بریده‌هایی از کتاب کلکسیونر

بعضی‌ها ممکن است بگویند که تو فقط یک قطره‌ای، عهد شکستنت یک قطره است، اهمیتی ندارد. ولی کُل شَرِ دنیا از همین قطرات ریز به وجود آمده. احمقانه است حرف زدن در باب بی‌اهمیتی قطرات کوچک. قطرات ریز و اقیانوس یک چیزند.

به هیچ دنیایی جز دنیایی که در آن زندگی می‌کند و می‌بیندش باور ندارد. اوست که در زندان است؛ در دنیای محدودِ پُر از نفرتِ منحصر به حال حاضرِ خودش.

انگار اگر از چیزی متنفر باشی آن چیز تأثیری بر تو نگذاشته.

شبیه آن دختربچهٔ ژاپنی که در ویرانه‌های هیروشیما پیدایش کردند. همه‌چیز مُرده بود و او برای عروسکش آواز می‌خواند.

این چند روز اخیر حس بی‌خدا بودن دارم. احساس پاکیزگی می‌کنم، گیجی‌ام کمتر شده، کمتر احساس نابینایی دارم. هنوز به خدا اعتقاد دارم. ولی خیلی دور است، خیلی سرد، خیلی حسابگر. می‌بینم که باید جوری زندگی کنیم انگار وجود ندارد. دعا و پرستش و سرود خواندن ــ همه و همه پوچ و بی‌ثمرند.

این چند وقته نشسته‌ام و به پروردگار فکر می‌کنم. فکر نکنم دیگر اعتقادی به او داشته باشم. فقط به خودم فکر نمی‌کنم، به میلیون‌ها نفری فکر می‌کنم که طی جنگ احتمالاً زندگی‌ای داشته‌اند شبیه الآنِ من. آن فرانک‌ها. و کُل تاریخ. حسم این است که به خود زحمتِ مداخله نمی‌دهد. می‌گذارد رنج بکشیم. اگر برای آزادی دعا کنی شاید بابت خودِ فعل دعا کردن احساس آرامش کنی، شاید هم اتفاقات برحسب تصادف به ترتیبی بیفتند که نهایتاً به آزادی برسی. ولی او نمی‌شنود.

وقتی سر کسی فریاد می‌کشی یعنی هنوز ارتباطی هست.

کالیبان را انگار مجبور کرده‌اند یک بطر ویسکی را تا ته بخورد. معده‌اش نمی‌کشد. پیش از این تنها عامل شرافتش فقر بوده. اسیرِ یک مکان و یک شغل بودن. مثل این‌که یک کور را بنشانی پشت فرمان ماشینی پُرسرعت و به او بگویی هر جور دوست داری رانندگی کن و هر جا عشقت کشید برو.

جی.پی. یک روز گفت فقرای درستکار همان ثروتمندان وقیح‌اند منهای پول. فقر مجبورشان می‌کند غرور و خصایل خوب را در چیزهایی به‌جز پول جست‌وجو کنند. ولی وقتی دست‌شان به پول می‌رسد نمی‌دانند با آن چه کنند. کُل فضایل قدیمی را، که در واقع فضایل واقعی نبوده‌اند، از یاد می‌برند. فکر می‌کنند تنها فضیلتْ پولِ بیشتر درآوردن و خرج کردن است. نمی‌توانند تصور کنند آدم‌هایی هستند که پول برای‌شان هیچ است. این‌که زیباترین چیزها مستقل‌اند از پول.

گفت زیاد خوب نیستند. به نظرم. ولی از چیزی که انتظار داشتم کمی بهترند. انگار با مشت زده بود به صورتم، نمی‌توانستم دردم را پنهان کنم. ادامه داد: اگر بخواهم چیزی بگویم که به‌ات برنخورد، بحث‌مان مفت نمی‌ارزد.

یک بخش عجیب چهارم هم وجود دارد که درکش نمی‌کنم. نمی‌تواند رفاقت باشد، از او متنفرم. شاید فقط شناخت است. خیلی درباره‌اش می‌دانم. و شناختن یک نفر خودبه‌خود منجر به حس نزدیکی می‌شود. حتی وقتی آرزویت این است که یک کهکشان از تو دور باشد.

دلتنگی‌ام برای نور از هر چیز دیگری بیشتر است. نمی‌توانم بدون نور زندگی کنم. زیر نور مصنوعی همه‌چیز دروغ است، باعث می‌شود حتی له‌له بزنی برای تاریکی.

سال‌ها دنبال چیزی می‌گشته تا دیوانگی‌اش را به قالبش بریزد. و مرا پیدا کرد.

مردم این روزها می‌خواهند چیزها را به دست بیاورند، به‌محض این‌که به چیزی فکر می‌کنند می‌خواهند داشته باشندش، ولی من فرق دارم، قدیمی فکر می‌کنم، از فکر کردن به آینده لذت می‌برم، از این‌که همه‌چیز سروقتش به نتیجهٔ مطلوب برسد.

قدرت فساد می‌آورد. و پول قدرت است.

«هدف برای ذهن مثل آب است برای بدن.»

من فکر نمی‌کنم کمپین خلع‌سلاح هسته‌ای تأثیر چندانی روی دولت داشته باشه. این یکی از اولین واقعیات تلخیه که باید بپذیری. ولی ما این کار رو برای حفظ عزت نفس‌مون می‌کنیم، برای این‌که به خودمون ثابت کنیم بی‌تفاوت نیستیم. و برای این‌که به بقیهٔ آدم‌ها، آدم‌های تنبل غرغروی ناامید مثل تو، بفهمونیم کس‌هایی وجود دارند که بی‌تفاوت نیستند. داریم سعی می‌کنیم شما رو خجالت بدیم تا مجبور بشید به فکر کردن، عمل کردن.

این شرم‌آوره که آدم‌ها به انداختن بمب یا لزوم انداختن بمب حتی فکر می‌کنند. شرم‌آوره که این مسائل برای تعداد خیلی کمی از ما اهمیت داره. شرم‌آوره که این‌همه وحشیگری و سنگ‌دلی تو دنیا وجود داره.

زیبایی آدم را گیج می‌کند، دیگر نمی‌دانی چه‌کار می‌خواهی بکنی، چه‌کار باید بکنی.

قدرت زنان! به‌عمرم این‌قدر سرشار نبوده‌ام از این قدرت اسرارآمیز. مردها جوکی بیش نیستند. ما از نظر جسمانی ضعیف‌ایم، در استفاده از چیزها درمانده‌ایم. هنوز، حتی امروز. ولی ما از آن‌ها قوی‌تریم. ما می‌توانیم ظلم آن‌ها را تاب بیاوریم. آن‌ها تحمل ظلم ما را ندارند.