بریده‌هایی از کتاب پرونده بالتیمور

می‌گفت یک بار بوسیدن اصلاً کافی نیست، ولی به نظر خود من خیلی هم زیاد بود. امروز که فکرش را می‌کنم، حسرت می‌خورم که چرا هر بار ده مرتبه بر صورت مادرم بوسه نمی‌زدم

چرا کتاب می‌نویسم؟ چون کتاب‌ها از زندگی، قدرت بیشتری دارند. کتاب نوشتن بهترین راه انتقام است. کتاب‌ها می‌توانند از دیواری که هر کس پیرامون وجودش می‌کشد به راحتی عبور کنند و به باطن وی برسند. من کتاب می‌نویسم، چون نویسنده‌ام...

تلویزیون همه چیز رو راحت کرده. با تبلیغاش به مردم می‌گه چی کار کنن و با فیلمایی که پخش می‌کنه، به ذهنشون جهت می‌ده.

خاطرات اصلی فقط در ذهن آدم حک میشه.

نوشتن یک رمان، درست مانند رفتن به تعطیلات است. زندگی شما که تا پیش از آغاز کار بسیار آرام است، به ناگاه با هجوم شخصیت‌های بسیاری، دگرگون می‌شود، شخصیت‌هایی که خودتان وظیفهٔ خلقشان را برعهده دارید. فرض را بر این بگذارید که یک روز گرم تابستان، شخصیت‌های داستانتان با اتوبوس به خانهٔ شما می‌آیند و الان قرار است مدت زمانی را با آن‌ها بگذارنید، باید در کنارشان باشید و ازشان مراقبت کنید. شما دیگر مسئول همه چیز آن‌ها هستید. چرا؟ چون شما نویسنده‌اید.

بدونه اینکه بخوای منو سؤال‌پیچ کنی، همین الان پاشو بیا بالتیمور.

به نظر من زندگی وقتی معنا داره که ما بتونیم سه تا کار رو انجام بدیم: دوست داشته باشیم، دیگران دوستمون داشته باشن و بتونیم اگه کسی خطایی کرد، حالا هراندازه هم بد، ببخشیمش.

مردم دیگه تصویر می‌خوان. نمی‌خوان فکر کنن، فقط می‌خوان ببینن! از صبح تا غروب جون می‌کنن، دوست دارن بشینن با خیال راحت یه فیلم ببینن. خدارو شکر تلویزیون همه چیز رو راحت کرده. با تبلیغاش به مردم می‌گه چی کار کنن و با فیلمایی که پخش می‌کنه، به ذهنشون جهت می‌ده. بعدش نوبت یه نوشیدنی می‌رسه. خب دیگه، تبلیغ کوکا کولا بهشون می‌گه باید برن از یخچال خونه یه کوکا کولا بردارن. حالا زمان استراحت تموم شده، فیلم پخش شده و شکم مردم هم سیر شده، وقت چی می‌رسه!؟ یه تبلیغ جدید! آهای آقا و خانومی که نشستی داری تلویزیون می‌بینی، تو خیلی زشتی، در ضمن بدنت هم اصلاً روی فرم نیست، پس چرا از محصولات لاغری استفاده نمی‌کنی؟ چرا این کرم‌های صورت رو نمی‌خری؟ زندگی همینه

روزگاری بود که شخصیت‌های مشهور در ایالات متحده دانشمندان و فضانوردان بودند، اما آن روزگار عوض شده است، شخصیت‌های مشهور این دوره عملاً هیچ کاری انجام نمی‌دهند و وقت خود را به بطالت سپری می‌کنند.

کتاب‌ها می‌توانند از دیواری که هر کس پیرامون وجودش می‌کشد به راحتی عبور کنند و به باطن وی برسند. من کتاب می‌نویسم، چون نویسنده‌ام...

دیگه وقتش رسیده که کتاب زندگی خودت رو بنویسی پسر!

مشکل تو هم دقیقاً همینه. تو می‌خوای مشهور بشی، نمی‌خوای خواننده بشی.»

روزگاری بود که شخصیت‌های مشهور در ایالات متحده دانشمندان و فضانوردان بودند، اما آن روزگار عوض شده است، شخصیت‌های مشهور این دوره عملاً هیچ کاری انجام نمی‌دهند و وقت خود را به بطالت سپری می‌کنند

من به خوبی احساس می‌کردم که پدر و مادر بزرگم عمویم را بیشتر از پدرم دوست دارند؛ گاهی وقت‌ها حسرت می‌خوردم که چرا پسر او نیستم.

کتاب‌ها می‌توانند از دیواری که هر کس پیرامون وجودش می‌کشد به راحتی عبور کنند و به باطن وی برسند.

«وودی گم نشده مارکی که بخوای بری دنبالش. فرار کرده، یعنی دلش نمی‌خواد کسی پیداش کنه.»

«شهرت مثل یه لباس می‌مونه که خیلی زود برات کوچیک میشه و مجبوری درش بیاری. مهم اینه که ببینی وقتی اون لباس رو درآوردی، بازم چیزی برای ارائه داری یا نه؟»

وودی، تو یه مشکلی داری، اونم اینکه می‌خوای از همه محافظت کنی.

هرکسی باید ایدهٔ کتابش رو فقط خودش پیدا کنه.

به نظر من زندگی وقتی معنا داره که ما بتونیم سه تا کار رو انجام بدیم: دوست داشته باشیم، دیگران دوستمون داشته باشن و بتونیم اگه کسی خطایی کرد، حالا هراندازه هم بد، ببخشیمش. بقیه‌ش دیگه خیلی مهم نیست