بریده‌هایی از کتاب رهایی از سردرگمی با کمک ندای درون

زمانی که شما فارغ از شجرهٔ خانوادگی موروثی و تبار خونی خود، شجرهٔ خانوادگی دیگری را کشف می‌کنید که زندگی روح‌تان را تغذیه می‌کند؛ دامنهٔ توقعاتتان از والدین خونی کمتر شده و تحمل‌شان برایتان آسان‌تر می‌شود.

دیر یا زود، «چیزی» ما را به‌سوی مسیری خاص فرامی‌خواند. ممکن است این «چیز»، یک لحظهٔ کوتاه در کودکی‌مان باشد که ناگهان از ناکجا سر برمی‌آورد؛ یا نوعی کشش یا جذبه یا چیدمانی از وقایع که همچون بشارتی ما را به‌سویی هدایت می‌کند و بی‌اختیار با خود می‌گوییم: «این همان کاری است که باید انجام دهم و همان چیزی است که باید به دست آورم... این، منم.»

«والدین خوب» هرگز ارزش‌ها، تعصبات و قضاوت‌های فرزندان‌شان را زیر سؤال نمی‌برند. احترام و توجه بدون‌شرط، تمام چیزی است که یک جوان احتیاج دارد: «من اطمینان دارم تو در هر کاری که بخواهی انجام دهی، موفق می‌شوی.»، «هر اتفاقی بیفتد، من در تمام مسیر همراهت هستم.»

مادران اندکی هستند که می‌توانند بذر نهفته در وجود فرزندشان را ببینند و در کنار کمک کردن به شکوفایی و به‌ثمر رسیدن این دانه، مسیر فردیت آن‌ها را نیز سد نکنند.

ندای درون با طنین بلند و مستمر خود همواره در تلاش است انسان‌ها را به سوی آن تصویر کامل هدایت کند و حتی گاه همچون نداهای دیگری که اغلب از پیرامون خود می‌شنویم، می‌تواند سرزنشگر و سخت‌گیر باشد.