عموماً باعث می‌شه استدلال قوی‌مون کمرنگ بشه.» هرچه دلایل بیشتری بیاوریم، افراد راحت‌تر می‌توانند ضعیف‌ترین دلیل‌مان را نقض کنند و هنگامی که یکی از استدلال‌های‌مان رد شود، آن‌ها می‌توانند به‌راحتی کل دیدگاه‌مان را رد کنند. این اتفاق بین مذاکره‌کنندگان ضعیف رایج بود: آن‌ها سلاح‌های مختلف زیادی به مبارزه می‌آوردند و دلیل شکست آن‌ها قوی‌نبودن بهترین استدلال‌شان نبود، بلکه ضعفِ ضعیف‌ترین استدلال‌شان بود.

یک مناظرهٔ خوب، شبیه جنگ نیست. حتی شبیه مسابقهٔ طناب‌کشی هم نیست که اگر طناب را خیلی محکم بکشید، بتوانید حریف را به‌طرف خودتان بکشانید. یک مناظرهٔ خوب بیشتر به رقصی شباهت دارد که حرکاتش از قبل طراحی نشده است و شما در حال طراحی آن در همراهی با شریکی هستید که قدم‌های متفاوتی در ذهن دارد. اگر شما خیلی تلاش کنید که کنترل رقص را به دست بگیرید، شریک‌تان مقاومت خواهد کرد. اگر حرکات‌تان را با او هماهنگ کنید و او را متقاعد کنید که همین کار را انجام دهد، احتمال اینکه درنهایت هماهنگ برقصید بیشتر است.

ما از افرادی که روند فکری ما را به چالش می‌کشند بیشتر یاد می‌گیریم تا از افرادی که نتایج‌مان را تأیید می‌کنند. مدیران قدرتمند با منتقدان خود بحث کرده و این‌گونه خودشان را قوی‌تر می‌کنند. مدیران ضعیف منتقدان خود را ساکت می‌کنند و این‌گونه خودشان را ضعیف‌تر می‌کنند

نتیجه‌گیری یکی از تیم‌های تحقیقاتی می‌گوید: «نبود مشاجره به معنای هماهنگی نیست، بلکه به معنای بی‌تفاوتی است.»

علاج گیرافتادن در کوه حماقت، مصرف مداوم تواضع است.

داشتن کمی اطلاعات در یک زمینه می‌تواند خطرناک باشد. ما در بسیاری از حیطه‌های زندگی‌مان هیچ‌گاه به قدری حرفه‌ای نمی‌شویم که در نظرات‌مان تردید کنیم یا بدانیم چه چیزهایی را نمی‌دانیم. ما فقط در حدی اطلاعات داریم که نسبت به اظهارات و قضاوت‌های‌مان مطمئن باشیم و متوجه نمی‌شویم که به قلهٔ کوه حماقت رسیده‌ایم، بدون اینکه از سمت دیگر آن پایین برویم.

مشکلِ معمول در قانع‌کردن همین است: چیزی که بر ما تأثیری نگذارد، می‌تواند اعتقادات‌مان را راسخ‌تر کند.

وقتی هنگام مناظره به سد محکمی برمی‌خوریم، لازم نیست گفت‌وگو را کاملاً متوقف کنیم. جملهٔ «بیا قبول کنیم که نمی‌تونیم به توافق برسیم» نباید پایان‌بخش بحث‌مان باشد، بلکه باید مکالمهٔ جدیدی را شروع کنیم که در آن تمرکز بر درک و یادگیری است، نه مشاجره و قانع‌کردن.

وقتی کسی دارد کنترل خودش را از دست می‌دهد، آرامش شما نشانهٔ قدرت شماست و باعث می‌شود خشم‌شان تغذیه نشود.

«اگه دلایل زیادی مطرح کنین، تأثیر تک‌تک اون‌ها رو کم می‌کنین چون فرصت کمتری برای توضیح هرکدومشون دارین و این‌طوری معلوم نیست بتونن به‌اندازهٔ کافی تأثیر بذارن. علاوه‌براین، بعید می‌دونم این‌طوری دلایل‌تون برای مخاطب مهم به‌نظر برسه. اکثر مناظره‌کننده‌های حرفه‌ای مطالب زیادی مطرح نمی‌کنن.»

متقاعدکردن افراد برای بازاندیشی‌کردن فقط نیازمند آوردن استدلال قوی نیست، بلکه باید ثابت کنیم ما نیت خوبی برای تغییر عقیده‌شان داریم.