بریده‌هایی از کتاب ژانرهای سینمایی

سرگرمی به شکلی گزیرناپذیر حاوی، منعکس‌کننده، و مروج ایدئولوژی است.

مطابق تعریف فرای، پنج شیوه‌ی روایت داستانی وجود دارد: اسطوره (قهرمان برتر از دیگر انسان‌ها و محیط اطرافش است‌: یک ابرقهرمان یا خدا)، رمانس (قهرمان به لحاظ مرتبه برتر و عالی‌است اما نامیرا نیست، مثل بتمن)، محاکات عالی (قهرمان از دیگر افراد بلندمرتبه‌تر است اما از محیط‌اش خیر، مثل قهرمانان داستان‌های تراژیک)، محاکات دانی (قهرمان نه از دیگرانسان‌ها برتر است و نه از جهان واقعی، بلکه یکی از آن‌هاست)، و کنایی (پروتاگونیست ضدقهرمان است، و به لحاظ هوش یا قدرت پست‌تر از ما).

برخی بازیگران به خاطر اجراهایشان در فیلم‌های ژانری به شمایل تبدیل می‌شوند، و چهره و پیکرشان به عناصر به‌سرعت‌قابل‌شناسایی در فرهنگ تبدیل می‌شود. جان وین چنین حضور شمایل‌شناسانه‌ای داشت: امریکایی تکرو و تنومند و قهرمان وسترنی که مرگ شخصیتی که نقشش را بازی می‌کرد، ویل آندرسون، به دست بروس دِرن شرور در فیلم گاوچران‌ها (۱۹۷۲) همان‌قدر شوک نامتظری ‌است که مرگ ماریون کرین در فیلم روانی.

پکین پا یک‌بار گفته بود وسترن فرمی است که اظهار نظر در مورد جامعه‌ی امروز را ممکن کرد

در یکی از صحنه‌های پرمعنای مردی که لیبرتی والانس را کشت، پامپی (استراد) کارگر اجیر تام دانیفان، همراه دیگر دانش‌آموزان سر کلاس درس تاریخ و دموکراسی امریکا نشسته است. وقتی صدایش می‌زنند تا بیانیه‌ی استقلال را از بر بخواند، سیمای افسرده‌اش هزار حرف نگفته می‌زند: او بخشی را که می‌گوید تمام مردم برابر آفریده شده‌اند «فراموش می‌کند»، و پس از آن دانیفان با تندی به او دستور می‌دهد سرکارش برگردد (بعداً نیز پامپی از همراهی دیگران در کافه منع می‌شود)

آثار لانگ همچون آثار هیچکاک، اغلب به خشونت بالقوه‌ی نهفته‌ی درون شهروندان محترم می‌پردازند و می‌گویند که نظم اجتماعی نیازمند کنترل کردن این هیولای درون است.

فیلم نوآر حسی از یأس و نومیدی بعد از جنگ را تصویر می‌کند که واکنشی دیرهنگام به خوش‌بینی تحمیلی فرهنگ توده در دوران رکود بزرگ و سال‌های جنگ بود؛ و این حس در فیلم‌های نوآر مربوط به سربازان برگشته     از جنگ که با همسران ناوفادار مواجه شده یا از آسیب‌های جنگی رنج می‌برند، مثلاً در مخمصه، کوکب آبی (۱۹۴۶)، و اسب صورتی را بتازان (۱۹۴۷) (شریدر ۲۰۰۳)، دیده می‌شود.

آلن ویلیامز پیشاپیش و در دهه‌ی۱۹۸۰ بیان کرد «"ژانر" اختصاصاً یا حتی اساساً پدیده‌ای هالیوودی نیست» و «‌‌ما باید خود را از دست امریکا خلاص کنیم»

تلما و لوییز تعاریف قراردادی هالیوودی از جایگاه زن به عنوان ساحت خانه وخانواده را واژگون کرد و فیلمی رفاقتی را در شکل ماجرایی زنانه از نو به تصویر کشید.

وسترن‌های پساجنگ فورد تیره‌تر‌ند. جویندگان که پیرنگش جست‌و‌جویی افسانه‌ای به دنبال دختری ربوده‌شده توسط آپاچی‌هاست، نشان‌دهنده‌ی ایدئولوژی نژادپرستانه‌ی تمدن سفید است که غرب را فتح کرده.