بریده‌هایی از کتاب ازدواج شناسی؛ علم و هنر با هم ماندن!

در برخی موقعیت‌ها فقط کافی است به یاد داشته باشید که همسرتان را در اُلویت قرار دهید.

این نوع شراکت گاهی نیاز به یک تعطیلات بدون حضور بچه‌ها دارد.

به یاد داشته باشید بچه‌ها تنها دلیل باهم‌بودن شما نیستند.

به یاد داشته باشید بچه‌ها تنها دلیل باهم‌بودن شما نیستند. آن‌ها پروژه‌ای بسیار جذاب و دلربا هستند که آن را با کمک یکدیگر به عهده گرفته‌اید؛

وقتی فرزندان بزرگ شده و خانه را ترک می‌کنند، والدین دقیقاً نمی‌دانند چه کاری باید انجام دهند. مثل این است که از بازیکنان تیم رئال مادرید بخواهیم به سفر با یکدیگر ادامه دهند، اما دیگر بازی نکنند. دیگر دلیلی برای با هم بودن وجود ندارد. فقدان هدف مشترک منجر به جدایی می‌شود.

برخی پژوهشگران مُدرن معتقدند فرزندپروری واقعاً تنها دلیلی است که افراد به زندگی مشترک خود ادامه می‌دهند؛ زیرا تداوم زندگی با همسر مؤثرترین و مطمئن‌ترین روش برای مدیریت موفقیت‌آمیز فرزندپروری است.

کودکان طلاق در درازمدت بیشتر در خطر مشکلات رفتاری، روان‌شناختی، سلامتی و تحصیلی قرار دارند و در آینده نیز احتمال طلاق در آن‌ها بالاتر است.

ازدواج سمّی و آسیب‌زا را نباید ادامه داد و اگر یکی از طرفین احساس می‌کند خودش یا فرزندانش در خطر هستند، باید جدا شده و آن‌ها را نیز با خود ببرد).

یکی از بهترین کارهایی که می‌توانید برای فرزندان خود انجام دهید این است که عاشق همسرتان باشید.

مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۴ بر روی ۴۰ هزار خانواده در انگلستان نشان داد نوجوانانی که مادر آن‌ها رابطهٔ رضایت‌بخشی با همسرش دارد، به‌طور کلی شادترند.

کودکانی که والدین آن‌ها اغلب رفتار خصمانه‌ای با یکدیگر دارند خودشان را به‌خاطر دعوای آن‌ها سرزنش می‌کنند و در مدرسه عملکرد ضعیفی دارند.

کودکان عمیقاً تحت‌تأثیر روابط والدین‌شان هستند. بررسی خاطرات (وقتی والدین یک گزارش روزانه از فعالیت‌های خود در پایان هر روز می‌نویسند) نشان داده است تنش‌های غیرقابل‌کنترل بین زوج‌ها به تعاملات والدینی آن‌ها با فرزندان‌شان سرایت می‌کند؛ خصوصاً درمورد پدران.

«نیکوکاری از خانه آغاز می‌شود»؛ یعنی مهربانی و سخاوتمندی نسبت به دیگران را از رفتار خانوادهٔ خود می‌آموزیم

اتکاء به فرزندان برای همراهی یا همیاری مانند این است که از دُزدان بخواهید از اشیاء قیمتی شما مراقبت کنند. آن‌ها قادر به انجام چنین کاری نیستند؛ زیرا اُلویت‌های دیگری دارند و داشتن چنین انتظاری از آن‌ها عادلانه نیست.

کودکان با رسیدن به سن نوجوانی به‌تدریج از والدین فاصله می‌گیرند و اندکی پس از آن، خانه را ترک می‌کنند. از یک زمانی دیگر دوست ندارند مرکز توجه و محبت شما باشند. آن‌ها از سن ۱۲ یا سیزده‌سالگی به بعد هرگونه نشانهٔ ابراز محبت از سوی شما را با اجتناب، سوءظن یا ترش‌رویی پاسخ می‌دهند.

عشق به همسر مثل رفتن به دانشگاه است_ بستگی به انتخاب خودتان دارد.

گاهی لازم است گفت‌وگویی دو نفره دربارهٔ موارد انضباطی در فرزندپروری داشته باشید و سپس با جدیت از آن‌ها دفاع کنید. شاید باز هم شکست بخورید؛ اما حداقل با هم تلاش کرده‌اید.

مطمئناً محافظت از فرزندانم در برابر سیل عظیم تأثیرات موسیقی‌ها، فیلم‌ها و رفتارهای نامشروع قرن ۲۱ اُم نیویورک بدون کمک همسرم غیرممکن بود.

هیچ‌یک از زوج‌ها در دورهٔ آشنایی دربارهٔ این مسائل با یکدیگر صحبت نمی‌کنند: «وقتی فرزندمان به سن نوجوانی برسد، انتظار من از او این است که هرشب پیش از ساعت مشخصی خانه باشد، به‌اندازهٔ لازم پول تو جیبی بگیرد و لباس بدن‌نما نپوشد. موافقی؟»

دعوای زوج‌ها بر سر این‌که در هر موقعیت کدام‌یک از آن‌ها باید به مسائل بچه‌ها رسیدگی کند، شبیه احساس ماشین‌زدگی است: شایع است، نیاز به توجه فوری دارد و به‌سادگی حل نمی‌شود.