بریده‌هایی از کتاب یک فیلم، یک جهان؛ در حال و هوای عشق

«لحظهٔ بی‌تابی است. آن زن سرش را پایین می‌آورد تا به مرد فرصت دهد نزدیک‌تر شود. اما مرد نمی‌تواند، به خاطرِ نداشتن شجاعت. زن برمی‌گردد و دور می‌شود.»

در سال ۱۹۹۷ و همزمان با نزدیک‌شدن استقلال هنگ‌کنگ، ونگ کاروای به موفقیت جهانی چانگ‌کینگ اکسپرس و اکران پرارج‌وقرب فیلمِ بعدی خود، فرشتگان رانده‌شده، رسید. برنامه‌اش این بود که با ساخت دو فیلم داستانی پیاپی پولی پس‌انداز کند. یکی از فیلم‌ها دربارهٔ فرار از هنگ‌کنگ بود؛ کاروای با الهام از علاقه‌اش به نویسندگان آمریکای لاتین مانند مانوئل پوییگ و خولیو کورتاسار تصمیم گرفت فضای فیلمش در نقطهٔ مقابل هنگ‌کنگ، یعنی بوئنوس آیرس، باشد. پس از فیلم‌برداری طولانی و ناشیانهٔ دیگری در آرژانتین سرانجام این پروژه به علت تعهدات قرارداد لزلی چئونگ با جایی دیگر محدودیت پیدا کرد و همین موضوع باعث تولید اولین فیلم برندهٔ جایزهٔ کنِ کاروای، یعنی سرخوش در کنار هم، شد.

«لحظهٔ بی‌تابی است. آن زن سرش را پایین می‌آورد تا به مرد فرصت دهد نزدیک‌تر شود. اما مرد نمی‌تواند، به خاطرِ نداشتن شجاعت. زن برمی‌گردد و دور می‌شود.»

«از همان اول می‌دانستم که نمی‌خواهم فیلمی دربارهٔ رابطهٔ یک زن و مرد بسازم. چنین فیلمی خسته‌کننده و قابل پیش‌بینی بود و صرفاً می‌توانست دو پایان داشته باشد: یا با هم فرار می‌کنند یا بی‌خیالِ هم می‌شوند و به زندگی‌شان برمی‌گردند. آن‌چه به دنبالش بودم این بود که افراد در شرایطی که در داستان با آن مواجه می‌شوند چگونه رفتار می‌کنند و با هم ارتباط می‌گیرند؛ چه روشی برای رازداری و بیان رازهایشان انتخاب می‌کنند.» ــ ونگ کاروای

بوی تعفن احساس گناه یا پشیمانی، احساس ازدست‌دادن فرصت‌ها یا سرخوردگی عواطف، ستون اصلی تمام فیلم‌های کاروای است که معمولاً بیش‌ترشان را به عنوان شکست‌های عاطفی می‌بینیم تا پیروزی.

فیلمی است دربارهٔ سرکوب علاقه. نگرانی دربارهٔ وجههٔ اجتماعی و شایعات نقش مهمی در بازداشتن این زوج در بروز احساساتشان دارد، زوجی که عاشق و معشوق نیستند