بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن!

هرچه دلایل بیشتری بیاوریم، افراد راحت‌تر می‌توانند ضعیف‌ترین دلیل‌مان را نقض کنند و هنگامی که یکی از استدلال‌های‌مان رد شود، آن‌ها می‌توانند به‌راحتی کل دیدگاه‌مان را رد کنند.

اکثر مردم فکر می‌کنند بحث مانند یک ترازو است: هرچه بتوانیم دلایل بیشتری در کفهٔ خودمان جمع کنیم، اوضاع بیشتر به‌نفع ما خواهد بود. بااین‌حال مذاکره‌کنندگان ماهر دقیقاً عکس این کار را انجام دادند: در واقع آن‌ها دلایل کمتری برای حمایت از دیدگاه‌شان ارائه دادند.

افراد ماهر مجموعه‌ای از قدم‌های رقص را که ممکن بود بتوانند با طرف مقابل بردارند، طرح‌ریزی کرده و بیش از یک‌سوم مکالمات خود حین برنامه‌ریزی را صرف پیداکردن نقاط اشتراک کرده بودند.

یک مناظرهٔ خوب بیشتر به رقصی شباهت دارد که حرکاتش از قبل طراحی نشده است و شما در حال طراحی آن در همراهی با شریکی هستید که قدم‌های متفاوتی در ذهن دارد.

در یک بحث خوب، طرف مقابل ما سعی در تخریب ما ندارد،‌ بلکه پروانهٔ پیش‌ران ماست. وقتی ما و حریف‌مان در جهت‌های متفاوت فکر می‌کنیم، مثل دو پروانهٔ هواپیما در جهت‌های مخالف هستیم و این باعث می‌شود افکارمان روی زمین گیر نکنند و به پرواز در بیایند.

ر یک بحث خوب، طرف مقابل ما سعی در تخریب ما ندارد،‌ بلکه پروانهٔ پیش‌ران ماست. وقتی ما و حریف‌مان در جهت‌های متفاوت فکر می‌کنیم، مثل دو پروانهٔ هواپیما در جهت‌های مخالف هستیم و این باعث می‌شود افکارمان روی زمین گیر نکنند و به پرواز در بیایند.

ما وقتی دربارهٔ دلیل چیزی بحث می‌کنیم، در معرض خطر وابستگی عاطفی به مواضع خود و رد مواضع طرف مقابل قرار می‌گیریم. اگر دربارهٔ چگونگی یک چیز بحث کنیم، احتمال اینکه مشاجرهٔ خوبی داشته باشیم بیشتر است.

«بحث صادقانه صرفاً فرایندی است که در آن باید هر دو طرف پَر کاه و خُرده‌های چوب را از چشمان یکدیگر بردارند تا هر دو بتوانند به وضوح ببینند.»

«بحث صادقانه صرفاً فرایندی است که در آن باید هر دو طرف پَر کاه و خُرده‌های چوب را از چشمان یکدیگر بردارند تا هر دو بتوانند به وضوح ببینند.»

اگر مشاجره را به جای اختلاف، به شکل مناظره ببینید، به منزلهٔ است که حاضر به درنظرگرفتن افکار مخالف و تغییر عقایدتان هستید،‌ که به نوبهٔ خود طرف مقابل را ترغیب می‌کند تا اطلاعاتش را با شما به‌اشتراک بگذارد. اختلاف، حالتِ شخصی دارد و می‌تواند خصمانه باشد. ولی از مناظره انتظار می‌رود بر سر ایده‌ها باشد، نه احساسات.

در واقع بحث‌کردن من با دیگران نشانهٔ بی‌احترامی به آن‌ها نیست، بلکه نشانهٔ احترام است. بحث‌کردن یعنی من به‌قدری برای نظر آن‌ها ارزش قائلم که آن را به چالش بکشم. اگر نظرشان برایم مهم نبود، خودم را به زحمت نمی‌انداختم. وقتی می‌فهمم با کسی هماهنگی دارم که جفت‌مان از اینکه اثبات کنیم دیگری در اشتباه است، لذت ببریم.

پرهیز از مشاجره، دور از ادب است. سکوت، توهین به ارزشِ دیدگاه‌های شما و توانایی ما در داشتن یک بحث متمدنانه است.

ما از افرادی که روند فکری ما را به چالش می‌کشند بیشتر یاد می‌گیریم تا از افرادی که نتایج‌مان را تأیید می‌کنند.

«کسایی رو می‌خوام که ناراضی‌ان، چون اونا روش‌های بهتری برای انجام کارها دارن ولی راه ندارن که راه بیفتن. اونا مثل ماشینای مسابقه‌ای هستن که به‌جای استفاده‌شدن توی مسابقات، فقط دارن توی گاراژ گاز می‌دن. اگر درِ گاراژ رو باز کنین، اونا شما رو به جاهای فوق‌العاده‌ای می‌برن.»

مثل دانشمندان عمل کنیم و خودمان را این‌گونه تعریف کنیم: کسی که خودش را وقف پیداکردن حقیقت کرده، حتی اگر پیداکردن حقیقت به معنای اثبات اشتباه‌بودن دیدگاه‌هایش باشد.

روان‌شناسان دریافته‌اند که اقرار به اشتباهات‌مان ما را بی‌صلاحیت جلوه نمی‌دهد، بلکه نشانهٔ صداقت و تمایل به یادگیری است.

خندیدن به خودمان به ما یادآوری می‌کند که گرچه شاید تصمیمات‌مان را جدی بگیریم، لازم نیست خودمان را بیش از حد جدی بگیریم.

«این واقعیت رو بپذیرین که ممکنه اشتباه کنین. سعی کنین به خودتون ثابت کنین نظرتون اشتباهه و وقتی فهمیدین اشتباه کردین لازم نیست افسرده بشین. با خودتون بگین: "هی، من یه چیز جدید فهمیدم!"»

اگر امروز می‌خواهید پیش‌بینی‌کنندهٔ بهتری باشید، یک حرکت مفید این است که از تعهدی که به عقاید دیروزتان داشته‌اید دست بردارید.

یکی از نشانه‌های هوش هیجانی این است که هر احساسی را که به قلب شما وارد می‌شود، نهادینه نکنید.