بریده‌هایی از کتاب راهنمای خواندن شهریار ماکیاوللی

هدف اعمال انسانیْ رسیدن به تطابق یا صلحی میان کردارها و زمانه است، میان هنر و بخت.

هیچ‌کس پیش از او فکر نمی‌کرد که نزاع میان هنر و بخت ترمیم‌ناپذیر باشد و یقیناً هیچ‌کس چنین ابعاد دراماتیکی به ماجرا نداده بود.

خداوند نیز جنگجویان را به فیلسوفان ترجیح می‌دهد.

چرا که بخت زن است و هر که خواهان اوست می‌باید به‌زور بر وی دست یابد» و او را بشکند و بکوبد و ببندد. به همین سبب، فورتون همواره به کسانی روی خوش نشان می‌دهد که برایش احترامی قائل نباشند، بلکه «زورآورتر باشند و گستاخ‌تر بر او فرمان» رانند

این یعنی اینکه اول فردی تا آنجایی که بتواند، احتمال ضرر و زیان را در نگاهمان بالا نشان می‌دهد، فرد دیگری شرط‌بندی‌های ما را در برابر این ریسک‌ها «بیمه» می‌کند و کار همین‌طور جلو می‌رود.

دولتی می‌خواهد آزادی و استقلال خود را نگه دارد، و درعین‌حال از وابستگی به دیگر دولت‌ها دوری کند، چاره‌ای نداره جز آنکه به گسترش خود و مبدل‌شدن به «امپراتوری» میل کند، یا همان‌چیزی شود که امروزه ما «ابرقدرت» می‌نامیم.

سود در رقابت زاده می‌شود، نه در همکاری با دیگران.

اگر ازدواج برای زوجین «سود» کافی فراهم نکند، صرف‌نظر از اینکه چقدر عاشق همدیگر باشند، قرار نیست چندان دوام بیاورد؛ بالعکس، اگر هیچ عشق سرشاری بین زوجین نباشد اما ازدواج برای هر دو طرف سودمند باقی بماند، دوام خواهد آورد.

نگران نباشد که به‌علت صرفه‌جویی اقتصادی میان مردم، «تنگ‌چشمش بشمارند». آنچه برای مردم اهمیت دارد همیشه «حقیقت مؤثر» است،

فضیلت‌های عمومی ممکن است با رذیلت‌های خصوصی تعقیب شوند. بر همین سیاق، در مورد دولت، رذیلت‌های عمومی، یعنی همان رذیلت‌های شهریار -مثلاً اجازه‌دادن به دولت برای معلق‌کردن کارگران در اقتصادی ستیزه‌جو، با استخدام موقتی آن‌ها-، ممکن است به فضیلت‌های خصوصی منتهی شود، یعنی افزایش عایدات رعایا.

برای پوشاندن زشتی تصرفشان، نام نجیبانهٔ دارایی را روی اموال غصبی‌ای گذاشته‌اند که با فریب‌کاری یا خشونت به چنگ آورده‌اند

شهریار مردمی ممکن است مستبد باشد، اما باید مستبدی «شرافتمند» باشد،

سالاران در پی زورگویی‌اند، حال آنکه مردم تنها در پی آن‌اند که زور نشنوند.

همهٔ سیاست‌ها از وضعیتی نامشروع آغاز می‌کنند که باید به مشروعیت برسد.

در جمهوری‌های بزرگ، دانش‌آموزان نوجوان را دلیر می‌کنند که «رئیس‌جمهور شوند» نه برای آنکه واقعاً می‌خواهند آن‌ها رئیس‌جمهور شوند، یا باور دارند که می‌توانند چنین کنند، بلکه بدین‌جهت که آدم فقط وقتی می‌تواند در زندگی‌اش به جایی برسد که هدف‌هایش به اندازهٔ کافی بزرگ باشد.

منزلت باعث جلب احترام و تحسین و البته حسادت دیگران می‌شود

اما از آن راهب آموخت که هیچ‌وقت اهمیت دین‌های اُخروی را در راهبری مناسبات دنیوی دست‌کم نگیرد.

خداوند کسی است که انسان را به گونهٔ خود ساخته است، بدین‌ترتیب انسان در اعمال خود از پروردگارش «تقلید» می‌کند.