بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن!

اگر از تغییر عقیدهٔ خودمان خودداری کنیم، بعید است بتوانیم عقاید دیگران را تغییر دهیم.

وقتی کوچک‌تر بودم، استاد کاراته‌ام به من آموخت هرگز یک مبارزه را شروع نکنم، مگر اینکه آمادگی آن را داشته باشم که در پایان مبارزه فقط خودم سر پا بمانم.

وقتی سعی می‌کنیم کسی را متقاعد کنیم، معمولاً رویکرد تهاجمی داریم. به‌جای اینکه ذهن آن‌ها را باز کنیم، عملاً ذهن‌شان را می‌بندیم یا عصبانی‌شان می‌کنیم. آن‌ها با بالابردن یک سپر، وارد حالت تدافعی می‌شوند، با موعظه‌کردن دربارهٔ دیدگاه‌های خود و دادستانی‌کردن از دیدگاه‌های ما وارد حالت تهاجمی می‌شوند یا مانند یک سیاستمدار، آنچه می‌خواهیم بشنویم را به ما می‌گویند، درحالی‌که عقیده‌شان را تغییر نداده‌اند.

ما وقتی دربارهٔ دلیل چیزی بحث می‌کنیم، در معرض خطر وابستگی عاطفی به مواضع خود و رد مواضع طرف مقابل قرار می‌گیریم. اگر دربارهٔ چگونگی یک چیز بحث کنیم، احتمال اینکه مشاجرهٔ خوبی داشته باشیم بیشتر است.

آزمایش‌ها نشان می‌دهد اگر مشاجره را به جای اختلاف، به شکل مناظره ببینید، به منزلهٔ است که حاضر به درنظرگرفتن افکار مخالف و تغییر عقایدتان هستید،‌ که به نوبهٔ خود طرف مقابل را ترغیب می‌کند تا اطلاعاتش را با شما به‌اشتراک بگذارد. اختلاف، حالتِ شخصی دارد و می‌تواند خصمانه باشد. ولی از مناظره انتظار می‌رود بر سر ایده‌ها باشد، نه احساسات.

«مشاجره بسیار زننده است زیرا در یک جامعهٔ خوب، همهٔ افراد نظرات دقیقاً یکسانی دارند.» اُسکار وایلد

وقتی متوجه می‌شویم که ممکن است در اشتباه باشیم، یکی از دفاع‌های رایج این است: «حق دارم نظر خودم رو داشته باشم.» می‌خواهم این جمله را اصلاح کنم: بله، ما حق داریم نظراتی را در ذهن‌مان داشته باشیم، اما اگر تصمیم داریم آن‌ها را بیان کنیم، به‌نظرم وظیفه داریم عقایدمان بر اساس منطق و شواهد باشند، استدلال خود را با دیگران در میان بگذاریم و اگر شواهد بهتری پیدا شد نظرمان را تغییر دهیم.

روان‌شناسان دریافته‌اند که اقرار به اشتباهات‌مان ما را بی‌صلاحیت جلوه نمی‌دهد، بلکه نشانهٔ صداقت و تمایل به یادگیری است. اگرچه دانشمندان معتقدند اعتراف‌کردن به نامعتبربودن مطالعات‌شان به اعتبار آن‌ها لطمه می‌زند، اما واقعیت دقیقاً عکس این ماجراست: زمانی که آن‌ها شواهد جدید را به جای انکارکردن قبول می‌کنند، در دیدگاه دیگران بهتر به‌نظر می‌رسند. بازیگر معروف ویل اسمیت هم می‌گوید: «اگه وظیفهٔ تعمیر چیزی به‌عهدهٔ شماست، مهم نیست چه کسی اون رو خراب کرده. قبول‌کردن مسئولیتش به معنای اینه که قدرت‌تون رو پس گرفتین.»

وقتی عقیده‌ای را شکل دادید، از خودتان بپرسید چه اتفاقی باید بیفتد تاعقیده‌تان اشتباه از آب دربیاید. سپس پیگیر سیر عقایدتان باشید تا بفهمید که چه زمانی حق با شما بوده، چه زمانی در اشتباه بوده‌اید و طرز تفکر شما چگونه پیشرفت کرده است.

وقتی به خودمان اطمینان نداریم دیگران را مسخره می‌کنیم، اما اگر با دراشتباه بودن‌مان کنار بیاییم، از اینکه به خودمان بخندیم هراسی نداریم. خندیدن به خودمان به ما یادآوری می‌کند که گرچه شاید تصمیمات‌مان را جدی بگیریم، لازم نیست خودمان را بیش از حد جدی بگیریم. بر اساس تحقیقات، هرچه بیشتر به خودمان بخندیم، خوشحال‌تر خواهیم بود.

اگر انجام اشتباهات متعدد ما را به پاسخ درست برساند، خودِ تجربهٔ دراشتباه‌بودن می‌تواند برای‌مان لذت‌بخش شود.

در سریال ساینفلد، جرج کاستانزا جملهٔ معروفی دارد: «اگه دروغ رو باور کنین، دیگه دروغ نیست.» در اینجا جا دارد اضافه کنم فقط به دلیل اینکه دروغی را باور دارید، آن دروغ به حقیقت تبدیل نمی‌شود. یکی از نشانه‌های عقل و خِرد این است که از باورکردن هر فکری که به ذهن‌تان خطور می‌کند اجتناب کنید. یکی از نشانه‌های هوش هیجانی این است که هر احساسی را که به قلب شما وارد می‌شود، نهادینه نکنید.

چند نفر از ما می‌توانیم آخرین باری را که به اشتباه خود اقرار کرده و بر اساس آن نظرمان را اصلاح کرده‌ایم، به‌یاد بیاوریم؟

مهارت پیش‌بینی بیشتر از اینکه به دانسته‌های‌مان مربوط باشد، به طرز تفکر ما بستگی دارد.

بسیاری از شواهد نشان می‌دهند اعتمادبه‌نفس همان‌قدر که نتیجهٔ پیشرفت است، عامل به‌وجودآمدنِ آن هم است. برای رسیدن به اهداف چالش‌برانگیز نیاز نیست منتظر بمانیم تا اعتمادبه‌نفس‌مان بیشتر شود، بلکه می‌توانیم از طریق دستیابی به اهداف چالش‌برانگیز، اعتمادبه‌نفس خود را بالا ببریم.

اگر هیچ‌گاه نگران ناامیدکردن دیگران نباشیم، احتمال اینکه آن‌ها را واقعاً ناامید کنیم بیشتر است.

غرور، جهالتِ همراه با اعتقاد راسخ است. تواضع، فیلتری نفوذپذیر است که تجربیات زندگی را جذب کرده و آن‌ها را به دانش و خِرد تبدیل می‌کند، اما غرور یک سپر لاستیکی است که تجربیات زندگی پس از برخورد به آن کمانه می‌کنند.»

«جهل و نادانی عموماً بیشتر از علم و آگاهی موجب اعتمادبه‌نفس می‌شود.» چارلز داروین

نفرین دانش این است که ذهن ما را نسبت به آنچه نمی‌دانیم می‌بندد.

افراد هرچه باهوش‌تر باشند، محکم‌تر زمین می‌خورند