بریده‌هایی از کتاب بابا لنگ دراز

استاد شیمی می‌گوید: «طلبهٔ حسابی کسی است که جزئیات را دقیقاً بخواند.» ولی استاد تاریخ می‌گوید: «مواظب باشید و فکر خود را با شرح جزئیات خراب نکنید، آن‌قدر یاد بگیرید که دورنمایی از کلیات در نظرتان بماند.» حالا ببینید این دو استاد را راضی نگه داشتن چقدر مشکل و دقیق است

خداحافظ بابا. دنیای ما پر از سرگرمی و دوست‌داشتنی است.

وضع من با دخترهای دیگر خیلی فرق دارد. آن‌ها به آسانی می‌توانند از مردم هدیه قبول کنند. آن‌ها برادر، خواهر، پدر و عمه و عمو دارند ولی من کسی را ندارم که با من چنین نسبت‌هایی داشته باشند

دلم می‌خواهد که به خود تلقین و تظاهر کنم که شما به من تعلق دارید و با این خیال خوش باشم، ولی حقیقت غیر از این است و واقعاً من تنها هستم و باید تنها پشت به دیوار با دنیا مبارزه کنم.

می‌دانید بابا، من معتقدم که مهمترین خصوصیت آدمی قوهٔ تخیل و تصور است، برای این‌که آدم می‌تواند خودش را به جای دیگری فرض کند. این خصوصیت آدم را مهربان و دلسوز و فهمیده می‌کند و من معتقدم که باید این صفت را در کودکان تقویت کرد

بابا لنگ‌دراز عزیز، تقریبا دو ماه است که به شما چیزی ننوشته‌ام، می‌دانم که کار خوبی نکرده‌ام ولی راست و پوست‌کنده می‌گویم که امسال شما را خیلی دوست نداشته‌ام.

شما یک‌بار که من در بهداری بیمار و بستری بودم کارتی فرستادید که آن را نگه داشته‌ام و هر گاه احساس تنهایی می‌کنم کارت را بیرون می‌آورم و آن را از نو می‌خوانم.

«آن‌قدر در دنیا چیزهای جورواجور هست، که یقیناً همه ما مثل پادشاه سعادتمند خواهیم بود.» و این راست است. دنیا پر از شادی است، در صورتی که هر چه پیش آید انسان قبول کند. فقط رمز موفقیت در اینست که انسان کم‌توقع باشد؛ مخصوصاً در ییلاق چیزهای سرگرم‌کننده فراوان است.

من خوشکل هستم! باور کنید. خیلی هم احمق بوده‌ام که با وجود این‌که سه تا آینه در اتاق هست به این مطلب پی نبرده بودم.

از پوست روباه، گردن‌بند، شال گردن، دستمال و کتاب خوشم می‌آید، ولی از همه بیشتر شما را دوست دارم

شوخی‌های بزرگ مهم نیستند، اصل اینست که آدم بتواند از یک موضوع کوچکی خوش باشد.

می‌خواهم به خودم تلقین کنم که زندگی یک صحنه بازی است و من باید آن را با مهارت بازی کنم، و اگر ببرم یا ببازم، در هر حال شانه‌ها را بالا بیندازم و بخندم.

آه که درس خواندن چه کار خسته کننده‌ایست!

من ترجیح می‌دهم ببری زیر تختخوابم باشد تا یک هزارپا.

در این هوای بهاری که همه چیز آن‌قدر زیباست و همه جا را سبزه فرا گرفته و غنچه‌ها سر درآورده‌اند، دلم می‌خواهد به درس و کار پشت کنم و به دشت و صحرا بگریزم و به طبیعت پناه ببرم.

قرار بود من فقط ماهی یک بار برای شما نامه بنویسم در صورتی که هر چند روز یک بار چندین ورق سیاه کرده‌ام. آخر من آن‌قدر هیجان زده شده بودم که در هر قدمی ماجرایی تازه می‌دیدم و دلم می‌خواست در مورد آن با یک نفر صحبت کنم.

بابا من رمز واقعی خوشبختی را پیدا کردم و آن اینست که برای «حال» زندگی کن. افسوس گذشته را خوردن و به انتظار آینده به سر بردن غلط است بلکه باید از این لحظه بیشترین استفاده را کرد.

در دنیا ناراحتی زیاد است!

بسیاری از دختران هستند (مثلا ژولیا) که نمی‌دانند که خوشحال و سعادتمندند. آن‌ها چنان به خوشی عادت کرده‌اند که احساسات‌شان فلج شده است.

دکتر با تعجب می‌پرسد: «پدر و مادر تو چه فکر کردن که در بچگی لوزه‌های تو را بیرون نیاوردن؟!» من هم نمی‌دانم! حرف اینست که آیا پدر و مادر من راجع‌به من فکر کرده‌اند با نه؟