بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

به همان اندازه که دلت برای گذشته‌های خوب تنگ می‌شود به همان اندازه هم دلتنگ گذشته‌های مزخرفت می‌شوی، چون در آخر روز، چیزی که واقعا دلتنگش می‌شوی خود گذشته است.

چه زجری! البته وقتی کسی تا به این حد به شما نیاز دارد که موجودیت شما به عنوان نوعی حمایت از زندگی به شمار می‌آید، درواقع چندان هم برای اعتمادبه‌نفس بدک نیست. اما بعدش جاسپر، می‌دانی چه حسی داری وقتی کسی که عاشقشی جلوی چشمانت آب می‌شود؟ تا حالا سعی کرده‌ای که کسی را در خیابان زیرش بارش سنگین باران تشخیص دهی؟

وقتی که در میان بحران شخصی دست‌وپنجه نرم می‌کنی، شهر چهره‌ای بی‌رحم و بی‌تفاوت به خود می‌گیرد. این دردآور است که هیچ‌کس برای گرفتن دست تو چند لحظه‌ای هم متوقف نمی‌شود.

هرگز نباید پیمان ناگسستنی بست. چون هرگز نخواهی فهمید که سلول‌های بدنت در آینده تو را به چه مسیری خواهند کشاند.

فکر نمی‌کنم که خدا چابلوسان را بیش‌تر از بقیه دوست داشته باشد.

هیچ‌چیز شگفت‌انگیز و جالبی در مورد عشق یک طرفه وجود ندارد. فکر کنم خیلی حال به‌هم‌زن است، رک و راست فقط حال به‌هم‌زن است. عشق ورزیدن به کسی که برای احساسات شما ارزشی قائل نیست، شاید در کتاب‌ها هیجان‌انگیز باشد، اما در زندگی واقعی به‌طور غیرقابل تحملی خسته کننده است.

بودایی‌ها درست می‌گویند. مردان گناهکار به مرگ محکوم نمی‌شوند، به زندگی محکوم می‌شوند.

همین که این را گفتم، فهمیدم مادرم در اشتباه بوده است. یک بار به من گفت مهم نیست جاده را تا کجا پیش رفته‌ای، همیشه می‌توانی برگردی. حالا من در جاده‌ای گیر افتاده بودم بدون خروجی و جایی برای دور زدن.

هیچ‌چیزی مثل یک سفر نوستالژیک، تو را نسبت به حال و گذشتهٔ خود بیگانه نمی‌کند.

زیرا گذشته همیشه بدترین اتفاقی است که در هر زمان برای زمان حال اتفاق می‌افتد.

آن هم وقتی حس می‌کنم خاطراتم مثل عضوی بد پیونده زده شده به حافظه‌ام است.

عادت‌های مردی که یک عمر تنها زندگی کرده، منزجر کننده است و کنار گذاشتنش دشوار.

وقتی از دنیا فاصله می‌گیری، دنیا هم به همان اندازه از تو فاصله می‌گیرد. این فرآیند دو طرفه است، تو و دنیا.

چیزی جز گناه نمی‌تونه روح یه مرد رو از دورن ببلعه.

تو زندگی را به تنهایی تجربه می‌کنی، می‌توانی به هر اندازه که دوست داری با دیگری صمیمی شوی، اما همیشه یه قسمتی از تو و وجود تو هست که غیرقابل دسترسی و ارتباط است؛ تو تنها خواهی مرد و این تجربه هم به تنهایی متعلق به توست، ممکن است یک دوجین چشم انتظار داشته باشی که عاشقت باشند، اما تنهایی تو از بدو تولد تا مرگ ادامه دارد که غیرقابل‌نفوذ است. اگر مرگ هم مشابه این تنهایی باشد چه، آن هم تا ابدیت؟ غیرقابل‌دسترس، یک مکان بی‌رحم، و تا ابد تنها. ما از ماهیت مرگ بی‌خبریم. شاید مرگ همین باشد.

بلافاصله با خودِ سابقم وارد رابطهٔ عشق و نفرت شدم. به‌خاطر خوش‌بینانه حرکت کردن به سمت آینده عاشق خودم شده بودم و به‌خاطر رسیدن و گندزدن به آن از خودم متنفر شده بودم.

وقتی مردم فکر کنند که روزهایت به شماره افتاده، خیلی با تو مهربان می‌شوند. ولی زمانی که تلاش می‌کنی در این دنیا به جایی برسی، آن موقع همان مردم پنجه‌هایشان را نشانت می‌دهند.

وقتی تلاش می‌کنی تا کسی را از ذهنت بیرون کنی، این تلاش خود تبدیل به‌خاطره می‌شود، بعد مجبوری تلاش کنی تا این کار را هم فراموش کنی که این عمل هم خود خاطره‌ای شده و در ذهنت ماندگار می‌شود

ن‌ها خدایی را می پرستند که بیش‌تر به خشمش معروف است.

من قبل از شروع نویسنده نبودم، اما نوشتن کتاب باعث می‌شود نویسنده‌ای از دورن تو به وجود آید. هِرمان هِسه یک بار گفت: «قدرت خلاقیت واقعی تو را منزوی می‌کند و چیزی را می‌طلبد که مجبور به کاستن از لذت زندگی می‌شوی.»