بریده‌هایی از کتاب فردا

وقتی رنج چیزی است که انسان به بهترین شکل آن را می‌شناسد، رها شدن از آن، خود، یک مصیبت است.

اما وقتی به خود آمد تصمیم گرفت نگاهی به تاریخ ایمیل‌های متیو بیندازد. همه آن‌ها به تاریخ دسامبر ۲۰۱۱ بود! یک سال بعد، دقیقآ همین روز... زن که ترسیده بود رایانه‌اش را خاموش کرد. سپس چند دقیقه صبر کرد تا جرئت پیدا کند و بتواند اوضاع را در ذهن خود حلاجی کند. زن در سال ۲۰۱۰ به سر می‌برد و متیو در سال ۲۰۱۱

«اما من هم نمی‌خوام نقش فرد دیگه‌ای را بازی کنم.» زن استدلال او را رد کرد. «قرار اول تعیین‌کننده است. همین و بس. ظاهر آدم هم جایی برای خودش دارد. تأثیر اولین برخورد همیشه تو ذهن مردم حک می‌شه.» متیو کلافه شد: «دوست داشتن کسی به خاطر ظاهرش، مثل دوست داشتن یک کتاب به خاطر صحافی‌شِ!»

«دیوانگی‌هایی که بیش از همه حسرتشان را می‌خوریم، آن‌هایی هستند که وقتی موقعیتش را داشتیم، مرتکبشان نشدیم.»

سگ‌ها تا به حال هرگز مرا گاز نگرفته‌اند، فقط انسان‌ها این کار را انجام داده‌اند. مریلین مونرو

«دیوانگی‌هایی که بیش از همه حسرتشان را می‌خوریم، آن‌هایی هستند که وقتی موقعیتش را داشتیم، مرتکبشان نشدیم.»

«دیوانگی‌هایی که بیش از همه حسرتشان را می‌خوریم، آن‌هایی هستند که وقتی موقعیتش را داشتیم، مرتکبشان نشدیم.»

در صورتی‌که فلسفه رنج روح را از میان نبرد، سودی نخواهد داشت.

تاکتیک یعنی، زمانی که باید کاری کرد، بدانیم چه باید کرد. استراتژی یعنی، زمانی که نمی‌توان کاری کرد، بدانیم چه باید کرد

«دیوانگی‌هایی که بیش از همه حسرتشان را می‌خوریم، آن‌هایی هستند که وقتی موقعیتش را داشتیم، مرتکبشان نشدیم.»

«دیوانگی‌هایی که بیش از همه حسرتشان را می‌خوریم، آن‌هایی هستند که وقتی موقعیتش را داشتیم، مرتکبشان نشدیم

در صورتی‌که فلسفه رنج روح را از میان نبرد، سودی نخواهد داشت.

عشق زمانی‌که نمی‌تواند راه برود، می‌خزد.

اگر این موضوع حقیقت داشته باشد که ما فقط می‌توانیم بخشی از وجودمان را زندگی کنیم، بر سر بقیه آن چه می‌آید؟

دلم، به حال کسانی‌که می‌ترسند، می‌سوزد؛ چون این خود آنان هستند که مسبب وحشتشان هستند.

«دیوانگی‌هایی که بیش از همه حسرتشان را می‌خوریم، آن‌هایی هستند که وقتی موقعیتش را داشتیم، مرتکبشان نشدیم.»

ما آن کسی نیستیم که در آینه می‌بینیم، بلکه، آن کسی هستیم که در چشمان دیگری می‌درخشیم.

عشق زمانی‌که نمی‌تواند راه برود، می‌خزد.

درمیان جبرگرایی رواقی و عدم جاودانگی بودایی، حیات را همان چیزی تصور کرد که بود. چیزی بی‌نهایت گذرا و ناپایدار، فرآیندی در حال دگرگونی ابدی.

«دیوانگی‌هایی که بیش از همه حسرتشان را می‌خوریم، آن‌هایی هستند که وقتی موقعیتش را داشتیم، مرتکبشان نشدیم.»