بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

و همان‌طور که ما نزدیک‌تر می‌شدیم، او دستش را سایه‌بانی برای چشمانش کرد، گویی که من و پدر روح‌های درخشانی بودیم که چشم انسانی تحمل دیدن چنین نوری را نداشت.

اما من جوان هستم و شما پیر، و من چیزی دارم که شما ندارید، آینده.

اما مرد بزرگ کسی است که در میان جمعیت، تنهایی مستقل خود را با شیرینی کامل حفظ کند.

تکراری‌ترین تفکر، تمایل پدر برای پنهان شدن و تنهایی و انزوا است طوری‌که توسط هیچ صدا و مردمی آزرده نشود.

فکر کنم این از دست رفتن واقعی معصومیت است: همان اولین باری که چشمت به موانع محدود کنندهٔ توانایی‌هایت می‌افتد.

اما می‌دانید مشکل واقعی ما چه بود؟ مشکل ما این بود که نمی‌توانستیم با وجود کسی که دایم کنار گوش ما فریاد می‌زد، با راحتی و آرامش در مه کور کننده قدم برداریم و پیش برویم

یه روزنامه برای گزارش دادنه، نه برای تعالی بخشیدن به روح انسان. روزنامه‌های زرد هم که احساسی هستن چون زندگی مردم خالی از احساساته. خیلی خلاصه و مفید همین رو می‌شه گفت. مرگ یه آدم مشهور بهترین فروشی هست که می‌تونیم داشته باشیم. می‌دونی چرا؟ چون تو عنوان خونده می‌شه: «خدایان هم می‌میرند» می‌فهمی چی می‌گم؟»

بعضی از مردم هم‌صحبت خوبی با آدم‌های زیر بیست سال نیستند و هر چقدر هم به صفر نزدیک‌تر باشی، بیش‌تر معذب می‌شوند.

بعضی از مردم غرق شدن تو را حس می‌کنند، و وقتی برای بهتر دیدن قدمی جلو می‌گذارند، نمی‌توانند در مقابل گذاشتن پا روی سر تو مقاومت کنند.

آن‌جا نشسته بودم و سعی کردم برای تلافی چیز کنایه‌داری به او بگویم، اما وقتی دو حرف کنایه‌دار کنار هم قرار بگیرند، تند و زننده به نظر می‌رسند.

من آن‌جا ایستاده بودم با هزارن عبارت تحقیرآمیزی که در ذهنم شنا می‌کردند، سعی می‌کردم تصمیم بگیرم که کدامشان را در تله بیندازم. تصمیم گرفتم این کار را نکنم؛ مرگ، مرگ است، سوگواری هم سوگواری، و اگر مردم تصمیم داشته باشند تا برای یک غریبهٔ محبوب اشک بریزند، باز هم نمی‌توان یک قلب غمگین را مسخره کرد.

شب ضخیمی بود، سیاهی تمام محیط را دربرگرفته و مفاهیمی چون شمال، جنوب، شرق، غرب، را بی‌معنا کرده بود.

تقصیر من بود که او نمی‌فهمد چطور قلب اعتبار این کار را از سر دزدیده است، این‌که احساسات پرشور وحشیانه مستقیم از سیستم لیمبیک مغزی صادر می‌شوند و این‌که من فقط سعی می‌کردم از اشاره به قلب به‌عنوان ذخیرهٔ واقعی همهٔ احساسات جلوگیری کنم، آن هم وقتی که چیزی جز یک سیستم فیلتر و پمپ خونی نیست؟ آیا تقصیر من بود که مردم نمی‌توانند از نمادی بدون تبدیل آن به واقعیت لفظی، لذت ببرند؟ از طرفی هم به‌خاطر همین است که شما هرگز نباید وقت خود را با گفتن داستان تمثیلی به نسل بشر هدر دهید. در کم‌تر از یک نسل، آن را تبدیل به اطلاعات تاریخی می‌کنند و با یک سری شاهد عینی پرونده‌اش را تکمیل می‌کنند.

تواضع و احترام توصیه می‌شود اما آن هنگام که قبل از صدور حکم، قاضی را مخاطب قرار می‌دهی. ولی در رابطه دلالت بر نبودن راحتی است.

دور و بر پنج بالاخره از تخت بلند شدم و در ایوان پشتی نشستم و توتون سیگاری را خالی کرده و درون پیپ ریختم. به غروب خیره شدم چون فکر کردم صورتی را درونش دیدم، چهره‌ای در خورشید، آن چهرهٔ آشنای قدیمی‌که برای مدت‌های طولانی ندیده بودمش.

در سکوت شنیدم که مثل کسی نفس می‌کشد که دست بالا دارد و من هم نفس می‌کشیدم مثل کسی که دست پایین دارد

من برای اولین بار رؤیای چهره را در بچگی دیدم، برنز، سیبیل‌دار، لب‌های ضخیم، دماغی پهن و صورتی که در تاریکی بی‌انتهایی شناور بود، چشمان گیرایش هاله‌ای از خشونت جنسی را نشان می‌داد و دهانش برای فریادی خاموش باز شده بود. من مطمئنم که این برای همه اتفاق افتاده است. روزی را که چهره‌ای می‌بینید حتی در موقع بیداری. او را در خورشید می‌بینید. در ابر می‌بینید. در آینه می‌بینید. آن را به وضوح می‌بینید، حتی اگر آن‌جا نباشد. بعد آن را حس می‌کنید. می‌ایستید و می‌گویید: «چه کسی آن‌جاست؟» و وقتی جوابی دریافت نکنید، می‌گویید: «به پلیس زنگ می‌زنم.» در هر حال این حضور چه چیزی است اگر در واقع یک شبح نیست؟ محتمل‌ترین توضیح موجود: ایدهٔ کاملا آشکار و بیرونی که از خود ذهن نشأت گرفته است.

لحظه‌های آگاهی کیهانی می‌تواند خیلی ساده واکنش طبیعی به یک آگاهی ناگهانی ضمیر ناخودآگاه از مرگ‌ومیر خود ما باشد. تا جایی که ما خبر داریم، احساس وحدت بزرگ‌ترین اثبات برای جدایی است.

برای من آشکار شده بود تا چه اندازه حس بی‌اعتمادی پدرم به همه چیز مرا هم آلوده کرده است، از جمله بی‌اعتمادی به افکار، احساسات، نظرات و بصیرت -که منجر شده بود تا من هم به افکار، احساسات، نظرات و بصیرت خود بی‌اعتماد باشم-

بوی آشنای یاس که سرگیجهٔ خوشایندی به همراه دارد طوری‌که حس می‌کنی دماغت پر شده از موهای ریز صورتی‌رنگ که عطر ملایم و مست‌کننده‌ای به همراه دارند.